Wilna Adriaanse-omnibus 2. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ gee nie – ek is nou mooi groot.” Sy kyk onderlangs na sy kaal lyf. “Sal jou meisie nie omgee as jy hierdie tyd van die nag ander vrouens in jou huis onthaal nie … en dit nog half kaal …”

      “Kom.” Hy stap met haar huis toe.

      “Pla my kaal lyf jou?” wil hy weet toe sy by die kombuistafel neersak en hom weer bekyk.

      “Nee, dis mos darem nie die eerste keer dat ek jou kaalbolyf sien nie, maar …” Haar wange word skielik rooi en sy skud haar kop.

      Hy skakel die ketel aan en haal twee koffiebekers uit die kas. “Jy wou sê …”

      Sy rug is na haar gedraai en sy skud weer haar kop, en toe sy praat, is haar stem effens ergerlik. “Niks …” Sy kyk op haar horlosie. “Ek moet huis toe gaan. Hulle gaan bekommerd oor my raak.”

      “Nog ’n halfuur gaan nie ’n verskil maak nie.” Hy kom neem oorkant haar plaas. “Hoe gaan dit met Frans en Hendrine?”

      Nicolene knik afgetrokke, haar oë afgewend, terwyl sy met ’n teelepel speel. “Goed …”

      Hy knik en staan op toe die ketel met ’n klik afskakel.

      Nicolene drink ingedagte haar koffie en antwoord net as hy ’n vraag vra. En toe die beker leeg is, staan sy haastig op. “Ek wil nou net in my bed kom en slaap. Ek is moeg. Lekker slaap … en dankie vir die koffie.”

      Hy stap saam met haar buitentoe en bied aan om haar te gaan wegbring, maar sy skud haar kop en belowe om hom te bel sodra sy by die huis kom.

      ’n Paar minute later draai sy tussen die twee wit hekke deur en ry stadig met die smal teerpaadjie na waar sy die opstal se ligte voor haar sien. Dis ’n prentjie wat onlosmaaklik deel van haar geheue vorm.

      En toe sy ’n uur later ná ’n koel stort in haar bed lê, kan sy nie help om haar kop te skud nie. Sy weet nie wat met haar aan die gang is nie. Dis asof sy besig is om die noodlot te tart. Hulle is nie meer kinders nie en hy staan op trou. Sy behoort hom nie in die middel van die nag te bel óf daar te gaan koffie drink nie. Maar sy en Jacques verval so maklik in hulle ou patrone, ongeag die tydsverloop of die nuwe paaie wat hul onderskeie lewens ingeslaan het. Hulle is soos twee siele wat ewig aan mekaar verbind sal wees. Asof hulle voor die bestaan van tyd mekaar al geken het.

      Maar sy kan nie help om te wonder wat hy vanaand sou gesê het as hy nie alleen was nie. En sy wonder wat Ma-riaan van so ’n oproep sou gedink het. Sy weet beslis nie wat sy sou gesê het as ’n meisie daardie tyd van die nag vir Andrew sou bel nie. Maar sy was eintlik nog nooit werklik jaloers nie. Sy het al ’n paar van Andrew se vorige meisies ontmoet, en kan nogal met eerlikheid sê sy het selfs hier en daar van een gehou. Dis meer as wat sy van Jacques se meisies kan sê. Sy kan nie dink of daar al een was met wie sy gemaklik kon gesels nie. Volgens hom was dit altyd haar verbeelding, maar sy is seker daar was ook nog nooit een wat van haar gehou het nie.

      Sy skud haar kop ergerlik. Miskien moet sy ophou rondrits en ’n slag goed uitrus. Vanaand het sy byna iets gedoen wat sy beslis nie veronderstel is om te doen nie. Sy wou aan hom raak … Sy wou voel hoe sy bruingebrande vel onder haar vingers voel … Sy wou voel hoe die spiere beweeg …

      Haar selfoon se gelui laat haar skielik orent skrik.

      “Waarom bel jy my nie?” Hy klink vies.

      “Jammer … ek het vergeet.”

      ’n Stilte hang vir ’n oomblik tussen hulle. Toe laat hy sag hoor: “Lekker slaap …”

      Dit klink of hy iets wil byvoeg, maar die verbinding word verbreek en Nicolene lê en staar na die maanlig wat in ligstrepe deur die gordyne val.

