Қўрқма. Жавлон Жовлиев
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Қўрқма - Жавлон Жовлиев страница 14
“Савоби қассобга боради, келин, оғринмай қон чиқаринг!” – деди элнинг оч муллалари ҳам.
Рўзғор сувсиз дарахт каби қуриб-битди.
Шундагина одамлар бу ҳовлидан ариди, то янги ўлик чиққунича.
Она-бола узун-калта бўлиб, орқаси йиртиқ кавушни судраганча эрта тонгдан тоққа йўл олишарди. Турли-туман ўт-уруғ, доривор гиёҳлар йиғиб, Пайшанба бозорига сотишарди. Лола бозорга чиққани сайин мендан узилиб борарди. У билан фақат ҳафтада бир марта, қир тепасида кўришардик.
Узун қиш тунлари ундан ҳам қийин ўтарди. Икков тикувчилик қилар, баҳорга чиқиб, тўй қилмоқчи бўлганларга кўрпа, тўн қавирди. Кейин бари ўзгарди. Лолалар кетишди, бутунлай.
Қассобнинг қабри икки қор кўргач, қишлоққа Лоланинг бойбичча холаси келди. Шу билан бизга айрилиқ, бевага эса бахт қуши қўнди. Ажабтовур машинада ажабтовур ҳидни ўзи билан етаклаб келган шаҳарликка қишлоқдаги барча аёллар, ҳатто бир онадан олдинма-кетин тушган синглиси ҳам маҳлиё бўлиб қолганди.
–Ҳа, атирми? Парижники, – деди синглисининг қўшниларига белини бураб. – 300 қоғозга олганман.
Қишлоқи хотинларнинг ақли шошди. “Димоғ учун уч юз-а!”
Унга кўзи тушган деҳқон, чўпон-чўлиқларнинг мияси қизиди.
Белини бир марта ўлчаш учун жон беришга тайёр туришар, улар орасида кенжа амаким ҳам бор эди.
Кенжам сочини бўятди, ўқишда олган жинсини бир амаллаб тиқиб-суриб кийиб олди. Аммо Лоланинг холаси кенжамни – мен амакиларимни момом каби чақириб, устидан шу тариқа маънодор кулардим – мушук каби пишт деб ҳайдаб солди.
– Нима деб сасияпсан, тур йўқол, кенжа!
Амаким аламидан уйга келиб, хотинни урди, боласини тепди. Кейин ўзи ҳам бобомдан таёқ еди. Тракторнинг катта ключи билан бошига солди. Бир ҳафта уйдан чиқмай ётди.
“Эрим бечоранинг бир ой кўча супуриб топган пули 300 қоғоз, шунга баданга сепгич оларкан”, – деди қишлоқ аёллари.
Ҳасаду аламини ўзларининг фидойилиги билан хаспўшлаган аёллар: “Шундай шароитда яшаш ҳам қаҳрамонлик”, – деб ўзларини юпатишарди. Аммо меҳмоннинг бўлиқ нондай тиниқ юзига қараб яна ўзларини хароб ва ночор ҳис қилишар, ачинишарди: “Мен ҳам кимгадир хотинман-а?!”
Қишлоқнинг олди хотинлари эса уни кўтар-кўтар қилишди. Навбати билан чақириб, хўроз сўйиб, меҳмон қилишди. Албатта, эрлар ҳам бунга жон деб рози бўларди. Ҳамма тўрга ўтинг-ўтинг қиларди уни. Эркаклар: “Кўйлагинг ўралган белингдан, аканг!” – дея аламидан хотинини ўша кеч қўймай чиқишар, хаёлда эса меҳмон хоним билан эди. Аммо қишлоқ одамлари тезда ўзгаради, яқинлашсанг, ичингни очсанг бўлгани, ожиз томонингни топиши билан айнийди. “Ўзимиздай бир нарса экан-да! Шаҳарда турсам, мен ҳам оқариб, ундан ҳам гўзал бўлардим!”
Лоланинг холасини қарғаганлар ҳам бўлди: “Синглинг парча нонга зор юрсин-у, бунинг баданидан бошқа дарди бўлмаса! Садқаи опа кет-а!”
Бу гап димоғдор холага етди, ори келди. Бир эркакдай тўлғанди. Кейин СКАЧАТЬ