Star Force. Tom 11. Zagubieni. B.V. Larson

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Przez chwilę rozważałem wady i zalety tego pomysłu: z jednej strony obecność rzekomo wyższego stopniem oficera mogła przeszkadzać, z drugiej, mógł okazać się przydatny.

      – Dobra. – Zwróciłem się do marine: – Proszę dać generałowi standardowy kombinezon, a potem przyprowadzić go z powrotem.

      – Wolałbym własny – wtrącił się Sokołow. – Przywykłem do niego.

      – W porządku. – Na mój znak obaj pospiesznie zniknęli z mostka.

      Odwróciłem się do holowyświetlacza. Sytuacja nie uległa zmianie.

      – Kiedy będziemy gotowi do standardowego startu? Jeśli to możliwe, wolałbym nie uszkodzić okrętu i niczego nie zostawiać.

      – Sakura mówi, że za czterdzieści minut – odparł Hansen. – A, jeszcze coś. Marvin się odezwał, ale nie przekierowałem rozmowy do pańskich słuchawek.

      Zmarszczyłem brwi. Zwykle to ja decydowałem, z kim rozmawiam, ale postanowiłem nie robić z tego problemu.

      – Proszę mnie z nim połączyć – poleciłem.

      Robot zgłosił się po chwili.

      – Kapitanie Riggs, odkryłem kilka rzeczy.

      – Słucham. Wymień je, zaczynając od najważniejszej dla naszego przetrwania. – Gdybym mu pozwolił, zalałby mnie niekończącym się potokiem bezużytecznych ciekawostek.

      – Sztaba i Kwadrat są aspektami tego samego wielowymiarowego konstruktu.

      – To ten sam statek?

      – Niezupełnie – powiedział Marvin. – Ludzkie umysły rzadko potrafią bez odpowiednich predyspozycji i specjalistycznego treningu pojąć ideę większej liczby wymiarów niż cztery.

      Próbowałem przypomnieć sobie, jak w Akademii omawialiśmy to zagadnienie na zajęciach z fizyki. Bezskutecznie.

      – Wymyśl analogię, którą pojmie mój prymitywny ludzki umysł – zasugerowałem.

      Marvin zamyślił się.

      – Najpierw wyobraź sobie dwuwymiarowe istoty. Są płaskie, widzą tylko długość i szerokość, ale wysokości już nie. Żyją na płaszczyźnie.

      – Dobrze. Czytałem „Flatland”. No, oglądałem.

      – Jeśli trójwymiarowa istota włoży swoich pięć palców do ich dwuwymiarowego świata i zacznie nimi przebierać, mieszkańcy płaskiego świata zaobserwują pojawienie się pięciu tajemniczych owali, które poruszają się, choć nie działa na nie żadna widoczna siła.

      – Więc jako Sztaba i Kwadrat objawiają się w trzech wymiarach różne fragmenty tej samej wielowymiarowej… istoty? Po prostu nie widzimy tego, że one łączą się w wyższych wymiarach?

      – To dość trafna analogia. Istota, konstrukt, maszyna, nazywaj ją, jak chcesz, dowódco. To robocza teoria.

      – Cudownie. I jak nam to pomaga w przetrwaniu?

      – Pokazuje, jak bardzo technologia Pradawnych przewyższa naszą oraz chroni nas przed pychą.

      – Świetnie – prychnąłem. – Ale skromność to nie strategia, Marvinie.

      – Zauważyłem, że odpowiedni stan umysłu wywołuje stosowne reakcje.

      – Niech ci będzie – powiedziałem. – Czyli lepiej Sztaby nie wkurzać. Da się z nią pogadać?

      – Chcesz wysłuchać innych moich obserwacji, kapitanie Riggs, czy może zdążyłeś się już znudzić?

      Dogryzł mi, ale nie połknąłem przynęty.

      – Kontynuuj. Oświeć mnie.

      – Przeprowadziłem syntezę i analizę informacji z własnych baz danych, a także tych uzyskanych od Jastrzębi oraz, całkiem niedawno, od generała Sokołowa.

      – Więc ty… przepraszam, mów dalej. – Nagle dotarło do mnie, że Marvin podsłuchiwał, czego powinienem się domyślić, kiedy użył terminu Sztaba. Ale nie okazałem złości, bo przypomniał mi się program szpiegowski, który robot umieścił w mózgu Nieustraszonego. Sam na to zezwoliłem. Dopóki Marvin pozostawał przydatny i mniej więcej lojalny, nie odcinałem mu dopływu do informacji.

      – Sztaba… pozwolę sobie używać dotychczasowej nomenklatury dla oddzielnych części konstruktu… zostawiła makrosy w spokoju, a jednak unieszkodliwiła bądź zniszczyła flotę nanitów.

      – Masz teorię, która to wyjaśnia?

      – Owszem. Jeśli nie liczyć chrząszczy, pierwszą formą życia, na jaką natrafiłem w labiryncie, był Sokołow. Znalazłem jednak wiele śladów czegoś, co można nazwać nieorganicznymi bytami: robotów, zdalnych manipulatorów i różnego rodzaju zautomatyzowanych urządzeń. Nie były w pełni rozumne, ale część osiągnęła poziom naszych nanitowych sztucznych mózgów. Innymi słowy, pseudo-SI. Rozmawiałem z niektórymi.

      Zamilkł na chwilę.

      – No i? Co ci powiedziały?

      – To teraz nieistotne.

      Marvin zamilkł. Przypominało to jeden z tych momentów, gdy robot chciał, żebym się domyślił, o co mu chodzi. Chyba w ten sposób podkreślał fakt, że znalazł rozwiązanie przede mną.

      – Marvin, naprawdę przydałaby mi się twoja pomoc. Nie ma czasu na zgadywanki.

      To wyznanie chyba go udobruchało i zaspokoiło jego irytującą potrzebę bycia docenionym.

      – Nasuwa się pytanie, czemu Sokołow był tam jedyną żywą istotą biologiczną? Wiele rzeczy pozostało w nienaruszonym stanie. Z pewnością powinno ocaleć więcej kosmitów, prawda? A jednak Sokołow najwyraźniej nie spotkał żadnego przez subiektywny okres prawie dwóch lat.

      – Prawdę mówiąc, nie wspominał o spotkaniu istot biologicznych, ale nie mówił też, że ich nie spotkał.

      Marvin znów zrobił krótką pauzę.

      – To prawda. Mógł coś zataić.

      – Tak myślisz? Przypomina ci to kogoś?

      – Jeśli masz na myśli mnie…

      – Bingo!

      – …to nie obrażę się tylko dlatego, że zarzut jest uzasadniony.

      Zarechotałem, zerkając na Hansena, który uniósł brew.

      – Marvin, pod tym względem jesteś niezastąpiony. Więc wyjaśnijmy coś sobie. Twoim zdaniem w labiryncie znajdowały się inne istoty biologiczne, o których nie wiemy?

      – To prawdopodobne. СКАЧАТЬ