Xiyabani. Панахи Макулу

Чтение книги онлайн.

      – Elədir, axund əmi, anam çırağı yandıranda, namaz qılanda, astanadan girəndə də bismillah deyir. Bir dəfə anamdan soruşdum ki, onu niyə deyirsən? Dedi ki, elə belə deyərlər. – Məhəmməd qara gözlərini axundun üzünə zillə-di. – Axund ağa, onu niyə elə deyirlər?

            Molla gözucu Məhəmmədə baxıb, damarları çıxmış əlini uzun saqqalında gəzdirdi:

      – Sən ananı başa düşməyibsən, bala. Bismillah elə belə deyilmir. O ancaq hər işin başlanğıcında deyilir. İndi keçək o birisinə; deyinən, huvəl fəttahül əlim. – Səninləyəm, deyinən: hüvəl fəttahül əlim.

            Məhəmməd axunda, onun eynəyinə, əlindəki çubuğa baxıb susurdu. Sonra birdən soruşdu:

      – Axund əmi, mən haradan bilim ki, bu “hüvəl fəttahül əlimdir?”

            Oğlanın bu sualından mollanın qaşları çatıldı, eynə-yinin altında xırda gözləri ilə tərs-tərs ona baxdı, udqundu. Otuz illik məktəbdarlıq dövründə bu ilk şagird idi ki, öz dər-si haqqında belə sual verirdi.

            Doğrudan da, hələ əlif-beyi bilməyən bir şagirddən hüvəl fəttahül əlimi soruşmaq qəribə iş idi.

             Məclisdə sükut çökmüşdü. Deyəsən, uşaqlar da Mə-həmmədin sualından heyrətə gəlmişdilər. Haçandan-haçana molla boğazını arıdıb dedi:

      – Yaxşı, sən əlif-beydən başla.

            Günorta azanı verilən kimi, uşaqlar taxçaya tərəf yü-yürdülər. Buraya uşaqların yeməkləri qoyulmuşdu.