Қуёш барибир чиқаверади. Эрнест Миллер Хемингуэй

Чтение книги онлайн.

      Zinapoyadan ko‘tarilayotgandim, xizmatchi ayol o‘z hujrasining oynavand eshigini taqillatdi. Men to‘xtagandim, oldimga chiqib bir qancha xat, telegrammani uzatdi.

      – Mana, pochtadan keltirib berishdi. Yana sizni izlab bir ayol keluvdi.

      – Tashrifnomasini qoldirdimi?

      – Yo‘q, yonida bir janob ham bor edi. Anavi, tunda kelgan ayol-da. Bilasizmi, u judayam lobar ekan.

      – Tanishlarimdan birontasi bilan birga keldimi?

      – Bilmadim. Yonidagi janob hecham bu yerda bo‘lmagandi. Baland bo‘yli. Juda, judayam baland. Ayol esa lobar. Juda, judayam lobar. Tunda u andakkina… Xizmatchi boshini ushlab chayqalib qo‘ydi. – Sizga ochig‘ini aytaman, janobi Barns. Tunda u menga bunchalik lobar tuyilmagandi. Tunda u haqida boshqacha fikrda edim. Lekin menga ishoning, u nihoyatda lobar ayol. U nihoyatda yaxshi oilada tarbiyalangan. Bu shundoqqina ko‘rinib turibdi.

      – Ular biror nima deb qo‘yishni iltimos qilishdimi?

      – Ha. Bir soatdan keyin kelamiz, deyishdi.

      – Kelishsa, yuqoriga taklif qiling.

      – Xo‘p bo‘ladi, janobi Barns. Bu ayol anuvnaqalardan emas. Biroz tantiqrog‘-u, ammo anuvnaqalardan emas.

      Xizmatchi menga yollanmasdan avval Parij ippodromida suv do‘koniga ega edi. Uning mehnatdagi hayoti o‘sha davrada o‘tgan bo‘lsa ham, minbarlarda o‘tirgan tomoshabinlarni o‘rganib chiqishga bu yumushi xalaqit berolmagan. Shuning uchun ham u kechqurunlari huzurimga kelganlarning qay biri tarbiya ko‘rgan-u, qaysinisi yaxshi oiladan ekanini, kim sport bilan shug‘ullanishini menga faxr bilan bildirib qo‘yardi. Birgina noqulaylik shundan iborat ediki, bu toifadagilarning birortasiga mansub bo‘lmagan odamlar men yo‘g‘imda uyga kelishga botina olmasdi. Dyuzinel xonimga na yaxshi tarbiyalangan, na yaxshi oiladan, na sportchi bo‘lib tuyilmagan, ko‘rinishidan boquvining mazasi bo‘lmagan rassom do‘stlarimdan biri kechqurunlari huzurimga kelish istagi tug‘ilib qolgan taqdirda xizmatchi ayol yonidan bemalol o‘tib olishi uchun ruxsatnoma yozib berishni iltimos qilib xat yo‘llabdi.

      Bret xizmatchimni nimasi bilan bunchalik maftun etganini o‘ylab xonamga chiqdim. Telegramma Bill Gortondan ekan, u «Fransiya» kemasida kelayotganini xabar qilibdi. Xat va telegrammani stol ustiga qo‘yib, vannaxonaga kirdim-da, dushda cho‘milib oldim. Artinayotganimda tashqi eshikdagi qo‘ng‘iroq jiringlab qoldi. Xalat va shippagimni kiyib eshikni ochdim. Bret ekan. Ortida graf turibdi. Qo‘lida bir dasta atirgul.

      – Salom, azizim! – dedi Bret. – Bizni qabul qilish istagingiz bormi?

      – Marhamat. Hozirgina cho‘milib chiquvdim.

      – Manavi baxtli odamni qarang – cho‘milib ham olibdi.

      – Faqat dushda cho‘mildim. O‘tiring, graf Mippipopulo. Qaysinisidan ichamiz?

      – Sizning gullarga qanchalik ishqiboz ekaningizni bilmadim-u, janob, – dedi graf. – Ammo mana bu atirgullarni olib kelishga jur’at etdim.

