Kroniki Archeo Skarb Atlantów. Agnieszka Stelmaszyk

Чтение книги онлайн.

      Bartek krzyknął, zachwiał się i spadł z urwiska…

      W ostatnim momencie złapał się palcami wystającego kamienia i zawisł na skarpie, próbując znaleźć oparcie dla stóp.

      – O, w mordkę jeża! – zaklął, choć na wiele mu się to nie zdało.

      Czuł, jak z każdą sekundą krew odpływa z jego uniesionych w górę rąk i pozbawia go tym samym sił.

      – Długo tak nie wytrzymam – mruknął zrozpaczony

      – Co ty tu robisz? – usłyszał niespodziewanie głos gdzieś ponad sobą.

      Odchylił nieco głowę i ujrzał smagłą buzię dziewczyny

      – A tak sobie tu wiszę i podziwiam widoki… – wystękał z trudem. – Jesteś aniołem? – spytał na wszelki wypadek, wpatrując się w oczy barwy ciepłego bursztynu.

      Dziewczyna roześmiała się.

      – O ile mi wiadomo, nie jestem aniołem. Ale może skończysz już podziwiać te widoki i podasz mi rękę, to ci pomogę? – wyciągnęła ramię.

      – Tak. Myślę, że się już napatrzyłem – odparł Bartek i z ulgą uchwycił zbawczą dłoń. Gdy po chwili stanął bezpiecznie na ścieżce, przegarnął odruchowo brudnymi palcami jasną czuprynę, pozostawiając na niej ciemne smugi.

      – Bardzo dziękuję za przybycie w samą porę – uśmiechnął się z wyraźną ulgą.

      – Miałeś szczęście, akurat byłam w pobliżu i usłyszałam twój krzyk – nieznajoma odwzajemniła uśmiech.

      – Jeśli nie jesteś aniołem, to kim jesteś? – zagadnął Bartek. – Chciałbym wiedzieć, komu zawdzięczam życie – ukłonił się po rycersku.

      – Mam na imię Klejto – odparła dziewczynka w jasnej sukience. Była chyba mniej więcej w wieku Mary Jane. – Mieszkam niedaleko stąd. A ty? – zapytała, odgarniając z policzka długie czarne włosy. – Pewnie mieszkasz w domu Alkmeny Zarkadakis?

      – Tak, razem z siostrą i przyjaciółmi – potwierdził Bartek. – Skąd wiesz?

      Klejto roześmiała się.

      – Do tej części Panormo rzadko zaglądają turyści. Wolą hotele. Nietrudno więc było was zauważyć.

      – No tak – Bartek uśmiechnął się.

      – Muszę już lecieć, babcia na mnie czeka. Jeżeli dalej będziesz podziwiał widoki, to uważaj, żebyś znowu nie spadł – przestrzegła go Klejto.

      – Tak naprawdę, zrywałem stokrotki – Bartek przyznał się zawstydzony i pokazał wymiętego kwiatka, który jakimś cudem ostał mu się w dłoni.

      Klejto uniosła wysoko brwi ze zdumienia.

      – Niezły z ciebie romantyk – zachichotała.

      – Czy ja wiem – Bartek zarumienił się. – Weź, proszę, nie mam nic innego – podał jej wymizerowaną stokrotkę.

      – Dziękuję – na policzkach Klejto zakwitły delikatne rumieńce. – Chodźmy już – skinęła głową, żeby ukryć zmieszanie.

      Schodząc ze wzgórza, przez cały czas rozmawiali. Bartek dowiedział się, że dziewczyna na co dzień mieszka w Atenach, a teraz jest na wakacjach u babci i dziadka.

      – Mój dziadek jest rybakiem i codziennie o świcie wypływa w morze. Zna także mnóstwo opowieści o greckich bogach i herosach – pochwaliła się.

      – Chętnie bym posłuchał – Bartek wtrącił nieśmiało.

      – Naprawdę? – Klejto ucieszyła się. – W takim razie zapraszam ciebie i twoich przyjaciół. Przyjdę po was jutro po południu.

      – Och, to super! – Bartek już nie mógł się doczekać spotkania z dziadkiem i… Klejto.

      Ponieważ zeszli już z klifu, dziewczyna pożegnała się i pobiegła w stronę swojego domu otoczonego gajem oliwnym i drzewkami pomarańczowymi. A Bartek poszedł w kierunku plaży.

      Na jego widok Ania porzuciła Kronikę Archeo, w której już dawno skończyła pisać i malować.

      – Gdzie byłeś tak długo? – zapytała trochę zirytowana.

      – A tam, СКАЧАТЬ