Вяртанне Ліліт. Юлія Шарова

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Ніводнага разу ён не заставаўся задаволеным, хоць дзяўчаты і даводзілі яго да, так бы мовіць, фармальнай кульмінацыі.

      Дама ўвайшла.

      На ёй быў даўгі чорны плашч, расшпілены так, што можна было разгледзець іншыя дэталі ўбрання. Нічога з традыцыйнай атрыбутыкі: белая кашуля, чорныя нагавіцы (ды не скураныя, а самыя звычайныя), чаравікі, сапраўды з адмыслова падбітымі абцасамі. Нагавіцы трымаліся на шлейках. Дама была амаль што без макіяжу, толькі падфарбавала вусны зырка-чырвонай памадай. Гладка зачасаныя цёмныя валасы яна сабрала ў вузел на патыліцы.

      Васіль Мікалаевіч не ведаў, як яму паводзіцца: кожны рух, кожнае слова падаваліся яму недарэчнымі і бязглуздымі.

      – Ну, і доўга я буду стаяць у вітальні? – суворым тонам запыталася дама.

      – П-п-праб-б-бачце… – замітусіўся Мікалаевіч і нязграбнымі жэстамі пачаў паказваць ёй на ўваход у пакой.

      Госця даволі рэзкім, але элегантным рухам скінула палітон і швырганула яго Зайчыкаву.

      – Але ж і манеры ў цябе… – незадаволена прамовіла яна і пайшла ў пакой. – Кавы хачу.

      Зайчыкаў паскакаў на кухню і пачаў завіхацца ля пліты, сілячыся дагадзіць госці. Ніколі ён не варыў каву і не запарваў гарбату абслузе. Але ж яна не абслуга, яна так загадала! І ён варыў тую каву, і стаўляў кубачак на тацу, і сервіраваў як толькі фантазія падказвала.

      Дама зірнула на тацу з кубкам кавы і з выразам лёгкай агіды на твары прамовіла:

      – Нясі яе прэч, яна смярдзіць паленай кукурузай!

      – Так, спадарыня… – само сабой зляцела з вуснаў Зайчыкава, які зусім увайшоў у новую ролю, дзе ад яго патрабавалася адно пакорлівая згода з першым-лепшым капрызам ягонай Спадарыні.

      Калі ён вярнуўся ў пакой, то пабачыў Спадарыню ў новым вобразе. Яна стаяла ля акна спінай да яго, аголеная да пояса. З задняй кішэні ейных нагавіцаў вытыркаўся маленькі зграбны бізунок… у Мікалаевіча пачаўся прыступ тахікардыі.

      – І… ш-ш-што ц-ц-цяпер, мая Спа-спа-спа-д-д-дарыня?..

      – Маўчаць! Тут я задаю пытанні!

      – Т-т-так, мая Спа-д-д-дарыня, праб-б-бачце м-м-мне…

      Спадарыня прамаўчала і, вытрымаўшы паўзу, прамовіла ціха, але сувора:

      – На калені!

      – Але…

      – На калені!

      І ляснула бізунком па падваконні, ды так, што ў Мікалаевіча ў вушах засвістала, быццам побач пранеслася віхура. Калені падагнуліся самі сабой, і ён апусціўся на падлогу. Так і стаяў, укленчыўшы, баючыся ўзняць вочы.

      – Паўтарай за мной, – прамаўляла яна, – паўтарай! «Я – Раб…»

      – Я – Раб, мая Спадарыня.

      – «…я мізэрны, брудны чарвяк…»

      – Я мізэрны, брудны чарвяк, мая Спадарыня…

      – «…я – чмо балотнае…»

      – Я – чмо балотнае, мая Спадарыня…

      Госпадзе, скуль яна ведае, што я люблю гэтыя слоўкі, ліхаманкава думаў Раб. На яго накаціла СКАЧАТЬ