Wilna Adriaanse-omnibus 2. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ te vat nie? Dít behoort jou ma baie gelukkig te maak!”

      “Die mooie Jacques het ’n beeldskone blondine wat redelik streng oor hom waak. Ek dink nie ek sou ’n kans staan nie, al wou ek.”

      Frans skud sy kop meewarig. “Wat ’n jammerte. Ek het my nog altyd reggemaak vir heerlike niksdoen-naweke onder die akkerbome, terwyl jy my met allerhande lekkernye bederf en jou man sy kelder vir my oopsluit. Waar sal ek nóú van my stres ontslae kan raak en wat help dit ’n mens het vriende en hulle gun jou nie ook ’n stukkie van hulle luukses nie?”

      “Jy lyk nie vir my té gestres nie,” kap Nicolene terug. “En ek is seker jy kan enige tyd vir Jacques gaan kuier. Aangesien jy nie kompetisie vir die mooie mevrou is nie, behoort jy welkom te wees.”

      “Hét hulle trouplanne, of spot jy net?” wil Hendrine met ’n frons tussen haar wenkbroue weet.

      “Ek weet nie, en hy antwoord my ook nie as ek hom vra nie. Nog net so geheimsinnig soos al die jare. Ek moet haar seker jammer kry. Ek weet nie of een van die menigte meisies deur die jare al ooit geweet het waar hulle met hom staan nie.”

      “Dit gaan steeds my verstand te bowe dat julle twee mekaar nog nie gevat het nie. Ek sou wraggies nie so ’n catch laat wegkom het nie.” Hendrine skud haar kop terwyl sy die drie glase weer opvul.

      Dis net voor middernag toe Nicolene vir Frans en Hendrine groet, en weer eens hulle uitnodiging om by een van hulle te oornag van die hand wys.

      Sy bestuur ingedagte. Haar gedagtes is by die heerlike aand wat verby is. Sy mis sulke kuiers in Londen. Miskien is dit omdat sy daar so hard moet werk, en wanneer sy tyd het om te kuier, is dit met nuwe vriende. Daar is niemand wat weet waar sy vandaan kom, of Afrikaans met haar praat nie. Selfs al is daar Suid-Afrikaners in die geselskap, praat almal altyd Engels.

      Dit ontstel haar dat sy meteens soveel heimwee het. Toe sy twee jaar gelede kom kuier het, was die kuier baie lekker, maar sy was gereed om weer terug te gaan. Maar nou is daar ’n loodswaar gevoel in haar as sy aan haar terugkeer dink. Dis asof haar hele wese daarteen rebelleer. Sy voel hoe die spiere in haar lyf onwillekeurig saamtrek. Dis goed Andrew arriveer Vrydag. Sy teenwoordigheid behoort haar te help. En sy sien daarna uit om vir hom allerlei plekke te wys. En aan almal bekend te stel … Dit sal ook al makliker wees as hy weet hoe die mense lyk wanneer sy van hulle praat.

      Sy het nie groot verwagtinge rondom hom en Jacques nie. Jacques sal seker weer iets te sê hê, maar hy kan nie namens haar kies nie. Net so min as wat sy namens hom kan kies – al sou sy eintlik graag wou. Maar aan die ander kant weet sy ook nie of daar al iemand was wat sy gedink het die regte vrou vir hom sal wees nie.

      Waarom kon sy nie maar sestien gebly het nie? wonder sy skielik vol heimwee. Alles het so eenvoudig gelyk. Geen groot besluite nie. Op sestien kan ’n mens maklik dink die lewe gaan altyd so ongekompliseerd wees. En nou krap Jacques net haar kop nog verder om met sy praatjies van ’n eetplek op die plaas. Sy kyk op haar horlosie en wonder of hy alleen is. Maar as hy haar enige tyd van die dag of nag kan bel, kan sy seker dieselfde doen. En in elk geval kan die mooie Mariaan ook maar ’n bietjie wakker lê.

      Sy luister hoe die telefoon aan die ander kant lui en sy oorweeg dit ná ’n rukkie om die oproep te kanselleer, maar toe hoor sy die diep stem.

      “Goeienaand, dit is u gelukkige aand. U is die wenner van ’n romantiese ete vir twee, in u eie huis, berei deur een van die wêreld se voorste sjefs.” Sy praat Engels en haar stem draal hees in die geslote ruimte van die motor.

