Кая чабасың, гомер юртагы? / Куда мчишься, рысак жизни?. Рафкат Карами

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      Алай итсә, шәһәрчә була, ә ул белми, ахры.

      Урам. Җил бик көчле. Чыккач та җылы иде, салкынлык сизелә башлады. Хөрмәт, кызны үзенә таба борып, кочаклап алмакчы булды, кыз карыша, егетнең кулыннан тота, җибәрми – шаяралар.

      Як-ягына карап алгач, Мәнвия:

      – Без кайда соң? – дип сорады.

      Егет кочагында озак торудан аның башы әйләнгән, зиһене чуалган иде, ахры.

      – Әнә бит сквер.

      – Әйе шул, – диде кыз, оялып һәм көлеп җибәрде.

      Кызлар тулай торагына кайтып җиттеләр.

      – Керәсеңме? Әйдә, туңгансыңдыр.

      Хөрмәт вакытны карады, ризалашты.

      Баскычтан төшеп килүче Рәҗия белән күрше бүлмәдә яшәүче кызга юлыктылар. Алардан алдарак атлаучы бер егеткә ишарәләп, Рәҗия, Хөрмәт кенә ишетерлек итеп:

      – Тишек борын, – дип көлеп узып китте.

      Бүлмәдә авылчарак кыяфәтле ике егет утыра. Болар Миңнираның авылдашлары булса кирәк. Хөрмәт кунаклар белән кул биреп исәнләште, чишенеп утырды, кулына өстәлдә яткан «Комсомолец Татарии» гәзитен алды. Анда күктә ниндидер серле нәрсә барлыгы турында язылган иде. Галимнәр төрле гипотезалар әйтә. Казанның физик-астрономнарына сораулар бирелгән, алар да төгәл белмиләр.

      Хөрмәт шул хакта әйткәч, егетләрнең берсе:

      – Болгариядә дә күргәннәр андый әйберләрне, – диде.

      Миңнира егетләрнең берсенә хуҗалык сумкасы тоттырды, һәм алар саубуллашып чыгып киттеләр.

      Мәнвия:

      – Чәй куйыйммы? – дип сорады.

      – Эчмим, рәхмәт!

      – Туңмадыңмыни?

      – Юк. Кил әле.

      Мәнвия кулына чәйнек тотып өлгергән иде инде, аны өстәлгә куйды, егете каршына килде. Хөрмәт аны тезенә утыртты, кочаклады һәм кабарынкы кайнар иреннәреннән суырып үпте. Бераздан Мәнвия аның тезеннән төште.

      – Ярый, мин ашыгам, – диде егет. – Мине хатыннар көтәдер.

      – Нинди хатыннар?

      – Минем өч хатыным бар бит: берсе – эшлеккә, икенчесе – кешлеккә, өченчесе – запаска. Мин намуслы кеше, хатыннарым барын үзем әйтәм.

      Мәнвиянең ачуы килде, калын кара кашлары җыерылды, читкә борылды.

      – Кит әле моннан! – диде ул кисәк кенә, аннары йомшара төште. – Китсәнә, булмаганны сөйләмә!

      Тычканга үлем, мәчегә көлке дигәндәй, Хөрмәткә кызык, үзе киенә, үзе астыртын гына кызга карый, елмая.

      Мәнвиягә аның хәзерге минуттагы шаяруы, ниһаять, барып җитте, ахры. Ә менә баягысы әле һаман хәтереннән чыкмый икән.

      – Син әллә ниләр уйлама.

      – Нинди мәгънәдә?

      – Үлем турында сөйләндең бит.

      Хөрмәт ул хакта оныткан иде инде, тәмамысы курыккан беркатлы кызын жәлләп куйды.

      – Шаярттым гына.

      – Үлем белән шаярмыйлар, – диде яшь кенә килеш башыннан күп кайгы кичергән кыз. – Икенче шимбәдә киләсеңме?

      – Килимме СКАЧАТЬ