Interpretacja EKG. Kurs podstawowy. Отсутствует

Чтение книги онлайн.

      PODSTAWOWE INFORMACJE O SAMYM ZAPISIE EKG

      Większość używanych aktualnie aparatów wykonuje zapis na papierze w formacie A4 z określoną „architekturą”, czyli rozmieszczeniem poszczególnych odprowadzeń. Najczęściej stosowane prezentuje rycina 2.2. Jak widać, jest to format A4 z 10-sekundowym zapisem EKG. W górnej części umiejscowiony jest opis automatyczny, pamiętajmy jednak, że często zdarzają się w nim nieprawidłowości i przekłamania. Ponadto również w górnej części, najczęściej po lewej stronie, znajdują się wartości pomiarów dokonanych przez aparat (i z tych danych korzystajmy): częstotliwość rytmu, czasy trwania odstępu PQ (PR), zespołu QRS, czas trwania odstępu QT i QTc oraz wartości osi elektrycznej załamka P, zespołu QRS i załamka T. Zwłaszcza ta środkowa wartość jest ważna, bo określa oś elektryczną serca.

      W części środkowej zapisu znajdują się cztery kolumny, każda zawierająca trzy odprowadzenia:

      Czas trwania zapisu w każdej kolumnie to tylko 2,5 s, dlatego oceniamy tutaj morfologię załamków, czas ich trwania, amplitudę oraz zachowanie się odcinka ST.

      W dolnej części zapisu znajduje się ciągła prezentacja jednego, dwóch lub trzech odprowadzeń, najczęściej są to II, V1, V5, ale w elektrokardiografach można skonfigurować swoją wersję. Korzystamy z tej części zapisu EKG do oceny miarowości rytmu oraz analizy ewentualnych zaburzeń rytmu – rodzaju pobudzeń przedwczesnych, zaburzeń przewodzenia zatokowo-przedsionkowego czy przedsionkowo-komorowego.

      Spotyka się też inne sposoby prezentacji odprowadzeń w zapisie: jeden z nich przedstawiono na rycinie 2.1 (układ 2 × 6 odprowadzeń, bez części opisowej), a jeszcze inny na rycinie 2.3 (układ 4 × 3 odprowadzenia, bez części opisowej).

      Rycina 2.3.

      Zapis 4 × 3 odprowadzenia, bez części opisowej. Zapis na tzw. wąskiej taśmie.

      PODSTAWOWE INFORMACJE O ODPROWADZENIACH

      Bardzo ważne jest prawidłowe umieszczenie elektrod służących do zapisu krzywej. Zapis 12-odprowadzeniowy uzyskujemy, wykorzystując 10 elektrod, z których cztery to elektrody kończynowe, natomiast pozostałe sześć – przedsercowe (ryc. 2.4).

      Rycina 2.4.

      Rozmieszczenie elektrod odprowadzeń przedsercowych V1–V6.

      Rozmieszczenie elektrod kończynowych:

      » czerwona – na prawym przedramieniu („prawa ręka”),

      » żółta – na lewym przedramieniu („lewa ręka”),

      » zielona – lewe podudzie („lewa noga”),

      » czarna – prawe podudzie (elektroda odniesienia, „zerowa”).

      Trzy pierwsze elektrody tworzą tzw. trójkąt Einthovena (ryc. 2.5). W tym układzie otrzymuje się dwie grupy odprowadzeń kończynowych:

      » odprowadzenie I – rejestruje różnicę potencjałów pomiędzy elektrodami „lewa ręka” i „prawa ręka”,

      » odprowadzenie II – rejestruje różnicę potencjałów pomiędzy elektrodami „lewa noga” i „prawa ręka”,

      » odprowadzenie III – rejestruje różnicę potencjałów pomiędzy elektrodami „lewa noga” i „lewa ręka”,

      oraz odprowadzenia kończynowe wzmocnione Goldbergera (określane niekiedy jako jednobiegunowe, nie jest to jednak zgodne z prawdą – każde odprowadzenie jest dwubiegunowe, w tym przypadku punktem odniesienia jest elektroda obojętna):

      » odprowadzenie aVR – z elektrody „prawa ręka”,

      » odprowadzenie aVL – z elektrody „lewa ręka”,

      » odprowadzenie aVF – z elektrody „lewa noga”.

      Sześć odprowadzeń przedsercowych (V1–V6) to odprowadzenia przedsercowe Wilsona („pas przedsercowy”, „wstęga przedsercowa”):

      » odprowadzenie V1 – elektroda czerwona umiejscowiona w prawym czwartym międzyżebrzu przy brzegu mostka,

      » odprowadzenie V2 – elektroda żółta umiejscowiona w lewym czwartym międzyżebrzu przy brzegu mostka,

      » odprowadzenie V3 – elektroda zielona umiejscowiona w połowie odległości pomiędzy elektrodami V2 a V4,

      » odprowadzenie V4 – elektroda brązowa umiejscowiona w lewym piątym międzyżebrzu w linii środkowo-obojczykowej lewej,

      » odprowadzenie V5 – elektroda czarna umiejscowiona w lewym piątym międzyżebrzu w linii pachowej przedniej lewej,

      » odprowadzenie V6 – elektroda fioletowa umiejscowiona w lewym piątym międzyżebrzu w linii pachowej środkowej lewej.

      Dla lepszego zrozumienia dalszych części podręcznika przypomnijmy sobie pewną zasadę; nazywam ją „pierwszym prawem EKG”. Jeżeli impuls pobudzenia np. przedsionków kieruje się do elektrody – przedsercowej lub w przypadku kończynowej tam, gdzie jest „+”, rysuje się załamek lub jego część dodatnia, jeśli od elektrody – rysuje się załamek ujemny. Prezentuje to rycina 2.5. Załamek P po prawej stronie (zapis w odprowadzeniu I) jest dodatni, ponieważ pobudzenie elektryczne przedsionków przesuwa się ze strony prawej w lewą, a więc do dodatniej elektrody odprowadzenia I. Natomiast załamek P po stronie prawej (zapis w odprowadzeniu aVR) jest ujemny, ponieważ pobudzenie elektryczne przedsionków przesuwa się od elektrody dodatniej odprowadzenia aVR.

      Rycina 2.5.

      Trójkąt Einthovena. Strzałka pokazuje kierunek rozprzestrzeniania się pobudzenia elektrycznego w mięśniówce przedsionków – ze strony prawej w lewą. Fala pobudzenia przedsionków wędruje w kierunku bieguna + odprowadzenia I  oraz od odprowadzenia aVR, co powoduje, że załamek P jest dodatni w odprowadzeniu I i ujemny w aVR.

      Najczęstszą pomyłką jest zamiana elektrody czerwonej i żółtej. Powoduje to zmianę polaryzacji załamka P w odprowadzeniach I, aVR i aVL (ryc. 2.6). Oczywiście jeśli stwierdzimy zamianę elektrod, to takiego EKG СКАЧАТЬ