      Daar is ’n oomblik stilte. Toe hoor sy hoe die herkenning in sy stem kom lê toe hy in foutlose Engels antwoord: “Baie dankie. Ek neem aan ek mag ’n metgesel vir die aand kies.”

      “Nee, die sjef sal die metgesel kies.” Sy kan voel hoe die glimlag aan haar mondhoeke trek.

      “H’m … ek weet darem nie … Hoe sal die sjef weet wat my smaak is?”

      “Glo my, sy wéét!”

      “Ek is nie so seker sy weet nie. Ek het ’n vermoede sy het nog nóóit geweet nie.”

      “Is jy alleen?” laat sy laggend hoor. “Want as jy nie is nie, gaan jy ná dese baie hê om te verduidelik!”

      Hy ignoreer die vraag. “Waar is jy?”

      “Op pad huis toe. Ek het saam met Frans en Hendrine gekuier. Hulle sê groete en wil weet hoekom jy my nie wil hê nie. Hulle vermoed daar is ernstig fout met jou.”

      “Wat was jou kommentaar?” Sy kan hoor hy glimlag.

      “Ek het maar gesê ek weet nie. Wat moet ek ook nou sê? Ék weet nie waarom jy sulke swak oordeel aan die dag lê nie.”

      “Hoeveel het jy gedrink?” wil hy skielik bekommerd weet.

      “Wat het dít nou met die onderwerp te doen?” Sy verskuif die foon na haar ander oor en skakel die flikkerlig aan om van die hoofpad af te draai.

      “Want jy is besonder uitgesproke. Waarom kom jy nie hierheen dat ek vir jou die antwoord op daardie vraag kan gee nie.”

      Nicolene snak verontwaardig na haar asem. “Weet jy nie hulle sê three is a crowd nie!”

      “Ek het nie geweet jy het iemand by jou in die motor nie.”

      “Ék veroorsaak nóóit crowds nie. Ek weet hoe om my dinge te reël. En dis meer as wat ek van sommige ander mense kan sê …”

      “En wát bedoel jy daarmee?”

      Nicolene wag totdat die aankomende voertuig by haar verby is voordat sy antwoord. “Ek onthou ’n paar aande in my lewe wat ek soos ’n derde wiel aan die wa saamgesleep is fliek toe of na die een of ander partytjie toe.”

      “Jy bedoel seker ’n vyfde wiel … en waarom het jy nooit gesê jy wil alléén saam met my gaan nie?”

      Hy klink geamuseerd en Nicolene laat ergerlik hoor: “Ek wou nie alléén saam met jou wees nie. Hulle het my altyd behandel asof die kat my ongenooid in julle geselskap ingesleep het.” Sy merk die horlosie teen die paneelbord op en voordat hy kan antwoord, laat sy haastig hoor: “Ek gaan nou neersit, voordat jy môre nie meer ’n aanstaande het nie, want teen hierdie tyd moet sy al soos ’n pot kokende lawa wees. Ek weet ék sou as my kêrel in die middel van die nag telefoongesprekke met ander meisies gehad het.” Sy bly uitasem stil.

      “Ek is alleen, en jy gaan met my praat totdat jy veilig by die huis is … of nog beter, hier by my is. Jy het swart koffie nodig. Ek het ’n vermoede jy het té lekker gekuier.” Sy stem is streng en Nicolene begin onwillekeurig haar kop skud, asof hy haar kan sien.

      “Ek makeer niks, maar as jy so graag koffie wil maak, aanvaar ek die uitnodiging.” Sy wil die telefoon afskakel, maar sy stem keer haar.

      “Dis nie ’n uitnodiging nie, dis ’n opdrag, en moenie die foon afskakel nie. Praat met my. Jy ry dalk in ’n sloot in.”

      Nicolene gooi die instrument kopskuddend op die sitplek langs haar neer.

      Sy glimlag toe sy hom ’n paar minute later voor die agterdeur gewaar. Hy het net ’n kortbroek aan en sy sit en kyk ’n oomblik na die mooi, atletiese lyf. Die motordeur gaan oop en hy trek haar aan haar arm uit.

      “Waarom СКАЧАТЬ