Veldiep. Fanie Viljoen

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ my … Ek het ’n paar vriende en ons gesels met mekaar en sulke goed, maar ons is nie regtig na aan mekaar nie. Beste vriende vir altyd, of wat ook al nie. Ek wens ek het iemand gehad met wie ek kon praat oor hierdie tjol … skies … oor hierdie goed.

      “Dis die een ding … die ander … dis oor ouens.” Amber kyk weer direk na die kamera. Sy pers haar lippe saam asof dit te swaar raak om verder te vertel, maar dan skep sy weer moed.

      “Ek dink nie hulle hou regtig van my nie. Ouens … ek weet nie wat dit is nie … Partykeer dink ek hulle hou van my, en ander kere is hulle net soos in ‘wie is sy?’ Ek … ek moet dalk nie te veel detail gee nie, maar …”

      ’n Hele ruk kyk Amber net vir die kamera. ’n Hartseer trek pluk aan haar mondhoeke. “Verlede maand het ek hierdie ou ontmoet. Oukei, ons het nie regtig ontmoet nie. Ons het mekaar op ’n afspraak-app gekry en toe boodskappe begin stuur. Ons het dadelik gekliek. Maar ek het iets heeltemal simpel gedoen … Ek het iemand anders se foto vir die profiel gebruik.”

      Weer is daar stilte.

      “Ek gaan nie sy naam verklap nie, maar hy was hierdie supercool ou. Hy het die ongelooflikste blou oë. En hy het sulke mooi goed vir my gesê. Jis, niemand anders het al so iets vir my gesê nie. Hy was so anders as die ander ouens op skool. Hy het my verstaan. Of altans … die meisie wat hy gedink het ek is. Ek het nog ’n simpel ding gedoen: ek het oor ander goed ook gelieg sodat hy meer van my kan hou. Dit het gewerk. Hy het my so spesiaal laat voel.”

      Amber vee ’n traan weg toe die emosie in haar begin oorvat. “Jammer, ek wou nie hier sit en tjank nie. Dit beduiwel die doel van die video.”

      Sy sluk die trane weg en probeer haarself regruk.

      “Ek het vanaand ’n boodskap van hom op my selfoon gekry. Ja, ek het uiteindelik my nommer vir hom gegee. In die boodskap noem hy my ’n leuenaar. Hy sê ek is … lelik. Ek het dit oor en oor gelees en gedink dis dalk ’n fout, ’n grap.

      “Die boodskap was soos ’n skop in die gesig.”

      Stilte. Dis asof Amber van die kamera vergeet het. Asof sy net in die binnekant van haar kop dwaal en verdwaal.

      “Die leuens … ja, ek is skuldig. Dis darem iets wat ek kan verander. Maar om lelik te wees … Dis dalk hoe ander mense my ook sien. My sogenaamde vriende, ander ouens. Dalk is dit die rede hoekom ek soms so alleen is, hoekom ek voel dat ek nêrens behoort nie.” Sy kyk terug kamera toe.

      “Dis hoekom ek die video maak. Dis hoekom ek by jou wil weet: Is ek mooi of is ek regtig lelik?”

      Amber klik weer op die rooi knoppie om die opname te stop. Die rekenaar stoor dit outomaties.

      Binne-in haar wel die emosies sterker op. Sy vee die trane weg. Dis asof sy nie helder kan dink nie. Sy is skielik tot op die been toe moeg. Vir ’n hele ruk sit sy net so vooroor totdat dit voel asof iets in haar wegdryf na ’n plek waar alles grys en sonder gevoelens is. Niks op hierdie plek is gelukkig nie, maar niks is ook pynlik nie. Niks is lig en niks is donker nie, niks is reg en niks is verkeerd nie, niks is mooi en niks is lelik nie. Dis die plek tussen-in alles.

      In limbo.

      Uiteindelik keer die gevoelens, die moegheid terug en sit sy weer op haar bed. Haar oog vang die tyd op die rekenaarskerm.

