Melodie Omnibus 3. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ weet hy klink ergerlik, maar hy kan hom nie beheer nie. Insinuasies krap hom regtig om.

      Sy kyk hom half verskonend aan. “Ek het verneem dat u oorlede vrou nie juis baie vriendinne gehad het nie. Is dit waar?”

      “By wie het u dié inligting bekom? Tog nie my sekretaresse nie? Sy en my vrou kon mekaar nie veel nie.”

      “Ek het bronne en dis nie net een persoon nie, professor.”

      Hy het dit nie ontken nie, dink Lucille. Baie mooi vroue is dikwels ongewild by hulle eie geslag. Haar ervaring is dat hulle een of twee gedweë aanhangers het, maar dat die meeste vroue hulle wantrou omdat hulle dalk hulle mans kan afvry. Riki Smit se smalende verwysing na Jaco Peens se aantreklikheid is iets waarvan sy kennis geneem het. Die vrou wou iets suggereer en dis nie moeilik om te raai wat nie.

      Wie sê mevrou Brand was nie dalk verveeld en wou afleiding hê nie?

      Maar hoe enige vrou enigiemand anders kan begeer as sy so ’n beeld van ’n man soos dié professor het, kan sy ook nie dink nie. Feit is, albei die Brands was net te mooi, net te bedeeld met alles wat ander mense begeer en beny. Iewers moes iets verkeerd loop, want in dié lewe is volmaaktheid altyd onder druk.

      3

      Kira stap net by die voordeur in toe Liana haar voorkeer. “Ek het vir Reinhard genooi om vanaand by ons te kom eet. Geert kom ook. Gee jy om?”

      Kira skrik eers, maar toe skud sy haar kop. “Nee, ons moet seker ons Christelike plig doen. Ek het Reinhard nog skaars gesien sedert die dag van die moord, maar ek het Riki Smit se motor al ’n keer of wat voor sy huis opgemerk. Lyk my sy probeer hom versorg.”

      Liana trek ’n gesig. “Sy was nog altyd gaande oor haar baas. Nou gaan sy haar voet in die deur probeer kry. Nie dat ek dink Riki sal ooit in sy smaak val nie. Hy skiet hoër as dit.”

      “O ja. Hy het nog altyd hoog geskiet.” Kira probeer dit droog hou, maar Liana lyk skielik spyt en verleë.

      “Ekskuus, sus, maar jy weet mos wat ek bedoel. Riki is so ’n ligte poppie, en hy is ’n swaargewig.”

      “Ek moet my seker gaan reinig en regkry vir ete. Die dag was dol,” sê Kira net.

      Heeltyd dink sy aan Reinhard. Dit moet vir hom ’n hartseer en spanningsvolle tyd wees. Vanaand kom hy vir die eerste keer as enkeling kuier sedert hy daardie skrikwekkende aand byna vyf jaar vantevore by haar kom kuier het. Met die doel om haar te vertel dat hy ’n vrou ontmoet het wat sy voete skoon onder hom uitgeslaan het en dat hy daarom vir Kira wil vra dat hulle hul verlowing verbreek.

      Hoe sy dit oorleef het, weet sy nou nog nie.

      Sy duur ring wat so ooglopend aan haar vinger geskitter het en wat almal raakgesien het, die ring wat die bewys was dat sy die gelukkige vrou was wat die gesogte Reinhard Brand ingepalm het, moes sy daardie aand afhaal. Hy wou dit nie terughê nie, maar sy het aangedring. Dit het vir haar geen waarde meer ingehou nie en om weer daarna te kyk, sou die mes in haar reeds verbryselde hart net onhoudbaar draai.

      Toe sy die eerste keer vir Monique met haar lang blonde hare, groen oë en wilgerlatlyf sien, en hoor sy het nog ryk geërf ook, kon sy insien waarom Reinhard haar vir dié vrou gelos het.

      Die verskriklike seer het vervaag, maar nooit verdwyn nie. Nou moet sy haar onbetrokke voordoen, asof hy haar nooit oor die afgrond na ellende gestamp het nie.

