Wilna Adriaanse-omnibus 2. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ net hoeveel geld ons sou gespaar het, én ek lyk nogal mooi in ’n laken.” Karen kyk na Nicolene wat besig is om die wynlys te bestudeer. “Onthou jy die partytjie waar ons almal soos Griekse gode en godinne moes aantrek? Ek het nogal baie komplimente gekry.”

      “Frans, ignoreer asseblief hierdie twee en bring vir ons ’n lekker koue witwyn. Miskien sal dit hulle waansin laat bedaar.” Nicolene maak die wynlys toe en kyk kopskuddend na haar ma en suster.

      “Ja, ek het beslis iets nodig om my deur die aand te kry. Kombuisteepartytjies was nog nooit een van my geliefkoosde tydverdrywe nie.” Karen kyk beskuldigend na haar ma.

      “Wát het jy verwag moet ek doen? Almal wou weet of ek nie vir jou ’n partytjie gaan gee nie. Hoe sou dit gelyk het as ek nee gesê het?” Lisa se stem styg ergerlik.

      “Ma kon gesê het dis die een en twintigste eeu; niémand hou meer kombuistees nie, want dis nie ’n uitgemaakte saak dat ek enigiets in ’n kombuis gaan doen nie. Waarom hou julle nie vir Gerrit ’n kombuispartytjie nie? Hy kan in elk geval baie beter as ek kook.”

      “En wie se skuld is dit?”

      Voordat Karen haar ma kan antwoord, neem Nicolene albei se hande in hare en laat met ’n sagte stem hoor: “Julle gedra julle nou nes kinders. Hou dadelik op of ek loop en julle sien my eers weer Sondag. Albei van julle is gespanne en nou haal julle dit op mekaar uit.” Sy draai na Karen. “En jy sal niks daarvan oorkom om vanaand saam met die tantes en niggies te kuier nie. Dis een aand in jou lewe.”

      Ma en dogter bly albei skuldig stil en toe Nicolene haarself vir ’n oomblik van die tafel verskoon, kyk sy waarskuwend na albei. “Wanneer ek terugkom, wil ek glimlagte en baie liefde sien.”

      Frans is besig om die laaste afronding aan ’n gerookte hoenderslaai te doen toe Nicolene in die kombuis kom. “Hulle sal my nog gek maak. My ma dink Karen gee nie om wat gebeur nie, en verstaan nie dat sy eintlik doodbang is nie. Ek dink haar grootste vrees op hierdie stadium is dat Gerrit nie gaan opdaag nie.” Nicolene druk ’n heldergroen slaaiblaar in haar mond en kou ingedagte. “Dít alleen sal maak dat ek nooit trou nie. Ek sien nie kans om met soveel angs my troudag in te wag nie.”

      “As dit die regte man is, het jy niks te vrees nie.” Frans kyk nie na haar nie. Sy blik is op die bord voor hom gerig.

      “H’m … as jy so sê … Is alles reg vir vanaand?”

      Hy knik. “Alles wat ék moes reël. Jacques het gesê hulle sal so teen tienuur hier wees. En ek neem aan teen daardie tyd het julle ook al genoeg kombuisstories uitgeruil om haar ’n leeftyd te hou.”

      Nicolene knik. “Ja, ons behoort so teen nege-uur klaar te wees, en as ons nie is nie, sal ek die een of ander verskoning uitdink waarom ons moet gaan.” Sy draai om en stap terug na die tafel waar twee aansienlik vroliker vrouens besig is met hul tweede glasie wyn.

      Ná twee bottels wyn en ’n heerlike Mediterreense groenteslaai word Frans hartlik bedank en gegroet.

      Toe hulle by die motor kom, bied Nicolene aan om te bestuur. Terwyl hulle terugry, beplan sy aan die verskoning waarmee sy vanaand vir Karen in die stad gaan kry. Gerrit se vriende gaan hom uitneem vir ’n drankie, en teen tienuur is sy veronderstel om vir Karen by Frans se restaurant te besorg, waar haar vriendinne sal wag. Dan gaan hulle die res van die aand almal saam daar kuier. Karen en Gerrit is egter onbewus van die reëlings.

