Паўночны вецер для спелых пладоў (зборнік). Юры Станкевіч

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ а трэцюю – Чурлёніса, сама ў звычайнай краме купіла. Слухаю пад настрой.

      – А цяпер які настрой? Каго б ты паставіла?

      – Славака.

      «Чорт бы пабраў таго славака, – падумаў Ігнат Мазур. – Урэшце, гэтая жаночая рыса ў характары не павінна здзіўляць: то ад Брамса млеюць, то ад чарговага пшута, альбо ўвогуле ад якога сучаснага Смердзякова з гітарай».

      Але замест гэтай злоснай тырады, прадыктаванай не інакш як пачуццём нечаканай рэўнасці, студэнт Ігнат Мазур стрымаў сябе і памяркоўна пагадзіўся:

      – Пастаў славака.

      Святлана Конкіна паціснула плячыма, устала і выцягнула з палічкі кружэлку. Уключылі прайгравальнік.

      Прыемны барытон загучаў у пакойчыку. Песня была даволі простая, мелодыя хітовая, словы, блізкія да яго роднай мовы, лёгка клаліся на слых.

      Студэнтка Святлана Конкіна нечакана пачала ціха падпяваць. Цыгарэта дымілася ў яе пальцах, а ў цёмных зялёных вачах Ігнат Мазур заўважыў сум.

      Урэшце голас спевака сціх. Кружэлка круцілася і раз за разам пстрыкала на паўторах.

      – Век бы слухаў, – усё-такі не ўстрымаўся студэнт Ігнат Мазур. – Яшчэ разы два паставім?

      – А вось ты зараз забярэш сваё бургундскае і пойдзеш, а я можа і тройчы паслухаю.

      – Ну, бургундскім цябе, пэўна, той спявак частаваў, а я – бедны студэнт. Мяне асабіста і «Тракія» задавальняе.

      – Чаго ты прыйшоў да мяне, Ігнат? Злоснічаць?

      – Хіба ты не разумееш? Пабыць разам.

      – Які ў гэтым сэнс?

      – Але ж ты не супраць, што я зайшоў?

      Студэнтка Святлана Конкіна выцягнула з тумбачкі шклянкі, разліла віно, паклала на стол пачак пячэння, нечакана ўсміхнулася:

      – Не супраць.

      – Яна выпіла са шклянкі, зноў перасела на ложак у сваёй ранейшай позе, сукенка амаль не хавала яе загарэлыя, чуць крываватыя ногі, вусны маленькага, натурыстага рота на гэты раз былі пафарбаваныя чырвоным, а ледзь бачныя прышчынкі – белым, так што твар дзяўчыны ў надыходзячым прыцемку нагадваў маску з японскага тэатра «Но».

      Ігнат Мазур прагна выпіў са шклянкі, прыслухаўся да сябе, сказаў:

      – Ага, люблю сухое віно, няблага ўставіла, – і дадаў: – У нас з табой, пэўна, аднолькавыя вірусы засяліліся. Так што ўсё непазбежна. Таму і прыйшоў.

      Студэнтка Святлана Конкіна прыпаліла ад цыгарэты цыгарэту.

      – Што яшчэ за хрэнь? Патлумач.

      – Калі толькі коратка. Існуе небеспадстаўная тэорыя, што менавіта вірусы далі штуршок спачатку самому жыццю, а потым і эвалюцыі, і яны і цяпер яе асноўная сіла. Усё даволі празаічна. Наш мозг – смеццезборнік вірусаў. І нават каханне звязана з вірусамі. Базавая хімічная рэакцыя. Не мы ўтвараем пары, а падобныя вірусы скіравана прыцягваюць нас адно да другога.

      – Лепш бы ты памаўчаў, Ігнат. Па-твойму намі кіруюць паразіты?

      – А ты думала, што партыя і камсамол?

      – Ну, я не ідыётка, каб у такое СКАЧАТЬ