Veldiep. Fanie Viljoen

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ het maar net vanaand sy vinger op die seerplek kom druk. Sy kan hom nie kwalik neem nie. Dis alles haar fout. Dis sy wat lelik is. Of is sy dalk nie?

      Terwyl sy die vraag in haar kop omwoel, onthou sy van iets wat sy in Sarie gelees het.

      Haar ma koop elke maand vir haar die tydskrif om haar met Afrikaans te help. Sy het al ’n hele pak uitgawes. Die artikel gaan oor iets wat meisies op YouTube doen. Dis seker absurd, maar dalk moet sy dit probeer …

      Toe Modern family klaar is, verskoon Amber haar. “Ek het nog huiswerk, Mams en Paps. Lekker slaap.” Sy soen hulle gou en hoop hulle sien nie daar is iets verkeerd nie.

      In haar kamer maak Amber die deur toe. Sy stap na die bedkassie waar sy al haar tydskrifte hou. Sy vat die hele pak net so en plak dit op die vloer neer. Vinnig blaai sy hulle deur op soek na daardie artikel. Die een oor YouTube.

      Binne-in haar sit sy weer met die alleenheid. Sy het gehoop dit sou verander toe sy en Craig so lekker met mekaar oor die weg gekom het.

      Lelik. Die woord spook steeds by haar.

      Alleen. Dis die ander woord. Soms voel dit vir haar of haar alleenheid ’n swart poppie is wat hier in haar borskas bly. So ’n weggooiding waarvoor mense sal skrik as hulle haar sien, die bêreplek vir alles wat seermaak.

      Dié alleenheid – dis mos nie hoe dit veronderstel is om te wees nie.

      Sy wil ook so gelukkig wees soos die ander meisies by die skool, wens Amber, toe sy die soveelste tydskrif eenkant toe smyt. Maar wanneer sy sien hoe die meisies aan hulle ouens hang, of wanneer hulle mekaar soen of selfoonboodskappe stuur, wil Amber sommer naar word.

      Nou is die nuwe teleurstelling in haar kop en dit wil net nie weggaan nie.

      Sy wil nie met haar ma daaroor praat nie. Dié werk aan skilderye vir ’n uitstalling en is omtrent heeldag voor die esel. Haar ma is baie oopkop oor goed, maar daardie kop is doer bo in die wolke wanneer sy so skilder.

      Dis deel van haar kunstenaarstemperament, sê Amber se argitek-pa.

      Met hom kan sy ook nie praat nie. Net soos hy mooi geboue uitdink, dink hy ’n wonderlike toekoms vir haar oop. Hy sal so teleurgesteld wees as hy uitvind wat sy aangevang het.

      Wat van vriendinne?

      Sy gooi nog ’n Sarie op die hoop. Daar is twee meisies by die skool met wie sy soms gesels. Hulle is soort van vriendinne. Met soort-van-vriendinne praat ’n mens nie oor hartsgoed nie. Jy praat oor oppervlakkige nonsens soos huiswerk of klere of fliek. Daar is kinderswembaddens wat dieper is as dié twee meisies.

      Sê nou net hulle lag vir haar as sy dit sou waag om hulle te vertel? Daar is net een ding erger as om sonder ’n ou deur hoërskool te ploeg, en dis om nog ’n bespotting ook te wees.

      Amber haal diep asem.

      Uiteindelik kry sy die artikel waarna sy soek. Sy vluglees dit. Dit handel oor die ontstaan van sosiale media en die invloed op vroue.

      Haar oë gly af na die pienk YouTube-kassie onderaan die bladsy. “YouTube is geïnspireer deur die webblad HOT or NOT en het ontstaan as ’n video-afspraakwebblad.”

      Die brokkie inligting wat ’n paar reëls verder volg, lees Amber met ingehoue asem; dis waarna sy gesoek het: “ ’n Nuwe neiging is video’s van meisies wat kykers vra of hulle mooi is of nie. Meer as vyfhonderdduisend meisies het al Is-ek-mooi?-video’s gemaak.”