      Sy besef sy doen moeite met haar voorkoms, maar vertel haarself dis om hom te wys dat sy nog sterk staan. Dat sy nog selfwaarde het. Ander mans stel in haar belang en Deon Schoeman, haar kollega wat privaatreg doseer, stel deesdae ongetwyfeld belang. Maar sy kon nog nie weer die soort gevoel vir enigeen kry wat Reinhard in haar wakker gemaak het nie. Teen hom is ander mans blote skimme.

      Toe sy in die sitkamer kom, is Geert en Liana reeds daar. Kira hou van dié Hollander wat hom in Suid-Afrika kom vestig het en beenaf geraak het op haar suster.

      “Halloo, meisje,” groet hy vriendelik.

      “Hallo, Geert. Gaan dit goed?”

      “Leuk, dankie. Liana het gedink ek moet julle kom ondersteun, want die hoofverdagte kom kuier.”

      Liana swaai vir hom ’n betigtigende vinger. “Geert! Hoe kan jy dit sommer beweer?”

      Hy haal sy skouers op. “Skatje, daardie kaptein van die polisie het my kom ondervra en ek het tussen die reëls gelees dat sy hom en ander verdink, maar hoofsaaklik vir hom. Ék vermoed dis ’n passiemisdaad, want Jaco Peens se groot motor het mos al ’n paar keer hier by die rivier geparkeer gestaan en Monique het mos graag gaan stap. Dalk het Reinhard dit geweet …”

      “Liewe hemel, Geert, jy skinder soos ’n ou vrou!” raas Kira, maar dit skok haar eintlik. Sou Monique agter Reinhard se rug iets aangeknoop het met ’n man wat geensins by hom kan kers vashou nie?

      Geert snuif minagtend. “Ek sien wat ek sien en dink wat ek dink. Daardie Monique was g’n engeltjie nie. Ons regsgeleerdes is mos maar ’n agterdogtige klomp wat oorsaak en gevolg in aanmerking neem. Jaco Peens en sy vrou is ook albei verdagtes.”

      Kira sit nadenkend terwyl hy vir haar wyn inskink en dit aangee.

      “Dit stem jou tot nadenke, nè?” merk hy op.

      Voordat sy kan reageer, weerklink die harde geskril van die voordeurklokkie.

      Liana spring op. “Ek sal gaan oopmaak.”

      Kira sit gespanne en wag. Sy hoor Reinhard se diep stem al nader kom. Liana stap binne met ’n bos blomme, wat hy natuurlik gebring het. Toe is hy skielik voor haar, ’n bottel wyn in die hand. Hy lyk asof hy ’n moeilike tyd agter die rug het, maar hy glimlag vir haar.

      “Hallo, Kira. Hallo, Geert. Dankie dat julle julle oor my ontferm.”

      Hy oorhandig die bottel aan Geert. “’n Spesiale shiraz vir die geleentheid, wat jy kan oopmaak en laat asemhaal voor ons eet.”

      Kira merk dadelik op dat dit Verkeerdevlei se etiket dra – die landgoed van die Peense. Natuurlik is dit uitvoerwyn en gee of verkoop Jaco net daarvan aan sy beste vriende. Wyn soos bloed …

      Nee, sy moenie daaraan dink nie. Dis te grillerig.

      “Kom sit, Reinhard,” nooi sy. “Vertel ons hoe dit met jou gaan.”

      Hy neem plaas in ’n leunstoel naby haar en oorheers dadelik die vertrek. Sy is oorbewus van hom. Waarom het hy nog steeds die effek op haar dat sy skoon die kluts kwytraak in sy teenwoordigheid? wonder sy wrewelig.

      “Ek hou kop bo water, dankie,” verseker hy haar en sy blik gaan oor haar, van kop tot tone.

      Sien sy waardering in sy oë, of verbeel sy haar net? Die man rou. Hy het die mooiste vrou in die ganse Stellenbosch gehad. Teen Monique was alle ander vroue vaal. Dit was vir Kira verpletterend om aan haarself te moet erken dat sy heeltemal oorskadu word.

      “En Riaan? Is hy oukei?”

      “Ja, dankie. Beter as wat ek verwag het.”

      “Ek is bly om dit te hoor.”

      Geert staan СКАЧАТЬ