Abdülhamit ve afrodit. İskender Fahrettin Sertelli

Чтение книги онлайн.

      Nazikter, huzurdan çıkar çıkmaz Melahat hakkında kendi kendine önemli karar ve önlemler almıştı. Evvela Melahat’e bir aracı vasıtasıyla haber göndermiş ve Yaver Kâzım Bey’in ertesi gün ikindi vaktinde Başmusahip’in dairesinin yanındaki salonda kendisiyle görüşmek istediğini bildirmişti.

      Çerkez kızı bir diğer aracı vasıtasıyla Kâzım Bey’e de aynı şekilde haber göndermiş ve Melahat’in kendisini bekleyeceğini belirtmişti.

      Ertesi gün Kâzım Bey ile Melahat söz konusu mahal ve saatte buluşmuşlardı.

      Melahat, sarayda ilk defa gördüğü bu genç ve güzel yaver karşısında olanca metanetini muhafazaya çalışarak sordu:

      “Beyefendi! Benimle ne görüşmek istediğinizi bilmiyorum. Fakat her şeyden evvel böyle tehlikeli bir yeri niçin seçtiğinizi sorabilir miyim?”

      Kâzım Bey biraz da çapkın bakışlı bir gençti; Melahat çok hoşuna gitmişti. Onun bu sözlerini aralarında kurulacak ilişkiye bir temel olarak görerek, “İki gözüm, vallahi bilmiyorum nasıl oldu da burada buluştuk!” dedi.

      Melahat, ilk defa böyle güzel ve sevimli bir erkekle karşılaşmıştı. Kendisiyle tanışmak için oraya davet edildiğini düşündü.

      “Fakat beyefendi, burası çok tehlikeli bir yerdir. Bana söyleyecekleriniz uzun sürecekse başka bir yere gidelim.”

      Bu esnada Nazikter koşarak Abdülhamit’e gitmiş ve rakibini herkesten gizli kurduğu tuzağa düşürmek için bütün zekâsını kullanmıştı.

      Padişah, gerçek olacağına hiç ihtimal vermediği bu ihbar üzerine şiddetle yerinden kalktı ve rovelverini cebine koyarak odasından çıktı. Gideceği yeri bildiği için Nazikter’i kendi odasına göndermişti.

      Padişah buluşma yerine geldiği zaman Melahat ile Kâzım Bey de bir koltuğa oturmuş, baş başa vermiş konuşuyorlardı.

      “Nereye arzu ederseniz oraya gidelim, elmasım!”

      “Çok rica ederim, evvela bana kısaca maksadınızı söyleyiniz!”

      “Maksadım mı?”

      “Öyle ya, beni buraya niçin davet ettiniz?”

      “Çok zekisiniz, küçük hanım!”

      “Ben mi? İhtimal.”

      “Böyle ateşli iki gencin karşı karşıya gelince yekdiğeriyle ne konuşması lazım geldiğini elbette siz benden iyi takdir edersiniz!”

      “Ah… Rica ederim beyefendi, kalbim fena halde çarpıyor. Şimdi birisi gelir de bizi burada görürse…”

      “Kıyamet kopar, değil mi?”

      “Tabii. Kıyamet kopacağını siz de tahmin edersiniz ya!”

      “Nihayet sizi sevdiğimi ve size talip olduğumu söylersem…”

      “Fakat benim Efendimize ait olduğumdan haberdar değilsiniz galiba?”

      “Hayır. Mamafih siz kalbinizi bana verseniz ben sizi buradan…”

      Genç zabit sözünü bitirememişti. Salonun kapısı birden açıldı ve Abdülhamit kapıdan içeriye girdi.

      “Hain! Deminden beri seni dinliyordum,” dedi ve büyük bir soğukkanlılıkla cebinden rovelverini çıkararak Yaver’e ateş etti.

      Rovelverden çıkan kurşun Yüzbaşı Kâzım Bey’in başına isabet etmişti. Genç zabitin başı derhal Melahat’in kucağına düştü ve alnından akan kanlar genç kızın üstünü lekelemeye başladı.

      Hünkâr Yaveri baygın bir halde Melahat’in dizleri üzerinde yatıyordu.

      Padişah birkaç adım yaklaşarak Melahat’a sordu:

      “Kız, bu hain senden ne istiyordu?”

      Melahat şaşırmıştı. Ne cevap vereceğini düşünüyordu. Hakikat namına bu feci sahneden başka bir şey bilmiyordu. Rovelver sesine Başmusahip koşmuş, fakat salon kapısında Padişah’ı görünce geri çekilmişti. Kâzım Bey’in niçin vurulduğunu anlayamayan saraylılar salonun önündeki koridora toplanmışlardı. Herkes büyük bir korku içinde birbirine bakıp duruyordu.

      Melahat kendisine bir tuzak kurulduğunu tahmin etmişti. Padişah’ın kendisine önemli görevler verdiğini hatırlayarak yavaşça cevap verdi:

      “O mesele hakkında Yaver ’den bazı şeyler öğrenmek istiyordum, Efendimiz!” dedi.

СКАЧАТЬ