      Sy sit ’n ruk met die tydskrif teen haar bors. Haar oë skuif na haar skootrekenaar toe.

      Doen dit, sê ’n binnestem.

      Nee, moenie, antwoord ’n ander een.

      Doen dit.

      ’n Ruk lank sit sy en dink. Dan: Ek gaan dit waag.

      Sy sal die video net ’n dag of twee op die internet los en kyk wat die mense sê. Wat het sy om te verloor?

      Voor die spieël trek sy haar klere reg en wonder of sy nie maar liewer ’n ander bloes moet aantrek nie. Die een wat sy nou aanhet, is so laas-seisoen en is boonop gekreukel van voor die TV lê.

      Amber byt haar lip vas terwyl sy dink.

      Jis, kan sy nie eens ’n besluit neem oor iets soos ’n flippen simpel bloes nie? betrap sy haarself al weer. Hoe dan nou as dit by ouens kom? Dis dalk wat hulle pla wanneer hulle na haar kyk: hulle sien so ’n onseker, simpel ou meisietjie.

      Wie wil nou saam met so iemand wees?

      Met ’n ander bloes aan, skuif Amber voor die rekenaar in. Haar hand bewe effens toe sy die webkamera oopmaak.

      Haar eie beeld verskyn groot op die skerm. Iets binne-in haar deins weg daarvan.

      Sy weet nie wat is erger nie – foto’s van jouself of ’n bewegende videobeeld wat jou van alle kante soos ’n skeefgetrapte skoen laat lyk nie.

      Uiteindelik skraap sy moed bymekaar om weer na haarself te kyk. Haar lippe is te dik, rooi merke gloei op haar vel waar sy puisies uitgedruk het. Is haar neus te groot?

      Nee, dalk is dit te krom. Wat ook al: dis te iets-wat-nie-reg-lyk-nie.

      Net haar wange is seker orraait, as sy hulle bietjie insuig. Sy besluit om lipglans en ’n natuurlike oogskadu aan te sit. ’n Bietjie kleur op haar wange sal seker ook help om ’n beter indruk te skep.

      Maar eintlik gaan hierdie video wat sy wil maak, nie oor vals indrukke nie. Dit gaan nie oor klere of grimering nie. Dit gaan oor háár – Amber. Nes die ander meisies maak sy hierdie video om by die waarheid uit te kom.

      Dis hoog tyd.

      Sy probeer glimlag sodat sy nie soos ’n hopelose, verlore siel lyk nie. Dan klik sy op die skerm se rooi opneemblokkie. In Engels begin sy vertel. “Hallo, my naam is … oeps, amper sê ek! Ek moet dit seker anoniem hou … julle weet hoe dit op die internet gaan. ’n Klomp siek mense loop los rond.”

      Sy voel al klaar soos ’n vrolik babbelende idioot, en sy het skaars begin. Amber trek haar asem weer diep in voor sy aangaan.

      “Ek gaan liewers ook nie sê waar ek bly nie, maar ek kan darem sê dat ek sestien jaar oud is en nog skoolgaan. Ek hou van perde en lees en … O ja, en van skryf. Niks ernstigs nie. Sommer maar net. In elk geval, my lewe is heel oukei.”

      ’n Rukkie bly sy stil asof haar aandag dwaal. Sy vroetel met haar hare en kyk dan terug na die kamera.

      Haar stemtoon word laer, sagter, seerder. “Nee, nee, dit is nie. Eintlik … is dinge ’n bietjie moeilik. Iets het gebeur en ek kan nie regtig met iemand daaroor praat nie.”

      Sy voel hoe die donker in haar toeneem toe sy dit waag om die woorde te sê. Van skaamte, maar ook van hartseer, kyk sy weg van die kamera af.

      “Voel jy ook soms asof jy die enigste flippen siel is wat so swaarkry? Miskien gebeur dit net met ons meisies.

      “Ouens? Um … ek weet nie.

      “Voor ek jou vertel hoekom ek die video maak, moet jy net weet ek kom uit СКАЧАТЬ