Louisa du Toit Omnibus 12. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Babs deur sy kors breek, en is daar tog ’n dieper verstandhouding tussen hulle as wat hulle laat blyk? Sy verlang na die susterskap wat hulle lewenslank verbind het, van dag een af tot nou toe, ten spyte van al hulle gestruwel. Selfs ’n vreemdeling soos Pressly kon raaksien dat hulle doodnormaal optree selfs en veral wanneer hulle in mekaar se rigting hap.

      Tog is daar nie die gewone onderliggende vertroulikheid tussen haar en Babs nie. Dis of Babs agter haar oë wegkruip. Is haar pa reg, en het die egskeiding haar erger geskud as wat enigeen vermoed? Dis of hulle aan weerskante van ’n kloof staan en met die vertroude, ligte gekyf by mekaar probeer uitkom, terwyl hulle roepende stemme in die afgrond af val.

      Is dit wat verknoeide verhoudinge aan ’n mens doen? Al is Babs uiterlik dieselfde, al gaan sy selfs voort met haar normale lewe en werk en ’n mate van vriendskap, soos Pressly se besoek te kenne gee, is daar die stompheid van amputasie by haar. Vandat sy die voordeur oopgemaak het, is dit daar, en Brenda wonder hoe sy self dit oor ’n lang tydperk die hoof gaan bied. Want dis waar dat sy self geamputeer voel; daar bou ligte skeidingsangs in haar op. Dan moet sy die uithelp by die Sentrum seker as ’n reddingstou beskou.

      Die gedeelde kamer blyk spoedig ’n landmyn te wees. Albei ingeboude kaste is vol. Brenda het ’n goeie verskeidenheid bloeses, rompe en langbroeke saamgebring, die meeste kreukeltraag omdat sy nie strykgeriewe by Babs verwag nie. Maar katoen ook, soos die bloes wat sy aanhet en graag dikwels sou wou dra solank die warmte van die nasomer nog hou.

      “Skuif my goed eenkant toe,” raai Babs argeloos aan. “Ek het nog nie kans vir regpak gehad nie, alles moes net ingeprop word.” Sy kyk afkeurend na Brenda se klere wat sy altyd as verbeeldingloos beskryf. Babs verkies, soos Magreeth, klere wat haar persoonlikheid met kleur komplementeer – “enhance”, noem sy dit, terwyl Brenda klere verkies wat nie haar persoonlikheid oorheers nie. Tog hou albei van goed aantrek, met die klem op kundige meng en pas. Maar hulle leen nie meer so veel oor en weer soos in hulle dogterjare nie. Om verstaanbare redes, soos Babs se gesig nou duidelik toon.

      Brenda kla nie oor die gebrek aan ruimte nie, probeer in gedagte hou dat haar suster aan ’n instapklerekas gewoond was. Haar en Tom se tuiste was nie groot nie, maar goed beplan.

      “Jy kan net sowel ophou …” bits Babs toe Brenda haar Bybel uitpak en op die klein bedkassie neersit. “As jy gestuur is om te kom kyk of ek nog op die regte weg is …”

      “Jy dwaal,” sê Brenda kort. “Ek wil maar net die teks opsoek wat sê om die see te probeer ploeg, is om jou tyd en kragte te mors.”

      “Wat de joos praat jy?”

      “Goed, laat ek dit anders bewoord. Ek het nie gevra om by jou in die kamer te slaap nie.”

      “En ek het hoegenaamd nie gevra dat jy kom nie. Erken nou maar. Daar het stories by julle aangekom. Oor my. My en Hans Pressly. En jy is afgevaardig om te kom ondersoek instel. Julle vergeet ek is vry. En byna dertig. Julle kan julle neuse maar uit my sake hou.”

      “Vry, byna dertig, maar ontnugter. Dis duidelik. En waar sou ons uitvind van Hans Pressly, vra ek jou? Behalwe uit jou brief wat hom danig ophemel?”

      “Die man doen goeie werk. Hy ken sy storie. Ek bewonder dit. Maar niks waaroor jy my hoef te kom oppas nie.”

      “Ek het gekom omdat jy self nie huis toe kom nie. Ek is hier om jou by te staan. Huis inrig, wat ook al. Jy het nuwe verblyf, nuwe werk.”

      Toe Brenda haar bedlampie doodknip, brand Babs s’n nog. Dis al laat. Babs het haar oorreed dat hulle net na spitstyd ’n bietjie rondry sodat Brenda die omgewing kan leer ken. Sy het ook ’n draai gery by die Sentrum, inderdaad gerieflik naby.

