Рыцар Янка і каралеўна Мілана. Таямнічае каралеўства. Алег Грушэцкі

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ і яе мужны рыцар-ахоўнік.

      – Мне ідэя даспадобы. У такіх строях нам не будзе роўных, – сказала сястра, ужо ўяўляючы, як яны будуць уражліва выглядаць збоку.

      Янка вярнуўся ў пакой і хутка пераапрануўся.

      – О, выдатна! – пахваліла Мілана. – Так нашмат лепей.

      – Ага! – захоплена пагадзіўся Янка. – Табе яшчэ б да такога выгляду… ым-м-м, – нешта прамычаў ён, нібыта разважаючы, ці варта ёй нешта сказаць, ці не.

      – Ды што, што? Кажы, – заінтрыгаваная, змушала яна.

      – Не, не магу. Баюся, пакуль нельга.

      – Ды што? Кажы, як пачаў. Абяцаю – нікому ні слова.

      – Дзядуля мае табе падараваць адзін ну вельмі прыгожы кулон. Ды нагэтулькі прывабны і цудоўны, што я такіх і не бачыў. Нават таямнічы.

      – Файна як! – усхвалявалася ад радасці і прыемнай неспадзеўкі Мілана. – А чаму таямнічы?

      – Разумееш, ён выглядае дужа незвычайна. Я такога колеру камянёў і не сустракаў. А яшчэ на ім надпісы нейкія незразумелыя выбітыя.

      – Уга!

      – Дык і гэта не самае дзіўнае.

      – А што яшчэ можа быць? – усё болей захаплялася сястра.

      – Яго ды колькі іншых рэчаў нашаму дзядулю ягоны дзед загадаў перадаць менавіта нам. Уяўляеш? Наш прапрадзядуля!

      – Дзіўна, – прамовіла зачараваная такой навіной Мілана. – Гэх, хутчэй бы той кулончык пабачыць. А яшчэ б надзець на сябе, – марыла яна. – Разам з маёй дыядэмай як бы ўсё глядзелася…

      – Вядома, ва ўсім харастве… – уявіў і Янка. – Шкада толькі, што дзед усё гэта замыкае.

      – Так, – уздыхнула сястра. – А дзе замыкае?

      – Тут, – хітнуў брат галавой на дзверы каморы.

      – Ту-ут? – адразу ж з нейкай хітрынкай перапытала Мілана.

      – Сама ж ведаеш, яна заўсёды замкнёная. Дзед за гэтым строга сочыць. Таму давядзецца чакаць, пакуль ён сам тыя падарункі нам не дастане.

      – Ды не, мо і не давядзецца, – радасна ўсхвалявалася дзяўчына.

      – Не зразумеў? – матлянуў галавой Янка.

      – Глядзі! – і яна хутка наблізілася да дзвярэй каморы, націснула на клямку і лёгка штурхнула дзверы. Як жа здзівіўся хлопец, калі дзверы расчыніліся.

      – А-а-а… – не мог падабраць ён словаў. – Як гэта?

      – Вельмі проста, – усміхнулася Мілана брату. – Ты ніколі не здагадаешся.

      – Не-а, – закруціў Янка галавой.

      – Усе ўжо меліся выходзіць, як дзед заўважыў, што забыўся прыбраць вашы вуды і рэчы ў камору. Адамкнуць ён яе адамкнуў, нават усё туды і прыбраў. А вось куды ключ у гэтым паспеху паклаў, забыўся. Трэ было выходзіць, вось і сталі яго падганяць. Урэшце ён не вытрымаў, махнуў на ўсё рукой і пайшоў.

      – Ачмурэць. Але ведаеш, усё адно браць без ягонага дазволу…

      – Дык браць я і не збіралася. Бясспрэчна ж, нельга.

      Яна ўздыхнула. У яе вачах адбіўся смутак, так карцела пабачыць упрыгожванне.

СКАЧАТЬ