Człowiek nietoperz. Ю Несбё

Чтение книги онлайн.

      Gdy strumień ludzi ruszył ku wyjściu, Andrew i Harry skierowali się za kulisy. W prowizorycznej garderobie artyści już zdejmowali kostiumy i zmywali szminki.

      – Otto, przywitaj się z moim kolegą z Norwegii! – zawołał Andrew.

      Jedna z twarzy się obróciła. Ludwik XVI wyglądał nieco mniej majestatycznie bez peruki i ze szminką rozmazaną na twarzy:

      – Tuka!

      – Harry, to jest Otto Rechtnagel.

      Otto eleganckim ruchem wyciągnął rękę, nadstawiając grzbiet dłoni, a kiedy Harry, nieco zmieszany, poprzestał na jej lekkim uściśnięciu, zrobił urażoną minę.

      – Nie pocałujesz, przystojniaczku?

      – Otto uważa się za kobietę, w dodatku kobietę szlachetnego rodu.

      – Co za bzdury, Tuka. Otto zawsze wiedziała i wie, że jest mężczyzną. Wyglądasz na zdezorientowanego, młody człowieku, może chciałbyś się sam przekonać? – Otto roześmiał się perliście i kobieco.

      Harry poczuł, że czerwienieją mu koniuszki uszu. Tymczasem para sztucznych rzęs zatrzepotała z wyrzutem w stronę Andrew.

      – Czy ten twój przyjaciel umie mówić?

      – Przepraszam. Nazywam się Harry… hm… Holy. Wspaniały numer. Świetne kostiumy. Bardzo… żywy. I niezwykły.

      – Ten numer z Ludwikiem XVI? Niezwykły? Przeciwnie, to klasyka. Został po raz pierwszy wykonany przez klaunów ze słynnej rodzinnej trupy Jandaschewskych, zaledwie w dwa tygodnie po prawdziwej egzekucji w styczniu 1793. Widzowie to uwielbiali. Ludzie zawsze kochali publiczne egzekucje. Wiesz, ile powtórek z zabójstwa Kennedy’ego pokazują ogółem rocznie amerykańskie stacje telewizyjne?

      Harry pokręcił głową.

      Otto zamyślony popatrzył w sufit.

      – Całkiem sporo.

      – Otto uważa się za spadkobiercę wielkiego Jandaschewsky’ego – wyjaśnił Andrew.

      – Ach, tak? – Słynne rodziny klaunów nie były specjalnością Harry’ego.

      – Wydaje mi się, Tuka, że twój przyjaciel nie jest do końca oświecony. Rodzina Jandaschewskych była wędrowną trupą muzykujących klaunów, którzy przybyli do Australii na przełomie wieków i tu się osiedlili. Urządzali przedstawienia cyrkowe aż do śmierci Jandy’ego w 1971. Zobaczyłem go po raz pierwszy, kiedy miałem sześć lat. Już od tamtej pory wiedziałem, kim zostanę. I tak właśnie jest.

      Otto uśmiechnął się spod warstwy szminki smutnym uśmiechem klauna.

      – Skąd wy dwaj się znacie? – spytał Harry.

      Andrew i Otto wymienili spojrzenia. Harry dostrzegł drgania w kącikach ust i zrozumiał, że znalazł się w kłopotach.

      – Chodzi mi tylko o to, że… policjant i klaun… to dość…

      – To długa historia – powiedział Andrew. – Można w zasadzie powiedzieć, że dorastaliśmy razem. Otto oczywiście sprzedałby swoją matkę za mój tyłek, ale ja już w młodym wieku czułem dziwny pociąg do dziewczyn i do wszystkiego, co paskudnie heteroseksualne. To musi mieć jakiś związek z dziedziczeniem i środowiskiem. Co o tym myślisz, Otto?

      Andrew chichotał, uchylając się przed wachlarzem, którym Otto próbował go uderzyć.

      – Nie masz stylu, nie masz pieniędzy, a twój tyłek to przechwałki! – krzyknął cienkim głosem Otto.

      Harry rozejrzał się po pozostałych członkach trupy, lecz sprawiali wrażenie ani trochę niezaskoczonych tą sceną. Jedna z piersiastych dziewczyn, które występowały na trapezie, mrugnęła do niego zachęcająco.

      – Harry i ja wybieramy się dziś wieczorem do The Albury. Pójdziesz z nami? – spytał Andrew.

      – Dobrze wiesz, że już tam nie chodzę, Tuka – odparł Otto ze złością.

      – Powinno ci dawno przejść. Wiesz przecież, że życie toczy się dalej.

      – Masz na myśli życie wszystkich innych ludzi. Moje zatrzymało się w tym momencie. Dokładnie w tym. Kiedy umiera miłość, umieram również ja. – Otto teatralnym gestem dotknął ręką czoła.

      – Jak chcesz.

      – W dodatku muszę najpierw wrócić do domu i nakarmić Waldorfa. Wy idźcie, może wpadnę tam trochę później.

      – Do zobaczenia – powiedział Harry i posłusznie musnął wargami nadstawioną dłoń Ottona.

      – Już nie mogę się doczekać, przystojniaczku.