      – Menga bering, – Bret guldastani oldi. – Jeyk, mana bunga suv quyib keling.

      Oshxonaga chiqib sopol ko‘zaga suv quyib keldim. Bret atirgullarni unga solib stolning o‘rtasiga qo‘ydi.

      – Rosa ajoyib kun bo‘ldi-da!

      – Eslolmaysizmi, biz «Kriyton»da uchrashishga va’dalashmaganmidik?

      – Yo‘q. Nahotki, va’dalashgan bo‘lsak? Demak, g‘irt mast bo‘lgan ekanman-da.

      – Kayfingiz oshib qolgandi, azizam, – dedi graf.

      – Ha. Graf nihoyatda hotamtoylik qilvoruvdi.

      – Xizmatchim endi sizdan nihoyatda mamnun bo‘lyapti.

      – Shunaqayam bo‘lmasin-chi. Unga ikki yuz frank berdim.

      – Tentaklik qilibsiz.

      – O‘zimdanmas, uniki, – dedi u grafga ishora qilib.

      – Kecha tundagi besaranjomlik qilganimiz haqiga unga biron nima bermoqchi bo‘ldim. Anchayin bemahalda keluvdik.

      – U g‘aroyib yigit, – dedi Bret. – Qayerda nima voqea bo‘lganini doimo yodida tutadi.

      – Xuddi siz kabi, azizam!

      – Xomxayollik qilyapsiz, – dedi Bret. – Buni kimga ham keragi bor? Menga qarang, Jeyk, ichishga biron nima berasizmi-yo‘qmi?

      – Kiyinib chiqqunimcha o‘zingiz olaqoling. Qayerda nima borligini o‘zingiz bilasiz-ku.

      – Bilsam kerak.

      Kiyinar ekanman, Bretning stolga sifon bilan stakanlarni qo‘ygani, keyin bir nimalar deyishgani qulog‘imga chalindi. Karavotga o‘tirib olib shoshilmay kiyindim. Ancha toliqqanimni, ko‘nglim g‘ashligini his etdim. Qo‘lida stakan bilan xonaga Bret kirib kelib, karavotga o‘tirdi.

      – Senga nima bo‘ldi, jonim? Kayfiyating yo‘qmi?

      U peshonamdan o‘pib qo‘ydi.

      – Eh, Bret, seni qanchalik sevishimni bilsang edi.

      – Jonginam, – dedi u. Keyin so‘radi: – Hoziroq chiqib uni jo‘natib yuboraymi?

      – Yo‘q. U xushfe’l yigit ekan.

      – Men chiqib jo‘natib yuboraman.

      – Yo‘q, kerakmas.

      – Ha, ha, jo‘natib yuboraman.

      – To‘satdan bunday qilish yaramaydi.

      – Mumkin emas, seningcha, shundaymi? Shu yerda o‘tiratur. Meni o‘lgudek yaxshi ko‘radi, gapimga ishonaver.

      U xonadan chiqib ketdi. Karavotga muk tushib yotib oldim. Ularning gapi eshitilib turardi-yu, lekin quloq solmadim. Bret kirib karavotga o‘tirdi.

      – Jonginam, nochorginam! – u boshimni siladi.

      – Unga nima deding? – Men orqamni o‘girib yotardim. Ko‘rgani hushim yo‘q edi.

      – Shampan olib kelishga yubordim. U shampan xarid qilishni yaxshi ko‘radi. – Birozdan keyin so‘radi: – Endi tuzukmisan, jonim? Bosh og‘rig‘ing qoldimi?

      – Qoldi.

      – Bemalol yotaver. U shaharning narigi chekkasiga ketgan.

      – Birga yashashimiz mumkinmasmi, Bret? Shunchaki, birga yashashimiz mumkin emasmi?

      – Mumkin emas. Ha deganda xiyonat qilgan bo‘lardim. Sen bunga chidash berolmasding-da.

      – Hozir chidab yuribman-ku.

      – Bu boshqa masala. Bunga o‘zim aybdorman, Jeyk. Shunaqa bo‘lib tug‘ilgan ekanman.

      – Ikkovlashib vaqtincha shahar СКАЧАТЬ