Zabójczy kusiciel (t.4). Kristen Ashley

Чтение книги онлайн.

      Rozdział szósty

      Superbohaterowie

      Obsypał pocałunkami moje usta, potem pocałował mnie w czoło i tyle go widzieli. Leżałam przez chwilę w łóżku, odzyskując przytomność.

      A potem zaczęłam się zastanawiać, jak, do ciężkiej cholery, wykaraskam się z jutrzejszego wieczoru. Nie mogłam przespać się z Vance’em. Dlatego, że dowiedziałby się, że jestem dziewicą, i dlatego, że zorientuje się, że w ogóle nie umiem tego robić (co wynikało z faktu, że przecież byłam dziewicą). A on na pewno był w tym dobry. Znałam kilka kobiet, które wiedziały z autopsji, że jest w tym dobry. A co, jeśli ja nie będę w tym dobra?

      Doszłam do wniosku, że zastanowię się nad tym później. Znacznie później. Jak już będę lecieć do Nikaragui, znikając z radaru Crowe’a.

      Zeszłam na dół, potykając się o Boo, który myślał, że właśnie szykujemy się do spania. Włożyłam czekoladowobrązowy golf, tak ciemny, że prawie czarny, pasujące spodnie, do tego brązowy pasek i buty. Buty miały płaski obcas, były wygodne i można było w nich biegać. Ale najlepsze w nich było to, że nadal wyglądały zabójczo (prawda jest taka: nie możesz być zajebistą twardzielką bez zajebistych butów). Związałam włosy w kucyk i byłam gotowa do wyjścia.

      Wtedy zgasiłam światło i zaczekałam. Na wypadek, gdyby Vance obserwował dom i chciał iść za mną. Gdy uznałam, że dał sobie spokój (jeśli w ogóle nadal tu był), wzięłam broń, wsiadłam do Hazel i ruszyłam w noc.

      ***

      Mój plan był prosty. Narobić kłopotów dilerom i ich dostawcom, sprzedającym dragi tam, gdzie kręciły się dzieciaki na gigancie. Chciałam, żeby dilerzy w końcu się poddali i przenieśli w inne miejsca. Gdyby dzieciaki przeniosły się za dilerami, musiałabym przejąć nowy teren.

      Nie rzucałam się na wszystkich dilerów w Denver, próbując wysadzić ich z biznesu. Chciałam tylko, żeby zostawili moje dzieci w spokoju. Miałam świadomość, że jeżdżenie Hazel jest głupie, i zastanawiałam się nad naruszeniem „funduszy czynszowych”, których Nick nigdy nie dotknął, i kupieniem czegoś mniej rzucającego się w oczy niż czerwone camaro rocznik ’83. Tylko wiecznie brakowało mi czasu.

      Jechałam, sprawdzając co chwilę, czy nikt mnie nie śledzi. Wyglądało na to, że nie.

      Panował spokój. Trochę dzieci kręciło się po ulicach. Żadnych dilerów. Zaczęłam się zastanawiać, czy nie pojechać do baru, w którym widziałam Dariusa poprzedniej nocy, albo po prostu odpuścić, wrócić do domu i trochę się w końcu kimnąć. I wtedy ich zobaczyłam. Martin i Curtis, z King’s. Bracia, czternaście i dwanaście lat. Przyszli do azylu miesiąc po śmierci Parka i wiedziałam, że to dlatego, ponieważ słyszeli o mnie (dzięki Sniffowi słyszeli już o mnie wszyscy).

      Przydzielono ich do mnie, więc z nimi pracowałam. Na razie nie mówili dużo o sobie i nie nocowali w King’s, ale liczyłam, że wkrótce nastąpi jakiś przełom. Teraz biegli alejką, a potem 15 Street. Ścigało ich dwóch dilerów. Znałam ich. To już nie płotki, to znacznie grubsze ryby.

      Serce zaczęło mi walić i ruszyłam za nimi. Chłopaki wpadły w kolejną alejkę, dilerzy za nimi.

      Jeśli wjadę tam Hazel, zobaczą mnie. Nie byłam pewna, czy to dobrze, a musiałam podjąć szybką decyzję.

      Zaparkowałam przy ulicy; gaz łzawiący miałam w kieszeni, paralizator i glocka na siedzeniu obok. Złapałam broń, wysiadłam i zostawiłam samochód niezamknięty. Wbiegłam do alejki, mając nadzieję, że nie nasikam ze strachu w spodnie.

      Gdy do nich dotarłam, Martin, starszy z braci, mocował się z dilerem, ale przegrywał. Drugi diler przygwoździł Curtisa do СКАЧАТЬ