Melodie Omnibus 3. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ het. Is … is sy nog daar?”

      “Nee, professor, die liggaam is reeds na die staatslykhuis geneem. U moet verstaan dat ons ’n nadoodse ondersoek moet doen.”

      “Natuurlik. Loop voor, asseblief. Dit lyk of die huis wemel van polisie.”

      “Ons moet die misdaadtoneel beveilig, en ons het natuurlik gewag dat u moet kom. U sal vir ons kan sê of enigiets gesteel is.”

      “Waar is die honde?”

      “Ons moes hulle in die waskamer toemaak, want hulle het op die misdaadtoneel rondgehol.”

      Hulle stap by die voordeur in en kom Soekie, die huishulp, teë.

      “Ag, dankie tog Professor is hier!” roep Soekie en lyk asof sy hom wil omhels. Sy bars in trane uit en vee haar oë met die punt van haar voorskoot af.

      Hy plaas ’n troostende hand op haar skouer. “Ek het gejaag om hier te kom. Het jy iets nodig vir die skok, Soekie? Kalmeerpille of iets?”

      “Nee, ek d- … dink ek kom reg met s- … soet tee, d- … dankie, Professor,” kry sy dit uit. “Dis die vreeslikste … dag in my hele lewe … Arme Mevrou … so mooi, so wreed vermoor …”

      Reinhard se kake is so gespanne dat dit eintlik seer is, maar hy dwing homself om normaal te praat. “Waar is die tuinman?”

      Soekie snuif ’n slag hard, blaas haar neus en vee haar oë af. “Abel het nie vandag gekom nie, Professor.”

      Kaptein Wiid spits haar ore. “Moes daar ’n tuinier gekom het?”

      “Ja, hy kom op Dinsdae,” lig Reinhard haar fronsend in. “Of hy is veronderstel om te kom.”

      Lucille maak ’n aantekening in haar notaboekie. “Wat is sy volle naam?”

      “Abel Brynders, en hy bly in Cloetesville,” vertel Soekie haar. “Ek kan juffrou … e … kaptein gaan wys waar as dit nodig is. Dis nie ver van my huis af nie.”

      “Dit sal nodig word as hy nie sy gesig hier kom wys nie, dankie, Soekie. Kom, professor, ek neem u na die toneel.”

      Hy staan lank by die plek waar Lucille vroeër die oggend sy vrou se lyk bebloed en met wydgesperde, onsiende oë sien lê het.

      “Ek sal u nou ongelukkig moet ondervra, professor,” sê Lucille simpatiek toe hy wegdraai. “U mag natuurlik ’n regsverteenwoordiger laat kom, want alles wat u sê, kan as getuienis teen u gebruik word. U moet besef dat almal wat met die oorledene verbind was, as verdagtes beskou word. Maar natuurlik onskuldig totdat die teendeel bewys word.”

      Die man kyk haar aan met grys oë so kil soos Suidpoolys. Met dié een sal sy versigtig moet trap, besef sy. Hy lyk glad nie dom nie. Ook nie skuldig nie, maar dit sê niks. Dalk kan hy uitstekend toneelspeel.

      Hy praat met ’n stem wat effens bewe. “Ek sal die vrae beantwoord sonder ’n regsverteenwoordiger se bystand, dankie. Maar hierna sal ek vir my ’n advokaat kry, want dit lyk my u dink ek het dalk my vrou vermoor.”

      Sy maak ’n verskonende gebaar. “Professor, dis alles roetine. U is nie meer van ’n verdagte as byvoorbeeld u bure nie.” Nog nie, dink sy. “Ons laat net geen steen onaangeroer nie.”

      Hy knik grimmig. Soekie staan handewringend na hulle en kyk. “Bring asseblief vir ons tee,” vra hy. “Kom ons gaan na die sitkamer, kaptein.”

      Sy kyk weer in die vertrek rond en dink opnuut dat dit spreek van goeie smaak en geld. Alles is keurig en skynbaar duur. Ja, maar geld is ook nie alles nie. Ellende tref arm en ryk. Haat en nyd kry jy by alle klasse van die samelewing.

