Dunyoning ishlari. O‘tkir Hoshimov

Чтение книги онлайн.

      Xo‘ja va’da qilgan tilla tish kuzda ham chiqmadi. Biroq endi buni o‘ylashga vaqt qolmagan, ikkalamiz uchun ham yangi hayot – maktab hayoti boshlangan edi. Bizning uyimiz maktab yo‘lida bo‘lgani uchun Xo‘ja har kuni ertalab chaqirib kelardi. Zog‘ora nonni echki sutiga bo‘ktirib yemabsiz, dunyoga kelmabsiz! Erta bilan oyim ikkalamizning oldimizga tovoqda sut bilan zog‘ora qo‘yar, Xo‘ja harchand tortinchoqlik qilmasin, yeb turib ketmaguncha hol-joniga qo‘ymasdi.

      Bir kuni Xo‘ja kelmadi.

      – Sen boraver, – dedi oyim. – Bugun Xo‘ja maktabga bormasa kerak.

      Darsdan qaytdim-u mehmonlar kelganini darrov bildim. Ayvon zinasida yangi amirkon tufli yaraqlab turar, ichkarida oyim allakim bilan chaqchaqlashib suhbatlashar edi. Uyga kirishim bilan eng avval Xo‘jaga ko‘zim tushdi. U uy to‘rida yong‘oq, mayizlar bilan bezatilgan xontaxta oldida o‘tirardi. Yonida esa onasi o‘tirar, oyimning gaplariga diqqat bilan quloq solgancha, yong‘oq pallasidan mag‘iz ajratib, nuqul Xo‘janing oldiga surib qo‘yardi. O‘shanda, qorong‘ida aniq ko‘rmagan bo‘lsam ham, bu xotin Xo‘janing oyisi ekanligini darrov bildim. Ostonada bir zum turib qoldim. Qachondir bu xotinni yomon ko‘rib qolganim uchunmi, uni xunuk, juda xunuk deb o‘ylardim. Yo‘q, judayam chiroyli ekan. Qarg‘ashoyi ko‘ylagi ham, qop-qora sochlari, yuzidagi xoli ham, Xo‘janikiga o‘xshagan ko‘zlari ham chiroyli edi.

      U meni ko‘rdi-yu katta odamni izzat qilgandek, dik etib o‘rnidan turdi. Oyimga o‘xshab, bag‘riga bosib ko‘rishdi. Peshonamdan o‘payotganida dimog‘imga atir hidi urildi. Oyim hech qachon atir sepmagani uchunmi, bu isdan boshim aylanib ketdi.

      – Kel, jonim, – dedi yonidan joy ko‘rsatib. – Birpas oldimda o‘tir. – U yonboshda turgan sumkaning zanjirini g‘ijirlatib ochdi-da, sarg‘ish qog‘ozga o‘roqliq allanima uzatdi. – Ma, jonim!

      Qog‘ozni ochishim bilan ko‘zim charaqlab ketdi. Bu– usti xuddi katak daftarga o‘xshash shokolad edi. Quvonch bilan Xo‘jaga qarab qo‘ydim. Uning ko‘zlarida shodlik uchqunlari porlab turar edi.

      Shu payt hech kutilmagan voqea ro‘y berdi. Eshik sharaqlab ochildi. Xo‘janing oyisi yarq yetib qaradi-yu ilon chaqqandek sapchib o‘rnidan turib ketdi. Ostonada yaltiroq tugmali kitel kiygan Egamberdi aka turar, rangi quv o‘chib ketgan, nuqul titrar edi. Dahshatdan qotib qoldim. Hozir cho‘ntagidan to‘pponchasini oladi-yu Xo‘janing oyisini otib tashlaydi.

      – Nega k-k-kelding?! – dedi u g‘azabdan tili tutilib. – Nima k-k-kerak senga?! – Endi uning butun vujudi, hatto boshi ham qaltirab ketdi. Har doim tayoqdek osilib yotadigan chap qo‘ligacha titrab ketgandek bo‘ldi. – Nima k-k-kerak, ayt! – dedi lablari pirpirab.

      Xo‘janing oyisi rangi o‘chgan, boshini quyi solganicha devorga suyanib turardi. Qo‘rquv aralash yana Egamberdi akaning o‘ng qo‘liga qaradim. Yo‘q, to‘pponchasi yo‘q ekan. U birdan oyimga yuzlandi.

      – Uyalmaysizmi, opa! – dedi hamon lablari pirpirab. – Q-qo‘shmachilik q-q-qilgani uyalmaysizmi!

      Boyadan beri indamay turgan oyim endi tilga kirdi:

      –Bandasidan uyalmasangiz, Xudodan qo‘rqing, ukam,– dedi sekin. – Ona-bola diydor ko‘rishsa, qo‘shmachilik bo‘ladimi? – negadir uning ko‘zlarida yosh qalqidi.– Etni tirnoqdan ajratib bo‘larkanmi?