      Dis maar goed Jacques kan nie haar gedagtes lees nie. Sy strek haar arms bo haar kop. Net ’n oomblik speel sy met ’n gedagte. Toe sluit sy haar oë, maar toe sy uiteindelik aan die slaap raak, huiwer daar ’n glimlag om haar mond.

      7

      Dinsdag en Woensdag sorg Lisa dat niemand in die huis ledig is nie. Sy vind vir elkeen iets om te doen, en verwag dat elkeen kom verslag lewer.

      Nicolene moet tot haar verleentheid weer die arme spysenier besoek en seker maak hy weet wat hy doen. Gelukkig het hy ’n goeie humorsin en nadat hy en Nicolene gesellig saam tee gedrink en gesels het, kan sy gaan verslag doen dat alles reg sal wees.

      Lisa maak self seker dat die bloemiste nie dalk vergeet het nie en toe sleep sy ’n onwillige Karen stad toe om die laaste keer die trourok te gaan aanpas, en haar eie rok op te laai. Nicolene het gehoop om die uitstappie mis te loop, maar Lisa het haar streng daarop gewys dat sy eintlik hier is om die bruid te ondersteun en nie om dag en nag te kuier nie. Nicolene en Karen het betekenisvol na mekaar gekyk en Nicolene het sugtend agterin die motor geklim.

      By die ontwerper bekyk Lisa met ’n kritiese oog die pragtige rok, maar selfs sy kan nie daarmee fout vind nie. Haar eie rok is ’n baie stylvolle skepping van sagte perskekleurige gewaterde sy. En Nicolene wonder vir die soveelste keer die afgelope paar dae hoe haar ma dit regkry om nog so aantreklik te wees. Haar pa sê altyd dis hy wat haar so mooi hou en Nicolene vermoed daar steek baie waarheid in sy woorde. ’n Vrou wat so seker van haar man se liefde is, straal ’n innerlike mooiheid uit wat met die jare net verdiep.

      Sy wonder vir ’n oomblik waar sy sal wees wanneer sy haar ma se ouderdom bereik. Sal sy gelukkig getroud wees? Sal sy kinders hê? Waar sal sy woon? En die belangrikste van alles seker: sal sy ’n man hê wat vir haar ook so lief is? Sy is seker Karen sal soos haar ma ouer word, gekoester in Gerrit se liefde.

      Nicolene skrik orent toe haar ma se stem deur haar gedagtes dring.

      “Waaraan dink jy as jy so ingedagte sit?”

      “Ek sit en kyk hoe mooi die liefde julle twee maak, en al is dit vreeslik oudmodies om in romantiese liefde te glo, kan ek nogal ’n paar voordele daarin sien.” Toe sy sien hoe haar ma se blik peinsend oor haar gesig gaan, voeg sy laggend by: “Al is dit dan ook net om mooi oud te word.”

      Karen sluit gelukkig op daardie oomblik by hulle aan en Nicolene is dankbaar om onder haar ma se oë uit te kom. Sy kan die vrae daarin sien en sy is nie nou lus vir enige diepsinnige gesprekke nie, veral nie oor die liefde of die huwelik nie.

      Nadat Lisa seker gemaak het dat die ontwerper Saterdag betyds met die rok sal opdaag, stel Nicolene voor dat hulle ’n ligte middagete in Frans se restaurant gaan eet. Die ander twee willig gretig in.

      ’n Kelner beduie hulle na ’n tafel en toe hulle sit, vra Nicolene hom om Frans te roep.

      ’n Breë glimlag verskyn op sy gesig toe hy uit die kombuis gestap kom en hulle gewaar. “Wat het ek gedoen om hierdie eer te verdien?” grap hy toe hy by hulle tafel tot stilstand kom en buk om die drie vrouens te groet.

      “Ons is op soek na versterkings. Om ’n trourok aan te pas, maak ’n mens moeg en dors. En dan is daar sommige van ons wie se senuwees ook nie meer so sterk is nie,” laat Karen sugtend hoor.

      Lisa se oë draai bekommerd na haar jongste dogter. “Van wanneer af pla jou senuwees jou?”

      “Dis nie my senuwees wat versterkings nodig het nie.” Karen knipoog vir Frans.

      “As ek haar gelos het, sou sy seker Saterdag met ’n laken en ’n stinkafrikaner by die kerk opgedaag СКАЧАТЬ