Фаренгейт бўйича 451º. Рэй Брэдбери

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ гапирадиган соатнинг бир маромдаги овози “Тўртинчи ноябрь, пайшанба, соат тунги бирдан ўттиз беш дақиқа ўтди. …бирдан ўттиз олти дақиқа ўтди, …бирдан ўттиз етти дақиқа ўтди”. Барча товушлар кўзларини юмиб олган Монтэгга эшитилиб турарди. У юмуқ кўзлари билан ялтиллатиб тозаланган мис ва бронзани ҳам, нур сочиб турган лампаларни ҳам, стол устида ётган олтин ва кумуш тангаларнинг ярқирашини ҳам, ўт ўчириш бўлимидаги сукунатни ҳам ҳис қилиб турарди. Қаршисида – стол атрофида ўтирган одамлар қўлларидаги қартага термилишар, хўрсинишар ва кутишарди.

      “…бирдан қирқ беш дақиқа ўтди”. Гапирадиган соат совуқ йилнинг яна ҳам совуқ тунига аза тутаётгандек эди.

      – Нима бўлди сизга, Монтэг?

      У кўзини очди.

      Қаердандир радионинг хириллаган овози эшитиларди:

      – Ҳар дақиқада уруш эълон қилиниши мумкин. Мамлакат ҳимояга тайёрланмоқда…

      Бино бирдан зириллаб кетди. Ёришиб келаётган осмондан қирувчи самолётлар эскадрильяси учиб ўтди.

      Монтэгнинг кўзлари пирпиради. Битти уни музей экспонати каби диққат билан кузатарди. У ҳозир ўрнидан кўтарилиб, Монтэгга яқинлашади, унга тегиб кўради ва унинг айбини фош қилади… Айбини? Унинг айби нима?

      – Юриш навбати сизда.

      Монтэг қаршисида ўтирган одамларга қаради. Уларнинг юзлари минглаб ҳақиқий ва юз минглаб тасаввурдаги ёнғинларда куйиб, ялтираган, касблари уларнинг ёноқларини нотабиий рангга киритган, кўзларини қизартирган эди. Улар трубкаларини тутатаётганда платина ўт олдиргичлари пуркаган оловга кўзларини қисмай ва пирпиратмай қарай олишарди. Тим қора соч ва қошлар, кўкимтир, соқол қиртишлаб олинганидан кулга булғанганга ўхшаш ёноқлар – буларнинг бари мерос касбларининг тамғаси эди. Монтэг бир сесканиб, оғзи очилиб, қотиб қолди. Хаёлига ғалати фикр келди. Сочи ва қоши тим қора бўлмаган, юзлари куйиб қизармаган, кўкимтир, соқоли қиртишлаб олинган ва шу билан бирга соқоли олинмаганига анча бўлган ўт ўчирувчини аввал ҳеч учратганмикин? Бу одамлар унинг ўзига икки томчи сувдек ўхшар эдилар. Наҳотки ўт ўчирувчилар сафларига одамларнинг нафақат қизиқиш ва иштиёқлари, балки ташқи кўринишларига қараб олишса? Уларнинг юзларида кул ва қурум тусидан бўлак ҳеч нарса йўқ эди. Уларга доим тутаб турадиган трубкаларидан чиқиб турувчи куйинди ҳиди ҳамроҳ эди. Мана, капитан Битти тамаки тутуни ичра ўрнидан туриб, тамакининг янги қутисини очмоқда. Целлофан ўрамининг йиртилиши аланга овозини эслатарди.

      Монтэг қўлларидаги маҳкам сиқилган қарталарга қаради.

      – Хаёлим кетиб қолибди. Ўтган ҳафтадаги ёнғин ва биз китобларини ёқиб юборган одам ёдимга тушди. Уни нима қилишди?

      – Уни жиннихонага юборишди. Ўзиям овозининг борича додлади.

      – У жинни эмасди-ку.

      Битти жим қарталарни сузди.

      – Ҳукуматни ва бизни алдайман, деб ўйлаган одам жинни бўлади-да.

      – Бу одамларнинг ҳолатини тасаввур қилишга уриниб кўрдим, – деди Монтэг. – Масалан, бизнинг уйлар ва китобларимизни ёндириб юборишса…

      – Бизда китоб йўқ.

СКАЧАТЬ