      Hy gaan sit oorkant haar en vryf met sy hande oor sy gesig voor sy blik hare vasvang. “Vra maar, kaptein. Ek sal so eerlik moontlik probeer antwoord.”

      “Weet u van enigeen wat u vrou leed sou wou aandoen, professor? Het sy vyande gehad, of het iemand dalk ’n wrok gekoester?”

      Sy sien hoe hy dink. Hy is versigtig. Draai sy woorde eers in sy kop om en om.

      “Nee, ek kan nie sê ek weet van so iemand nie.”

      “Waar was u vanoggend tussen vieruur en agtuur?”

      “Ek was in Kaapstad, by ’n gastehuis met die naam Capeview, in Oranjezicht. Vandag is die tweede dag van ’n kongres wat ek by die Universiteit van Kaapstad moes bywoon. Die verkeer is soggens só erg dat ek verkies het om daar te oornag.”

      Baie gerieflik, dink Lucille. Net ver genoeg weg ten tye van die moord sodat hy nie verdink kan word nie, maar naby genoeg om Stellenbosch gou in die vroeë oggend te bereik as die verkeer nie so swaar is nie.

      Hy is weg en die tuinier is weg, net op die verkeerde – of regte – tyd. Sameloop van omstandighede? Dit moet ondersoek word.

      Soekie onderbreek hulle met tee en beskuit.

      “Help uself, kaptein,” nooi Reinhard en kry sy tee ná haar, maar hy sluk dit dadelik af.

      Haar tee los sy terwyl sy aantekeninge maak. “Vertel my asseblief van u bure, almal om u: links, regs, voor, agter.”

      Hy sug asof dit diep uit sy hart kom. “Regs van my woon die Trollip-susters …”

      “Ja, ek hulle reeds ontmoet. Hulle was van die eerste mense hier vanoggend. Gaan aan, professor.”

      “Links van my woon die prokureur Geert de Boon, wat met Liana Trollip uitgaan. Agter my is doktor Sarel van Niekerk, ’n dosent by die departement sielkunde aan die universiteit. Oorkant is die rivier.”

      “Hoe lank ken u al dié mense?”

      “Die Trollips ken ek al jare lank, want ons ouers was vriende en ons pa’s albei professore. Hulle het hul ouers se huis geërf toe prof Edward en sy vrou tragies verongeluk het. Ek het vyf jaar gelede hierdie eiendom gekoop en die huis laat oorbou. Meneer De Boon het laas jaar ingetrek in sy huis. Doktor Van Niekerk was reeds hier toe ek dié plek gekoop het. Ons almal ken mekaar en sover ek weet, was verhoudings tussen ons nog altyd vriendskaplik. Nou moet u my verskoon, kaptein. Ek wil na my kind gaan.”

      “Natuurlik. Ons sal weer praat.”

      Hy staan op, sy oë bykans wild. Vervaard staan sy ook op en kyk hoe hy na die deur beweeg. Hy groet skaars en is vinnig uit. Sy hoor hoe sy voetstappe wegsterf, hoe die kragtige enjin van die voertuig dreun toe hy dit aanskakel en hoe hy met ’n vaart wegry.

      Die arme man. Sy het hom skaars kans gegee om tot verhaal te kom, maar sy glo vas dat iemand in die eerste oomblikke van skok makliker iets verklap.

      Daardie mooi oë wat so troebel was … Sy sug.

      2

      Kira is nog heeltyd op hete kole en toe die voordeurklokkie lui, spring sy amper uit haar vel waar sy sit en voorberei vir die volgende dag se klasse.

      Die polisie of Reinhard is hier, dink sy onmiddellik en vlieg op om die deur te gaan antwoord. Souf het haar voorgespring, want sy hoor die bekende diep, melodieuse stem wat nog steeds, ná al die jare en deur alles, СКАЧАТЬ