Mister. E L James

Чтение книги онлайн.

      OPIERAM SIĘ O FRAMUGĘ i obserwuję ją oczarowany. Gra fenomenalnie, każda nuta jest bezbłędna i odtworzona z ogromną precyzją i uczuciem. Jakby muzyka przepływała przez nią bez trudu… Jakby wręcz z niej wypływała. Najdrobniejsze niuanse odbijają się na jej pięknej twarzy i jednocześnie w muzyce, gdy z pasją gra kolejne frazy utworu. Utworu, którego nie znam.

      Zdjęła chustkę. Zastanawiałem się, czy nosi ją z powodów religijnych, czy może tylko dla wygody podczas sprzątania. Włosy ma gęste i ciemne, prawie czarne. Gdy gra, kosmyk wysuwa się z warkocza i wije obok policzka. Jak wyglądałyby jej włosy, gdyby je rozpuścić i pozwolić, by opadły kaskadą na nagie ramiona? Zamykam oczy i wyobrażam ją sobie bez ubrania, taką jak w snach, pozwalając, by muzyka mnie pochłonęła.

      Czy to mi się kiedykolwiek znudzi? Słuchanie jej?

      Otwieram oczy.

      Obserwowanie jej. Jej urody. Jej talentu.

      Gra z pamięci taki skomplikowany utwór. Ta dziewczyna jest geniuszem.

      Gdy wyjechałem, zacząłem myśleć, że może upiększam sobie jej grę w wyobraźni. Ale nie. Ma idealną technikę.

      Cała jest idealna.

      Pod każdym względem.

      Kończy utwór z nisko pochyloną głową i zamkniętymi oczami, a ja biję brawo.

      – To było cudowne. Gdzie się nauczyłaś tak dobrze grać?

      Rumieni się, gdy otwiera ciemne oczy, ale przez jej twarz przemyka nieśmiały uśmiech. Wzrusza ramionami.

      – W domu – odpowiada.

      – Opowiesz mi więcej w samochodzie. Gotowa?

      Wstaje, a ja pierwszy raz widzę ją bez tego koszmarnego nylonowego fartucha. W ustach mi zasycha. Jest szczuplejsza, niż myślałem, a i tak linia jej ciała jest bardzo kobieca. Ma na sobie obcisły zielony sweter w serek – delikatny zarys jej piersi rozpycha wełnę i podkreśla wąską talię, a dopasowane dżinsy uwydatniają łagodnie zaokrąglone, szczupłe biodra.

      Cholera.

      Jest cudowna.

      Szybko zdejmuje tenisówki, wrzuca je do plastikowej reklamówki i zakłada zniszczone brązowe botki.

      – Nie nosisz skarpetek? – pytam.

      Potrząsa głową i pochyla się, żeby zawiązać buty, ale jej policzki znów się rumienią.

      Może w Albanii nie nosi się skarpetek?

      Wyglądam przez okno zadowolony, że postanowiłem ją odwieźć. Nie tylko spędzę z nią więcej czasu, ale dowiem się, gdzie mieszka, i uratuję jej stopy przed odmrożeniem.

      Wyciągam rękę.

      – Daj mi swoją kurtkę – mówię, a ona uśmiecha się do mnie nieśmiało, gdy pomagam jej ją założyć.

      W tym przetartym łachu nigdy nie będzie jej ciepło.

      Gdy odwraca się do mnie, zauważam złoty krzyżyk na jej szyi i plakietkę na swetrze – szkolną?

      Szlag by to.

      – Ile masz lat? – pytam ogarnięty nagłą paniką.

      – Dwadzieścia trzy.

      To wystarczy. Doskonale.

      Z ulgą potrząsam głową.

      – Idziemy? – pytam.

      Przytakuje, chwyta reklamówkę i wychodzi za mną z mieszkania.

      W milczeniu czekamy na windę, żeby zjechać na podziemny parking.

      W windzie Alessia stara się stanąć jak najdalej ode mnie. Ona naprawdę mi nie ufa.

      Czy mogę się temu dziwić po tym, jak się rano zachowałem?

      Ta myśl mnie przygnębia i staram się wyglądać jak najspokojniej i najbardziej nonszalancko, ale silnie odczuwam jej bliskość. Bliskość jej ciała. Tu, w tej małej przestrzeni.

      Może tu nie chodzi o mnie. Może ona po prostu nie lubi mężczyzn. Ta myśl jest jeszcze bardziej niepokojąca, więc szybko ją od siebie odsuwam.

      Podziemny parking jest niewielki, ale ponieważ właścicielem budynku jest spółka СКАЧАТЬ