      – M-men emas, m-mana bu ajratgan! – Egamberdi aka sog‘ qo‘lini bigiz qilib, Xo‘janing oyisini ko‘rsatdi. – M-mana shu ajratgan!

      Xo‘ja goh dadasiga, goh oyisiga javdirab qarar, ammo indamas edi.

      – Turmush o‘lsin, aylanay, – dedi oyim o‘pkasi to‘lib.– Kim shunaqa bo‘lsin, debdi. Urush bo‘lmaganda…

      – Urush! – Egamberdi aka shunday hayqirdiki, uy ichi zirillab ketdi. – M-men q-qonga belanib yotganimda, bu q-q-qanjiq birovning q-qo‘ynida yotgan!

      Shu gapdan keyin Xo‘janing oyisi sekin egilib, sumkasini oldi-da, eshikka yo‘naldi. Egamberdi aka xuddi hazar qilgandek nari surildi. Shunda boyadan beri indamay turgan Xo‘ja onasiga talpindi.

      – Oyi-i-i! – dedi iltijo bilan.

      Uning ovoz chiqarmasdan, yosh to‘kmasdan yig‘lab turganini his etdim. Yo‘q, uning ko‘zida yosh yo‘q edi. Faqat onasiga qarab javdirardi.

      Onasi sekin yurib qaytib keldi. Ohista egilib, Xo‘janing ikki yuzidan o‘pdi.

      – Dadangni xafa qilma, – dedi-yu tez-tez yurib chiqib ketdi.

      – Oyi-i-i! – dedi Xo‘ja umidsiz, ojiz tovushda. Biroq orqasidan chopmadi. Uy o‘rtasida to‘xtab qoldi.

      Egamberdi aka yana bir zum boshi titragancha qarab turdi-da, eshikni qarsillatib yopib, chiqib ketdi. Oyim lablarini tishlagancha hiqillab yig‘lab yubordi. Ildam kelib, Xo‘jani bag‘riga bosdi.

      – Aynovni-ya! – dedi uning boshini silab. – Qo‘yaver, oying yana keladi.

      Tomog‘imga bir narsa tiqilib qolgan, nafas olishga qiynalardim. Bir mahal qo‘limga nimadir yopishayotganini payqadim. Qarasam, shokolad erib ketibdi. Nima qilishimni bilmay, Xo‘jaga uzatdim.

      – Ma, ishkalad yeysanmi?

      Xo‘ja indamay turar, ko‘zlarida kattalarnikiga o‘xshash tushunib bo‘lmaydigan chuqur ma’no bor edi.

      O‘sha voqeadan keyin bir oycha vaqt o‘tgach, Xo‘janing dadasi uylandi. Oyimning ta’biri bilan aytganda, sovigan oshdekkina to‘y bo‘ldi. Faqat Zebi xola dutor chertib, yo‘g‘on, shirali ovozda ashula aytganida to‘yxona jimib qoldi.

      Hamma-hamma bilan, tavanxonada o‘tirgan oyim biz bilan, nuqul Xo‘jani chaqiradi, goh cho‘ntagiga qovurma chuchvara solib qo‘yadi, goh popukqand beradi.

      To‘ydan keyin Xo‘ja avvalgidan ham ma’yus, indamas bo‘lib qoldi. Oyim mehribonchilik qilgan sayin o‘zini olib qochadi. O‘shanda bir narsani bilmagan ekanman, keyin tushundim. Odam o‘zining nochorligini qanchalik chuqur his qilsa, shuncha mag‘rur bo‘larkan.

      Bir kuni ertalab, odatdagidek jildini osgancha, Xo‘ja eshikdan kirib keldi. Oyim unga ko‘zi tushishi bilan chumchuqdek chirqillab qoldi.

      – Kim urdi seni?! Qaysi qo‘ling singur urdi?

      Qarasam, Xo‘janing yuzi momataloq bo‘lib ko‘karib ketibdi.

      – Nimaga uradi?! – dedi oyim ovozi qaltirab. – Shuncha ko‘rgiliging yetmaydimi o‘zi, Xudo urgurlar!

      – Urgani yo‘q, – dedi Xo‘ja yerga qarab. – Narvondan yiqilib tushdim.

      Maktabga ketayotganimizda sekin so‘radim.

      – Dadang urdimi?

      Xo‘ja bir zum javdirab qarab turdi-da, bosh irg‘adi.

      – Opam kir yuvgan edi, – dedi shivirlab (u o‘gay onasini opa derdi), – yoyib qo‘ygan ko‘ylagini buzoq yamlabdi.

      – Dadang yomon-a?

      – Yo‘q, СКАЧАТЬ