Maandans. Amy Blankenship

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ hij zei.

      Ze keek in stilte toe hoe Chad en Jason uit de menigte opdoken en hem terug recht hielpen. Ze kon niet uitmaken wat er werd gezegd, maar toen ze zag hoe Trevor Chad met meer kracht wegduwde dan verwacht kon worden van iemand die enkele seconden geleden was getaserd, schoten haar ogen in de richting van de deur en maakte ze zich klaar om terug naar buiten te lopen voordat een van hen gewond zou geraken.

      Ze zag hoe de danser, die tussen haar en deur stond, waarschuwend zijn hoofd schudde en dus keek ze maar terug naar het scherm. Ze was verbaasd om te zien hoe het Jason was die Trevor met een armklem vastgreep terwijl Chad hem in de handboeien sloeg.

      Ze was kwaad op zichzelf omdat ze zo kinderachtig was geweest en begon in de richting van de deur te lopen zodat ze Chad kon zeggen dat hij Trevor moest laten gaan. Weer greep de hand haar arm vast. Ze keek ernaar en weigerde om hem in de ogen te kijken, want het was duidelijk dat zij de oorzaak was van dit alles. Het schuldgevoel deed haar kwaadheid alleen maar toenemen en daardoor voelde ze hoe ze weer wat moediger werd.

      â€˜Denk je echt dat dit een goed idee is nadat je me die kerel hebt zien taseren?’ Ze dwong haar blik in de richting van de zijne en probeerde niet naar adem te snakken door de impact. Nu dat ze zo dicht bij hem stond waren zijn ogen nog wonderbaarlijker dan ze door de tralies van de kooi had kunen zien.

      â€˜Wie die kerels ook zijn, je zou ze hem beter naar buiten laten brengen voordat je terug gaat dansen,’ waarschuwde Devon weer terwijl hij het vuur in haar ogen zag opflakkeren. Hij kon de haartjes op haar armen bijna overeind zien staan door de drang om de kerel te gaan redden die ze zopas had verwond… maar hij was niet van plan om haar te laten gaan. ‘Hoe heet je?’

      â€˜Waarom?’ Envy trok haar arm uit zijn greep. ‘Zodat je ervoor kunt zorgen dat de eigenaars me niet meer toelaten in de club?’

      â€˜Onwaarschijnlijk,’ gromde Devon, somber door de gedachte. ‘Maar het is misschien beter dat je die taser de rest van de nacht in je zak houdt.’ Hij zag hoe ze terug naar het scherm keek. Haar slachtoffer was verdwenen.

      â€˜Verdomme,’ zuchtte Envy inwendig terwijl ze achteruit tegen de deur leunde en de vibraties van de muziek door het hout voelde bibberen. Ze beet op haar lip en wist dat ze te ver was gegaan. Ze herinnerde zich de andere reden waarom ze vanavond naar de Maandans was gekomen en vroeg zich af of dit het juiste moment was om naar een job te vragen. Waarom niet gewoon door de zure appel heen bijten? In gedachten haalde ze haar schouders op. ‘Weet je soms niet of ze hier nog iemand zoeken?’

      Devon kon de langzame glimlach die op zijn lippen verscheen niet tegenhouden. Wat hij er niet voor over zou hebben om haar even in de kooi te hebben zodat hij kon proberen om dat vuur in haar ziel te doven. ‘Dans je?’ vroeg hij hoopvol.

      Envy’s ogen werden groter zich toen ze terugdacht aan hoe ze hem in de kooi had gezien en ze voelde hoe haar dijen in vlammen opgingen… maar haar kaken jammer genoeg ook. ‘Nee,’ fluisterde ze, een beetje te hees, ‘ik dans niet, maar ik doe de bar in enkele andere clubs hier in de stad en was van plan om te solliciteren nu ik hier ben.’

      â€˜Jammer,’ grijnsde Devon terwijl hij naar voren stapte en een lade van het bureau opentrok. Hij haalde er een sollicitatieformulier uit en gaf het haar. Ze had hem nog steeds haar naam niet verteld, maar als hij haar het formulier kon laten invullen, dan zou hij alle informatie hebben die hij nodig had. Hij wilde er ook zeker van zijn dat ze niet in de Nachtlicht had gewerkt.

      Hij was het beu dat ze mensen naar hier stuurden om rond te neuzen. Het was Quinn die een einde gemaakt had aan de vriendschap tussen de poema’s en de jaguars, dus wat hem betrof moesten de poema’s hen verdomme met rust laten.

