Maandans. Amy Blankenship

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ die ze bij haar broer teweegbracht kon ruiken, besliste Nick om Devon zijn eigen zaakjes te laten afhandelen.

      Uiteindelijk gaf hij het formulier terug. ‘Zeg tegen haar dat ze de taser thuis moet laten.’ Nick keek een ogenblik naar zijn broer voordat hij eraan toevoegde: ‘Kat zei dat die kerel die ze getaserd heeft haar vriendje is en dat die gast die hem in de boeien sloeg haar broer is.’

      â€˜Dat vriendje van haar had een pistool op zak. Ik kon het ruiken.’ Devon haalde zijn schouders op terwijl zijn ogen zich tot spleetjes vernauwden. ‘Misschien stelde hij als vriendje niet veel voor.’

      â€˜Je kunt beter voorzichtig zijn met haar.’ Nick schudde zijn hoofd. ‘Als je haar echt wilt, dan ben jij verantwoordelijk om haar onder controle te houden terwijl ze hier is.’ Nick knarste zijn tanden op elkaar toen hij een vleugje vampier rook. Zonder nog een woord te zeggen liep hij weg, terug de trap op naar boven.

      Envy keek nerveus in het rond en zag een lift die ze nog niet eerder had opgemerkt. Een van haar wenkbrauwen ging een beetje omhoog toen ze zag dat er in plaats van een simpele knop een toetsenpaneel had. Ze tikte met de pen op het bureau en vroeg zich af hoe lang ze zou moeten wachten. Ze moest nog steeds zien uit te vissen of Chad Trevor echt gearresteerd had of hem gewoon gedwongen had om de club te verlaten.

      Ze staarde terug naar het bureau en probeerde even aan iets anders te denken. Ze was een geboren speurder net als haar broer, hoewel Chad dat feit probeerde te verdoezelen. De waarheid was dat Chad een geweldige detective zou zijn. Hij vertelde aan iedereen dat hij slechts een gewone politieagent was, maar niets kon verder van de waarheid zijn. Hij stond aan het hoofd van het SWAT-team.

      Ze keek neer naar het papier dat ze zonder te beseffen had vastgenomen. Het was een leveringsbewijs. Haar blik gleed langs de facturatiegegevens naar de naam vanonder. Ze sloeg het blad papier terug neer op het bureau. Devon Santos… godverdomme. Hij was een van de eigenaars en had haar doen denken dat hij slechts een danser was.

      Op dat moment werd de deur van het kantoor opengeduwd en kwam Devon terug binnen. ‘Wanneer wil je beginnen?’

      *****

      Nick haastte zich over de dansvloer en dan de trap op die naar de ingang leidde. Hij duwde de deur met meer kracht open dan nodig was en bekeek een man die voorbij de bewaking probeerde te komen. Omdat de meeste buitenwippers gedaanteverwisselaars waren, konden ze een vampier ruiken zonder dat er uiterlijke tekens waren.

      Het gevoel voor mode van de gemiddelde vampier in deze stad leek beïnvloed te zijn door de goth-gemeenschap. Toch hadden er tijdens de laatste paar maanden een stuk of tien geprobeerd om met zakelijke pakken of in gewone clubkledij binnen te geraken. Dat was de reden waarom ze tegenwoordig zo op geur afgingen in plaats van op voorkomen. Regel nummer een: er mochten geen vampiers naar binnen zonder de toelating van de eigenaar.

      â€˜Wat heb je hier te zoeken?’ vroeg Nick en hij probeerde professioneel te klinken omwille van het menselijke publiek. De man hield zijn hoofd schuin en lachte op een ziekelijke manier waardoor Nick’s maag zich omkeerde.

      â€˜Ik zou graag naar binnen gaan,’ zei Raven terwijl zijn pupillen groter werden en hij al zijn krachten aanwendde om iedereen te te beïnvloeden die vatbaar was voor de dwangspreuk van de vampiers.

      Nick bekeek hem van kop tot teen. De kerel had zwart haar dat over zijn gezicht hing met fluoroze puntjes. Hij was jong, waarschijnlijk nog niet eens vijfentwintig, met een zeer bleke huid en zware eyeliner rond zijn ogen. Zijn lippen waren met zwarte lippenstift opgedaan en zelfs zijn nagels waren zwart geverfd.