      Dit word laat. Sy moet gaan slaap.

      Môre is ’n skooldag. Môre is alles dalk beter.

      Voor sy in die bed klim, laai Amber gou die video op YouTube.

      * * *

      Die gedagte roer net onder die oppervlak van salige slaap. Dit swel, dit wil net nie heeltemal oopvou nie. Maar toe Amber haar onwillige oë eindelik oopkry, lê dit klinkklaar voor haar.

      Sy skiet orent in haar bed, haar hand oor haar mond gekrul.

      Eenkeer het sy mos aan haar YouTube-verstellings gekarring toe sy ’n vlog wou begin. Die vlog het nooit gebeur nie, maar die verstellings het gebly!

      In een sprong van ontsetting is sy by haar rekenaar. Haar hand skiet uit na die muis. Die aantekenskerm kry lewe, glim deur die donker. Sy sukkel om die sleutelwoord reg in te tik. Maar toe alreeds weet sy met dodelike sekerheid daardie skakel na die video het outomaties na haar Facebook-muur en Twitter-profiel gegaan.

      7

      PELLE HOEF NIE ALLES TE WEET NIE

      Koponderstebo beur Tim die volgende dag deur die kinders in die skoolgang.

      “Skies, julle,” sê hy ongeduldig vir die spul graadagts wat in sy pad staan en lag en gesels. Hulle drom alewig voor die klasse saam. Hy voel sommer geïrriteerd, al besef hy dat hy dit ook maar soms doen.

      Alles krap hom vandag om.

      Dalk voel hy so vies omdat hulle so gelukkig lyk. Dis mos nie reg dat ander mense vrolik kan wees terwyl hy so swaarkry nie?

      “Ek sê mos, skies!” roep Tim harder. Die meisie voor hom draai om. Dis nie een van die graadagts nie.

      Dis Jessica.

      “Tim.”

      Die manier waarop sy sy naam sê, bring ’n vloed van herinneringe terug. Hy wil nie hê die herinneringe moet vir hom mooi wees nie, maar hulle is.

      “Jammer,” sê hy gou en probeer verby haar stap, maar sy tree voor hom in toe sy verkeerde kant toe plek maak. Nou voel hy eers verleë. Hy wil weer sê hy is jammer, maar sy stem steek in sy keel vas en sy hart dreig om deur sy ribbekas te slaan en sy swakheid vir haar bloot te lê.

      Die mooi herinneringe van oomblikke gelede is nou ’n stortvloed van bitter waarvan hy moet wegkom.

      Hy draai sy lyf skuins en systap Jessica met die vraende kyk in haar oë.

      Haar mond gaan effens oop asof sy nog iets wou gevra het, maar hy vlug al weet hy nie waarheen nie.

      Dis hoe sy lewe van nou af gaan wees. Hy sal heeltyd op sy hoede moet wees sodat die hartseer en verleentheid hom nie oorweldig nie.

      “Het jy gehoor wat het een van die meisies in ons skool aangevang?” vra Edgar skielik langs Tim. Hy het sy skooltas oor sy skouer, ’n krieketkolf onder die arm en ’n sportsak in sy linkerhand.

      “Nee?”

      “Lees jy nie jou emails nie?” vra Edgar. “Ek het vanoggend vir jou die link gestuur. Sy het ’n ding op YouTube gelaai, en toe beland dit op haar Facebook en Twitter. Skielik tweet en post almal in die skool dit. Dit was soos ’n freakin’ veldbrand.”

      “Watse video is dit?”

      “ ‘Is ek mooi of is ek lelik?’ Het jy al daarvan gehoor?”

      Tim skud sy kop.

      “Meisies van regoor die wêreld sit video’s op YouTube waarin hulle vir mense vra of hulle mooi is,” verduidelik Edgar.

      “Ag, nee, dis siek.”

      “Ek weet. Jy moet sien hoe dit geboemerang het. Ek dink СКАЧАТЬ