Interpretacja EKG. Kurs podstawowy. Отсутствует

Чтение книги онлайн.

      NIESTANDARDOWE ODPROWADZENIA EKG

      Pierwszym jest zaproponowany przez Roberta Masona i Ivana Likara w 1966 r. układ elektrod, stosowany w ambulatoryjnych rejestracjach EKG metodą Holtera oraz w próbach wysiłkowych. Jest oczywiste, że pacjentowi, który się porusza, nie można założyć elektrod na przedramionach lub podudziach. Różnica umiejscowienia elektrod wydaje się niewielka – elektrody „kończynowe” umieszczane są na tułowiu, odpowiednio w okolicy podobojczykowej oraz podżebrowej. Należy jednak pamiętać, że zapis wykonany w modyfikacji Masona–Likara (M-L) nie jest dokładnie taki sam, jak wykonany w standardowy sposób.

      Zapis M-L najczęściej różni się od standardowego wyższą amplitudą załamków R w odprowadzeniach II, III, aVF oraz zmniejszeniem ich amplitudy w odprowadzeniach I i aVL (ryc. 2.7). Często „przesuwa” to oś elektryczną w prawo, średnio o 16–22 stopni. Można również zaobserwować zmniejszenie amplitudy załamka Q w odprowadzeniach II, III i aVF, utrudniające rozpoznanie przebytego zawału w obszarze ściany dolnej. W podobny sposób może zmienić się amplituda załamka T.

      Kolejny dodatkowy układ odprowadzeń to układ odprowadzeń tylnej ściany klatki piersiowej, czyli odprowadzenia V7–V9. Zapis wykonujemy z elektrod umiejscowionych odpowiednio:

      Zapis taki jest przydatny w ocenie niedokrwienia w obszarze ściany dolno-podstawnej (STEMI ściany dolno-podstawnej).

      Trzecim niestandardowym układem odprowadzeń jest układ prawostronny V3R–V6R. Wykonujemy taki zapis, umieszczając elektrody przedsercowe w miejscach opisanych powyżej, tylko po stronie prawej. Zapisy takie wykonujemy u chorych z podejrzeniem świeżego zawału prawej komory.

      Rycina 2.7.

      Zapis odprowadzeń kończynowych w zapisie standardowym (A) i wykonanym w systemie M-L – zapis holterowski (B). Widoczna jest zmiana kształtu zespołów QRS w odprowadzeniach II, III i aVF – mniejszy załamek q oraz wyższy załamek R. Niższy załamek R w aVL.

      U KOGO NALEŻY WYKONAĆ EKG?

      Wytyczne ACC AHA (American College of Cardiology, American Heart Association) – klasa I zaleceń:

      » Osoby z już rozpoznaną chorobą układu krążenia – analiza ewentualnych zmian lub pojawienie się nowych nieprawidłowości w przebiegu krzywej.

      » Osoby z podejrzeniem lub ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia choroby układu krążenia – analiza obecności zmian krzywej, które mogą być przydatne we wczesnym wykryciu choroby oraz ustaleniu właściwego rozpoznania.

      » Osoby bez objawów i bez zwiększonego ryzyka wystąpienia choroby układu krążenia – EKG może być pomocny w wykryciu bezobjawowych nieprawidłowości w układzie krążenia u osób:

      » > 40 r.ż. – jako element okresowych badań lekarskich,

      » kwalifikowanych do leczenia lekami, których działanie uboczne może wywierać niekorzystny wpływ na układ krążenia,

      » zakwalifikowanych do wykonania próby wysiłkowej, zarówno elektrokardiograficznej, jak i echokardiograficznej,

      » wykonujących zawód wymagający dużej sprawności układu krążenia, u których nagłe wystąpienie objawów chorobowych może stworzyć zagrożenie publiczne.

Piśmiennictwo

      1. Chugh S.N.: Textbook of Clinical Electrocardiology for Postgraduates, Residents and Practicing Physicians. JAYPEE Brothers Medical Publishers, London 2012.

      2. Garcia T., Holtz N.: EKG Sztuka interpretacji. Medipage, Warszawa 2007.

      3. Kligfield P., Gettes L., Bailey J. i wsp.: Recommendations for the Standardization and Interpretation of the Electrocardiogram Part I: The Electrocardiogram and Its Technology A Scientific Statement From the American Heart Association Electrocardiography and Arrhythmias Committee, Council on Clinical Cardiology; the American College of Cardiology Foundation; and the Heart Rhythm Society Endorsed by the International Society for Computerized Electrocardiology. Circulation 2007; 115: 1306–1324.

      3

      Podstawy oceny prawidłowego zapisu EKG

      Małgorzata Kurpesa

      Elektrokardiogram jest wykresem zmian napięć elektrycznych serca przedstawionych na osi czasu. Składa się z załamków o wychyleniu dodatnim i ujemnym oraz z łączących je odcinków. Fragment krzywej EKG obejmujący załamek i odcinek nazywa się odstępem (ryc. 3.1).

      Elektrokardiogram jest rejestrowany na papierze z siatką, która pozwala na pomiar czasu trwania oraz amplitudy każdej składowej EKG. Najczęściej stosowany jest przesuw 25 mm/s oraz cecha 1 mV = 10 mm.

      Rycina 3.1.

      Składowe elektrokardiogramu.

      SKŁADOWE PRAWIDŁOWEGO EKG

      1. Załamek P

      Załamek P pochodzenia zatokowego jest:

      » dodatni w odprowadzeniach I, II, aVF, V3–V6,

      » ujemny w odprowadzeniu aVR,

      » dodatni, ujemny lub dwufazowy w odprowadzeniach III, aVL, V1, V2.

      Czas trwania załamka P: < 120 ms.

      Amplituda załamka P: ≤ 0,25 mV. Jeśli w odprowadzeniu V1 jest załamkiem dwufazowym, to faza dodatnia jest ≤ 0,15 mV, a faza ujemna ≤ 0,1 mV.

      2. Zespół QRS

      Jest zwany zespołem komorowym, ponieważ odzwierciedla depolaryzację mięśnia komór. Nie wszystkie jego składowe muszą być obecne we wszystkich dwunastu odprowadzeniach.

      » Załamek Q, jeśli występuje, to zawsze stanowi pierwsze ujemne wychylenie zespołu QRS. W odprowadzeniach V1–V2 prawidłowy załamek Q jest < 20 ms. W pozostałych odprowadzeniach jest zwykle krótszy niż 40 ms (z wyjątkiem aVR).

      » Załamek R jest pierwszym dodatnim wychyleniem СКАЧАТЬ