      Iemand in de Nachtlicht had de laatste persoon die ze hadden aangenomen naar hier gestuurd en nu dat ze vermoord was teruggevonden, dachten de poema’s dat ze in de Maandans antwoorden zouden vinden… net als de flikken. Het was zijn pech dat ze de enige nacht dat ze hier had gewerkt vroeg om met hem in de kooi te worden gestoken en dat ze diezelfde nacht was vermoord.

      Devon wist dat de enige manier om haar langer te laten blijven was door haar te geven wat ze wou en hij trok de stoel vanonder het bureau. ‘Je mag het nu invullen. Misschien heb je tegen het einde van de nacht een nieuwe job.’

      Envy ging zitten en keek met een frons terug op naar het scherm. ‘Denk je dat de eigenaar me Trevor heeft zien taseren?’ Ze beet op haar onderlip terwijl ze zich probeerde voor te stellen hoe het eruit moest hebben gezien. ‘Ik wou echt dat ik dat niet had gedaan.’

      Devon leunde over haar stoel alsof hij met haar meekeek naar de monitor. Zijn lippen kwamen heel dicht bij haar oor. ‘Stel dat de eigenaar het wel gezien had en je daarover aansprak, wat zou je dan zeggen?’ Hij ademde langzaam uit terwijl haar geur om hem heen sloeg en zijn bloed verhitte.

      Envy begon haar hoofd om te draaien om hem aan te kijken, maar stopte halverwege. De gevoelens die zijn nabijheid bij haar veroorzaakte verspreidden zich van haar schouder tot in de zijkant van haar hals. ‘Ik was gewoon gemeen,’ fluisterde ze en voelde warmte opborrelen rond haar bekken. Deze kerel was gevaarlijk voor haar zintuigen. Ze wist niet of ze zich moest omdraaien om hem te likken of het op een lopen moest zetten.

      De hoek van Devon’s mond neigde naar een glimlach, maar hij verroerde zich niet. ‘Dus jij tasert jongens zomaar zonder reden?’ Hij rook hoe ze opgewonden werd en al snel zat zijn broek oncomfortabel strak.

      â€˜Nee.’ Envy greep naar een pen en begon het formulier in te vullen. Ze was blij met de afleiding. ‘Alleen jongens die het echt verdienen,’ antwoordde ze, hoewel ze er niet over wilde praten.

      Devon richtte zich volledig op en verzette zich tegen de drang op haar uit de stoel te trekken en voor zich op het bureau te zetten. Hij was haar zijdeachtige haar dat over de achterkant van de stoel hing nu al tussen zijn vingers aan het wrijven.

      Hij bleef stil terwijl ze het sollicitatieformulier invulde en las over haar schouder elk woord mee. Envy Sexton. De clubs van de poema’s en de vampiers kwamen gelukkig niet voor in de uitgebreide lijst van plaatsen waar ze al had gewerkt. Hij wist dat hij er met slechts enkele telefoontjes voor kon zorgen dat ze veel vrije tijd zou krijgen om bij hem te komen werken. Hij was van plan om deze wilde kat met niemand anders te delen.

      Envy werkte het formulier af en maakte aanstalten om recht te staan, maar Devon plaatste zijn handen op haar schouders om haar tegen te houden. Hij greep het papier vlug vast en liep naar de deur.

      Devon reikte naar de deurknop, maar stopte toen. ‘Blijf hier. Ik ben meteen terug met het antwoord.’

      â€˜Hoe heet jij?’ vroeg Envy en vroeg zich af waarom ze het papier niet gewoon zelf aan de eigenaar mocht geven. Misschien kon ze zo zelfs het interview al achter de rug hebben.

      â€˜Devon Santos,’ antwoordde hij en verdween door deur voordat ze hem kon tegenhouden.

      Hij wist dat Nick vlak achter de deur stond te wachten, want hij kon hem ruiken. Hij overhandigde het papier aan Nick en stelde hem van de situatie op de hoogte. ‘We hebben een nieuwe barmeid.’ Hij wachtte terwijl Nick het papier bekeek en wist dat hij naar dezelfde dingen zocht waarop hij zelf al had gecontroleerd.

      Nick was enkele groupies en een vampier, die erin geslaagd waren om de club te betreden, op het spoor gekomen en het had zijn stemming vannacht grondig om zeep geholpen. Hij had een hekel aan vampiers en aan alle mensen die zo stom waren СКАЧАТЬ