      Dit was toe al diep skemer en daar was nie veel terreinlig nie. Gevolglik behou Brenda die indruk van baie bouwerk op beperkte spasie, sonder die ruimte en tuine van gewone opvoedingsinstansies. Dis boonop nie nuwe geboue nie. Alles op enkelvlak, lyk dit. Voorheen ’n fabriekswinkel of iets. “Factory outlet”, het Babs gesê, en dat skrynwerkers en messelaars onder Hans se leiding daar ingevaar het om die nodige mure en afskortings op te rig. Vir kantore, gange, klaskamers, ablusie, afgesien van ameublement en toerusting. Dit moes ’n fortuin gekos het. Brenda wonder waar hy die geld kry. Yslike lening, dalk?

      Babs was gou om by te voeg dat dit wat binne die mure aangaan, vir Hans Pressly belangriker is as ’n groot terrein met ’n sportgrond en allerlei fasiliteite. “Hoewel daar darem ’n tennisbaan is,” het Babs beduie. ’n Ou woonhuis op die groot erf langsaan is gesloop, en Hans het met die nodige munisipale rompslomp die tennisbaan te koop gekry en kundig laat omhein om by die Sentrum se terrein aan te sluit.

      Babs het weer sy doelstellings uitgelê. Eintlik het sy maar net die inhoud van haar omslagtige brief beaam. Hy wil dikwels uitgesakte leerders en studente op praktiese wyse vir die toekoms toerus. En Babs swymel daaroor dat hy die vergesig aan die dag gelê het om selfs ’n klein kleuter-cum-nasorgskool vir die kinders van werknemers te voorsien. Waarop Brenda gesê het: “So jammer jy het dit nie nodig nie”.

      Sy lê nou op haar sy, weg van Babs af. Eers toe dié se liggie ook dood is, draai sy op haar rug en staar na die donker plafon. Hoe het sy presies in hierdie situasie beland, met ’n ouer suster wat haar koms wantrou, temperamenteel optree, soos ’n papegaai babbel om die groter stilte te verbloem, en haar bowendien onverwags en ongevraag in ’n werksituasie gedompel het?

      Die dubbelpad wat vroeër vanmiddag (was dit werklik vandag?) probleme met draaiplek opgelewer het, blyk ’n bron van onafgebroke verkeer te wees. Durf sy hoop dat dit na middernag afneem? En hoekom is Babs so stil? Die hele dag nog het sy baie gepraat. Huil sy saggies onder haar beddegoed, slaap sy, pruil sy? Waar is die suster van weleer? Hoe vind sy haar? Sy het eenkeer gehoor: “Sisters got that way of talking without talking.” Nou weet sy wat haar pla: Babs het net te veel gepraat, tot sy nou skielik verstil het.

      Eers heelwat later, toe Brenda al lomerig word, sê Babs onverwags vanuit haar enkelbed by die venster: “Daar is niks tussen my en Hans Pressly nie, hoor.”

      “So het jy al oor en oor te kenne gegee. Ek het nie gesê daar is nie.”

      “Maar jy het so gedink.”

      “Ek weet nie wat ek gedink het nie. Dit maak ook nie saak nie, dis jou lewe. Jy het gou genoeg gesê, dalk te gou, maar toe maar, dat hy ’n getroude man is. Al wat ek weet, is dat hy baie lank en rustig gekuier het vir ’n man wat so min tyd en so baie probleme het as wat hy wou voorgee. Op ’n weeksmiddag. En ’n vrou en kinders tuis.”

      “Ek het gesê hy is getroud, ek het nie gesê hy het ’n vrou tuis nie.” Dan, na oomblikke van oorweging: “Tom het hom van vroeër geken. En hom na die egskeiding seker gevra of hy nie vir my werk kan gee nie.”

      “Hoekom sou Tom dit doen? Skei is skei. Hy is nie meer vir jou verantwoordelik nie.”

      “Die heer Kilian het dalk sleg gevoel om my in die woestyn uit te stuur. Wat julle nie weet nie, is dat ek juis toe my werk moes verloor. Afskaling van personeel. So, hy wou seker verlaas vir my ’n gunsie probeer doen. Dalk sodat ek hom nie oor geld moet pla nie. Of om sy gewete te salf. Dalk is die pos nog spesiaal vir my geskep. Tevrede?”

      Weer eens te veel verduidelik. “Sy vrou?” skiet Brenda ’n skoot in die donker.

      “Sy het haarself afgeskryf.”

      “Hoe afgeskryf?”

      “Uit die samelewing, uit haar huwelik, alles.”

      “Moenie СКАЧАТЬ