      Tot Karen se groot verbasing is haar kombuistee toe nie ’n outydse gedoente waar sy onsinnige rympies moet ontsyfer, terwyl sy die verskil tussen ’n sif en ’n koekspaan moet raai nie. Sy kry pragtige mandjies met kruie vir haar kombuis, ’n mooi houtskinkbord, bakke met heerlike bevrore kosse, en ’n velerlei ander nuttige geskenke. En toe die gaste net ná nege vertrek, sit sy haar arm om haar ma se skouers en laat haar kop vir ’n oomblik teen die ouer vrou se kop rus.

      “Dit was heerlik gesellig. Baie dankie … en ek is jammer ek was vandag so ondankbaar.”

      Lisa druk die jong lyf teen haar vas en druk ’n soentjie teen die donker hare.

      “Karen, ek het my handsak by Frans vergeet en wil dit gou gaan haal. Kom ry saam met my,” nooi Nicolene toe hulle al die glase en koppies terug kombuis toe gedra het.

      Karen huiwer net ’n oomblik voordat sy haar skouersak gaan haal en toe saam met Nicolene in Lisa se motor klim.

      Die straat voor die restaurant is propvol motors toe hulle daar aankom, maar daar is gelukkig nog ’n oop parkeerplek en Nicolene parkeer haastig. Toe hulle uitklim, kan hulle die mengelmoes van stemme deur die oop vensters hoor, maar die oomblik toe hulle die deur oopstoot, sak ’n doodse stilte oor die groep neer.

      Karen kyk vraend na Nicolene, nie seker waarom die hele restaurant stil word toe hulle instap nie. Toe gewaar sy die bekende rooi kop en sy begin stadig glimlag. Toe hy voor haar tot stilstand kom, sit sy haar arms om sy nek en vir ’n lang oomblik lag hulle in mekaar se oë terwyl daar rondom hulle hande geklap en gefluit word.

      Nicolene gewaar vir Jacques waar hy eenkant by ’n groep mans staan en gesels, en sy baan vir haar ’n pad tot langs hom. Die ander aand se onsinnige gedagtes het gelukkig die wyk geneem en sy glimlag onbevange.

      Sonder om na haar te kyk, sit hy sy arm om haar skouers en trek haar tot teen hom. Toe stel hy haar aan die groep voor en beduie vir een van die kelners om vir haar ’n glas te bring.

      Nicolene bly staan so in die holte van sy arms en kan nie help om te wonder waar Mariaan is nie, maar sy gaan hom ook nie vra nie.

      Die res van die aand word daar baie gelag en gesels, en dis nie lank nie of ’n paar van die gaste begin tussen die tafels dans.

      Die geskenke by hierdie partytjie verskil heelwat van die vorige een. Daar is gewaagde slaapklere, handleidings vir die getroude paartjie om die huweliksbootjie op koers te hou en nog allerlei prettige pakkies wat onder groot gejuig oopgemaak word.

      Tussen die musiek en die stemme deur kan niemand mekaar behoorlik hoor nie en toe Nicolene in ’n stadium ’n paar hande op haar heupe voel, kan sy net saam met die vreemde lyf begin beweeg. Sy ken al Karen en Gerrit se ou vriende, maar daar is ook ’n paar nuwe gesigte en hoewel sy aan almal bekendgestel is, kan sy later nie meer die gesigte en name bymekaar sit nie.

      Nicolene weet nie hoe laat dit is toe die meeste mense begin aanstaltes maak om te ry nie. Gerrit bied aan om Karen met Lisa se motor huis toe te neem, en Jacques sê hy sal Nicolene huis toe neem.

      Hy draai egter nie by die plaashek in nie en toe Nicolene hom vraend aankyk, laat hy lui hoor: “Ons gaan eers by my koffie drink.”

      “Ek wil nie nou koffie drink nie, ek wil gaan slaap.” Nicolene gee ’n lang gaap, maar die motor het reeds voor die ou dubbelverdiepinghuis tot stilstand gekom en toe hy die deur vir haar oopmaak, is sy genoodsaak om uit te klim.

      Toe sy hom eindelik oortuig dat sy nie koffie wil drink nie, haal hy twee kelkies uit die kas en in die sitkamer skink hy vir albei likeur. Hy hou die fyn langsteelglasie na haar uit.

      “Waarop sal ons drink?”

      “Op vriendskap!” Sy skop haar skoene uit en sak op die groot leerrusbank neer. “Die enigste streslose verhouding!”

      Jacques lig haar uitgestrekte bene op, sak langs haar op die bank neer en laat haar bene oor sy skoot lê.

      “Waar СКАЧАТЬ