Мовароуннаҳр ёди ёҳуд султон Қутуз қиссаси. Коллектив авторов

Чтение книги онлайн.

      ***

      Туннинг қаро кўксини безаб чиққан юлдузлар, кўк юзида балқий бошлади. Тим қаро кўк юзи чақноқ юлдузлар билан зийнатланганди. Олис буржида сулув чайқалган Муштарий яшнаб ханда отади. Шу пайт бежо чайқалган бир парча булут лахча чўғ мисол ёнган юлдузни зимдан зулмат пардасига ўради, аммо юлдуз йилт этиб, булут кўксини ёриб чиқди-ю ўз буржида рақс тушиб яна қалқий бошлади.

      Эшик очилган чоғ атрофда бежо кезинган шамол ўзини ичкарига урди.

      – Қорнинг очғондир? – сўради ичкарига кечки таом олиб кирган сипоҳ.

      Хонсултон индамади, аммо юраги кўксини бежо тепиб, хаёллари нолон тўзғиди. Ҳа-я, кеч кирипти. Мана, атроф зулмат пардасига ўранипти, буни англамаганини қара. Ҳадича шамни қачон ёққан бўлса?

      – Сенларга емиш келтирдим.

      Сипоҳ зарда билан таомни хонтахтага қўйиб, сўнгра чиқиб кетди. Хонсултон чанг мисоли тўзғиган хотираларини сокинлаштирмоқ ниятида титилаёзган мусибатли китобини ростлай бошлади. Гарчи кечки танаввул пайти бўлса-да, у емакка эҳтиёж сезмади.

      Нима ҳақида ўй сураётган эди-я?

      У тўзғиган хаёлларини тафаккур жомига жамлай бошлади. Ана шунда барчаси эсига тушди. Бирда у фол очирган эди, ўшанда мунажжима ҳожаси Мамдуднинг қатли хусусида башорат қилганди. Кейинги фол кўргич малъуна эса, сеҳру жоду-ла авраб, “бир кулфати кабирни сезяпгандайман, бул томондин ачиган сув ҳиди анқияпгандай…” дея кўзин бойлади.

      Иттифоқо, олти ой ўтгач, кўланка аломатлари кўзга кўрина бошлади.

      – Э воҳки, у куфрон қули бежиз валдираманган экан, – дея фикр қилди яна Хонсултон.

      Ўшанда ҳукмдор отаси Мовароуннаҳрга Чингизхон юборган элчиларни қатл этишга фармон берганди. Атрофда қон ҳиди анқиб, Хонсултон нохуш сесканди, шунда унинг далли хаёлида қумурсқалар ўрмалай бошлади.

      “Олисда бир шарпа кўринаётир. Ўғлингизга ҳазир туринг, бекам, кўлага яқинлашаётир! Кўланка-кўлага барчани баробар домиға тортаётир, аммо ўғлингиза ғайбдин қутқарув келаётир…“

      Ўшанда хон Чингиз Мовароуннаҳрга қонли юриш бошлади.

      Хонсултон ижирғаниб, жаҳд-ла ўрнидан турди-да, нима қиларини билмай, бошини чангаллаб узоқ турди. Сўнгра қайтиб яна жойига чўкди, қаро тун ридосига мотамсаро ўраниб, милт-милт ёнган шам ёғдусига тикилган кўйи узоқ ўтирди.

      Аслида у Ҳадичадан хабар кутаётир эди, аммо бу мужда таҳликали эди ниҳоят.

      Жория ичкарига кирган маҳал Хонсултон бирдан ҳушёр тортди. Аллақандай таҳлика ичида бекасига яқинлашган Ҳадича сирли шипшиди:

      – Бекам, дедиклари чин эмуш, чиндан болани илон чаққанмуш.

      – Демак чин эмуш. – Хонсултоннинг лаблари қимтинди, сўнгра фурсат ўтиб, – хўш, – дея оқсочига олазарак боқди.

      – У ўлипдур.

      Хонсултон ўрнидан туриб кетди.

      – Ўлиптиму?

      – Шундоқ.

      – Демак, СКАЧАТЬ