      â€˜Het spijt me, mijnheer…’ Nick stond stokstijf en keek naar elke beweging van de vampier. Grootte en leeftijd deden er niet toe; vampiers waren gevaarlijk en mochten nooit worden onderschat.

      â€˜Raven, mijn naam is Raven,’ antwoordde de man. Hij vroeg zich af hoe ver je een jaguar kon uitdagen.

      â€˜Sorry Raven, we zitten vol,’ legde Nick uit terwijl hij met zijn vingers de tweeloops omklemde die diep in de zak van zijn leren vest zat. Het pistool bevatte uitgeholde zilveren kogels die gevuld waren met wijwater. Zijn lippen vertrokken zich tot een sadistische glimlach toen hij het houten lemmet van het uitbeenmes voelde dat aan zijn onderarm was vastgemaakt.

      â€˜Waarom staan al deze mensen dan nog steeds in de rij?’ vroeg Raven. Hij zag hoe de gouden tint in de irissen van de jaguar zich begon te verspreiden.

      Nick glimlachte maar het voelde aan alsof zijn tanden over elkaar schuurden. ‘Ze hebben gereserveerd.’

      Raven’s ogen blonken in het gedempte licht en zagen er even uit alsof ze onheilspellend gloeiden door een innerlijk vuur. Nick liep de drie treden af tot op straatniveau en zette zichzelf tussen Raven en de mensenmenigte. Toen boog hij zich naar Raven’s oor toe.

      â€˜Ga nu weg, vampier,’ fluisterde hij met een koude kalmte terwijl hij de punt van de houten dolk tegen Raven’s ribben drukte zonder dat iemand het kon zien, ‘je komt er niet in.’

      Nick richtte zich op en vouwde zijn armen voor zich zodat het slechts een snelle ruk zou vereisen om hem met de dolk te steken. ‘Het spijt me, mijnheer, geniet nog van de avond.’

      Raven glimlachte terug, deze kleer bijna gemoedelijk. ‘Oh, dat ben ik van plan.’

      Hij draaide zich van de deur weg en begon de straat af te lopen met zijn handen diep in de zakken van zijn zwarte jeans begraven. Hij floot een onheilspellend deuntje. Toen de jaguar zich voorover had gebogen om in zijn oor te fluisteren, had Raven gezien hoe zijn meester hen voorbij was geslopen en de club had betreden. Hij had Kane al een tijdje niet meer gezien. Het was eigenlijk de eerste keer in enkele weken dat hij hem zag, hoewel hij de ogen van zijn vader al meermaals op zijn lichaam had gevoeld.

      Het verbaasde Raven dat Kane bereid was om zomaar het hol van de vijand binnen te wandelen. De Meester had hem het verhaal verteld over hoe hij door de leider van de jaguars levend was begraven. Had zijn meester zelf ook een plan?

      â€˜Ze hebben je erin geluisd, mijn meester, maar deze keer zorg ik ervoor dat het bloed aan hun handen zal kleven,’ fluisterde Raven tegen zichzelf voordat hij in de schaduwen opging. Hij wist dat hij niet te lang mocht wachten. Hij kon het bloed van zijn laatste slachtoffer nog ruiken terwijl de geur door de bries in de richting van de Maandans werd gedragen.

      *****

      Kat keek toe hoe Chad en Jason het ongelukkige vriendje de club uit droegen… gehandboeid. Men zei altijd dat nieuwsgierigheid gevaarlijk was, maar ze moest gewoon weten wat ze met hem van plan waren. Ook al was het maar zodat ze het zich niet de hele nacht zou afvragen.

      Ze verliet de club langs een van de zijdeuren en bleef in de schaduwen terwijl ze hen volgde. Door haar versterkte zintuigen moest ze zich niet dicht bij hen bevinden om te kunnen horen wat ze zeiden.

      Chad en Jason klemden Trevor tussen zijn wagen en de politieauto, zodat hij niet terug de club in kon rennen op zoek naar Envy. Chad maakte de handboeien los. Natuurlijk wist hij dat Trevor niet zonder legitieme reden gearresteerd kon worden… tenzij Trevor hem daartoe dwong.

      â€˜Ik weet zeker dat jij diegene bent die haar verteld heeft dat ik hier was!’ snauwde Trevor naar Jason. ‘Denk maar niet dat ik niet weet welke stijve je voor haar voelt. Je moest je er gewoon mee bemoeien, hé?

      Chad СКАЧАТЬ