Икки жаҳон оворалари. Абдужаббор Обидов

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ унутиб юборгандирсиз. Мен эса йил ўн икки ой шу ердаман.

      − Ҳимм…

      − Ресторанда зал мудириман, − деб керилди йигит.

      Мижозлар путевка ҳисобидан текин овқатланадиган ошхонадан ташқари, дам олиш уйи ҳудуди чегарасида, тоққа кўтарилиш жойида ресторан ва сувга яқин ерда кафе жойлашган. Мавлон ресторан томонга ишора қилди.

      Қалдирғоч ҳамма тарафи тош билан ишланган, ҳатто деразалар ўрнига кичикроқ дарчалар қўйилган, ҳайбатли, лекин унча ҳам каттамас, кўриниши сирли бу бинога қараб: «қаранг-а, ҳеч ўйламагандим. Айтмасангиз, ресторанлигига ишонмасдим», деди.

      − Нима, ресторанга ўхшамайдими?

      − Йўқ! Кўпроқ қадимдан қолган қалъага қиёс.

      − Чиндан қалъа бўлган – ўн еттинчи аср ёдгорлиги. Истасангиз юринг! Яқиндан томоша қиласиз!

      − Бошқа сафар. Оёқларим толиган.

      − Кўп юрилмайди. Йўқ деманг, Қалдирғочхон!

      − Исмимни қайдан билдингиз, − деб беихтиёр эргашаркан сўради янга.

      − Нега билмай? Қачон келгансиз, ҳамхонангиз ким? Гулямиди?

      − Ҳа.

      − У қаерда?

      − Шаҳарга кетган.

      − Эртага, биз ҳам бир ён-атрофни айланиб келайлик. Зерикаётгандирсиз. Каттагина ҳайвонот боғи бор.

      − Билмасам, − деб янга тўхтаб қолди. Айланиб келишга ҳам рози эдию, синалмаган одам. Яна кўп гапириб, жағи тинмас экан, деб ўйлади.

      − Хўш, келишдикми? Эртага нонуштадан кейин Сизни топаман. Иккинчи блок ўттизинчи хонадасиз, тўғрими?

      − Ия, буни ҳам биласизми? Ҳечам номеримга кела кўрманг!

      − Яхши. У ҳолда юринг, нарироққача бориб айланамиз.

      − Чиндан чарчаганман. Узр.

      − Ноз қилаверманг!

      Қалдирғоч бу сўздан хафа бўлиб, жаҳл билан узоқлашаётган эди, қўлидан ҳамюрти тортиб тўхтатди.

      − Сизга кўп нарса тикканман. Йўқ дейишингиз менга ўтмайди, билиб қўйинг.

      Унинг овози таҳдидли чиқди.

      Қалдирғоч умрида биринчи бор қўрқиб кетди ва индамай қолди. Аҳволини сезибми, Мавлон дўқини оширди: «ҳозироқ олдимга туш, йўқса…»

      Янга дир-дир титрашга ўтди. Шу пайт ортдан рус тилида бўғиқроқ овоз келди.

      − Аёлни қўлини қўйиб юбор!

      У Қуддус эди. Янга енгил тортди.

      − Сен кимсан?

      − Ўзинг-чи?

      − Ханман. Балки эшитгандирсан.

      − Менга фарқсиз. Бизларни тинч қўй.

      − У менинг аёлим!

      Қалдирғочни дадиллиги тутиб гапга аралашди.

      − Бўлмаган гап! Мен уни танимайман.

      − Тушунарлими сенга? Энди бирор зарар етказмасимдан жўнаб қол!

      Шундай деб, Қуддус Мавлонни сал туртганди, у учиб тушди. Ўрнидан туриб, кетини қоққанча: «Ҳали қўлимга тушарсан», деб кўздан йўқолди.

      Қуддус янгани ўзи томон буриб, секин сўради:

      − Ҳаммаси СКАЧАТЬ