Аның исеме – Мәхәббәт / Имя ей Любовь. Фарзана Акбулатова

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ атлап, аска төшеп китте.

      Элекке солдат, хәзерге активистларның берсе Сәгыйть яныннан кайтышлый, Шәйморат йорт хуҗабикәсенә, ягъни мөгаллимәгә, нәрсә әйтәчәген алдан әзерләп куйган иде инде. Миенә сеңдерерлек, үзәгенә үтәрлек итеп кыска, каты итеп әйтергә: «Гражданка, сезнең кемлегегез безгә бик яхшы билгеле. Сез – башкорт милләтчесе Касыйм Хафиз улының хатыны. Касыймның бу якларда кызылларга каршы бик каты көрәш алып барганын кире кага алмыйсыз. Сезнең каенатагыз Хафиз мулла да милләтчеләргә бик уңай караган. Фатихада торган. Хәзер аларның икесе дә дөньяда юк, әмма бу гына әле милләтчеләрнең якын-тирәдә теләктәше калмаган дигәнне аңлатмый. Шуларның берсе – сез. Әтиегезнең йорты конфискацияләнгән, монда яшәргә хокукыгыз юк. Хәзер үк чыгып китүегезне таләп итәм. Югыйсә…» Шәйморат үзе дә сизмәстән кобурасын капшап куйды.

      Өйгә җитәрәк, берничә ат торганын күреп алды. Әдһәм килеп җиткән булырга тиеш. Таняны калдырып дөрес эшләгән! Юлдан талчыгып килгәннәрне карарга башы җиткәндер. Тик нигә ыгы-зыгы купкан? Берәү керә, берәү чыга… Солдат киемендәгеләрнең берсе Шәйморатка таба атлады.

      – Иптәш командир! Әдһәмне каты яраладылар!

      – Кайда?!

      – Авылга бер-ике чакрым калгач кына. Ике мәртәбә аттылар. Икенчесе Әдһәмнең күкрәгенә тиде дә инде… Качты кабахәт!

      Шәйморат дөбер-шатыр өйгә барып керде. Менә бит тагы аңа эләккән… Дусты сәкедә ята. Йөзе ап-ак. Шәйморат, якын-тирәсендәгеләрне этеп, аңа таба иелде.

      – Әдһәм!

      – Моннан китегез! Китегез, дим!..

      Мөгаллимә тавышы. Шәйморат артына борылды. Кулына марля, ниндидер тартма тоткан хуҗабикә яралы янына килеп утырды. Шәйморатка тутырып, бер карап алды да:

      – Түшен ычкындыр, – дип боерды.

      Хуҗабикәнең җәрәхәтне ансат кына бәйләвенә, бармакларының йөгереп торуына карап торган Шәйморат аптырап китте. Ханымның куллары өйрәнеп беткән ләбаса!

      – Ярасы авыр, – диде теге ишетелер-ишетелмәс кенә тавыш белән, – ләкин төзәлер.

      Хуҗабикәнең бу сүзеннән күңелгә ничектер җылы булып китте. Рәхмәтле карашын аңа төбәде. Шулчак һичкайчан булмаганча аңлаешсыз тойгы кичереп, йөрәге дөрселдәп тибәргә керешмәсенме! Бу дөрселдәүне хәтта хуҗабикә дә ишетәдер сыман, уңайсызланудан нишләргә белми, аягына алмаш-тилмәш басып алды. Юлда әзерләп килгән сүзләр, хөкем карары баштан очып чыгып бетте.

      – Хатыныгыз бер ярты сәгать элек чыгып киткән иде, – диде хуҗабикә.

      – Ничек хатын? Дөрес… То есть… Шулай да… – Шәйморат буталды, югалып калуына ачуы килде. – То есть ничек инде Таня чыгып китәргә тиеш? Кругом дошман, засада!.. Кайсы якка китте?

      Шәйморат атына атланды да хуҗабикә күрсәткән якка чаптырды. Авылдан бер чакрым чамасы үткәч кенә, тегенең каршыга килгән аты күренде.

      – Но!.. Җәһәтрәк бул! – дип, үзе дә атын куалады. Таняның шат тавышы урманны яңгыратты:

      – Шаймурат, мине эзлисеңмени?! Борчыласың, ә!.. Хафаланасың!

      – Сине булмый, СКАЧАТЬ