Louisa du Toit Omnibus 12. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ongevoeligheid moes leer voorhou ten einde emosioneel te oorleef, was gebroke. “Ek het nog altyd so sterk geglo dat alles vir ’n mens bestem, bepaal word. Maar hierdie breekspul kan sekerlik nie bestem wees nie.”

      “Agterna sal ons dit dalk beter verstaan,” het Brenda probeer troos. Sy het ook aan haar en Neels gedink. Sy wat hom graag wil hê, kan hom nie kry nie, behalwe dalk as sy haar goedkoop maak en voor hom neersmyt. Terwyl haar suster die man wat sy wou hê gekry en weggesmyt het.

      “Ja, Sussa, ek weet tyd bring begrip. Maar die pyn is nou.”

      Die kort, skreiende antwoord het haar in die hart gegryp.

      Haar pa moes skynbaar knaend oor die gesprek nagedink het. Net na middagete gister – met eethappies wat deur Magreeth vir hulle ingepak is – het hy dit weer opgehaal: “Ek vestig my hoop daarop dat Babsie se egskeiding jóú sal leer om oopoog te kies.” Dit was asof hy meer, veel meer, wou sê, maar daarteen besluit het.

      “Wie praat van kies? Hoeveel wit perde sien Pa miskien saans vasgemaak by ons voordeur staan?” Neels was uit vir iets te ete en sy kon vryelik praat sonder die vrees dat hy vanuit sy kantoor kan hoor.

      Maar dis waar. Sy gaan nie eers vas met iemand uit nie, wat nog te sê met etlikes. Sy beweeg in ’n hegte vriendskapsgroepie en vermy alleenafsprake. Net teenoor haarself sal sy die rede erken: dat Neels Mostert nooit die idee moet kry dat sy verbind is nie. Raai haar pa dit dalk tog?

      “Ek weet wat ek weet. Jy is ryp, meer as ryp, vir ’n keuse. Jy weet hoe ek die woord ‘liefde’ haat. Omdat mense dit met emosie verwar; en met seks, laat ek dit maar reguit sê. En ons weet hoe dikwels dit op hofsake uitloop.”

      “Ek is nog nie daar nie,” kon sy hom gerusstel. Tog het sy innerlik koud geword. Skimp hy op Neels Mostert? Sien hy dalk iets raak waarvoor sy blind is? Kan dit wees dat hy vir Neels met begeerte na haar sien kyk het? Tog sekerlik nie. Behalwe dat Neels hom op baie ordentlike wyse geheel apart hou, weet sy dat haar pa die hoogste beroepsagting het vir hierdie man wat as kandidaatprokureur hier ingeval en hom tot bekwame vennoot opgewerk het. Hy het wel onlangs iets gesê oor Neels wat op een van sy “naweekuitstappies” is, maar sy het dit nie toe ernstig opgeneem nie. Sy het letterlik, en dalk naïef, gedink aan visvang of gholf, albei stokperdjies van hom. Maar dalk het haar pa niks meer as dit bedoel nie.

      Al hierdie jare was sy nie onbewus van Neels Mostert nie. Maar hy was ’n getroude man. Totdat sy swanger vrou in ’n motorongeluk dood is, ironies genoeg reg voor die prokureurskantoor waar sy stilgehou het om haar man te gaan verras.

      Brenda se hart was gebreek, omdat sy nie wou hê hy moet hierdie lyding ondergaan nie. Tog is sy net mens, en na die ergste skok het sy in die verste verte van haar agterkop gedink: Nou is hy vir die eerste keer beskikbaar. In teorie. Nou durf sy oor hom dink, droom. Sy het egter ’n sluitbalk voor die hek van haar verwagtinge geplaas. Hy treur swaar, hy sal lank treur, en hy sal hom bes moontlik nooit weer verbind nie. Maar ten minste sal sy minder skuldig voel as sy hom suksesvol uit haar kop kan sit.

      Sy het gister nie ’n woord verder gepraat nie. Om min te weet is om alles te hoop. Sy wil liewer nie weet of haar pa van Neels gepraat het nie. Sy sou vroeg huis toe gaan om haar tas klaar te pak.

      “Jy? Nou al?” roep Babs oorbluf uit toe sy die deur oopswaai. Die verrassing sluit egter nie haar kenmerkende glimlag in nie. Sy is nie stroef nie, maar beslis nie verheug nie.

      “Maak toe jou mond, Barbára,” lag Brenda. “Dit lyk of daar ’n skarnier uitgeval het.”

      Die moedswillig foutiewe uitspraak van haar naam kon Babs nog altyd vertoorn. Wrewel flikker ook nou in haar oë. “Maar jy sou mos eers môre kom,” kry sy eindelik uit.

      “Jy is verkeerd, maar dankie nogtans vir die warm verwelkoming,” sê Brenda met swak verbloemde teregwysing. Sy was by, in haar pa se studeerkamer tuis, Sondagaand, toe hy gebel en met Babs gepraat, uitdruklik gesê het Dinsdag, en hoe laat. Of het hy gesê Woensdag? Dalk net “oormôre”, wat sommer gou vir Babs kon laat kleitrap. “Het jy mense? Ek dog ek hoor stemme.”

      “Ja en nee. Sommer werksake. Kom in.”

      Hulle gee mekaar ’n wangsoen en drukkie. “My goed is in die kar.”

      “Los eers.”

      “Solank dit nie staan en warm word nie. Ek het darem die orige padkos afgebring. Ma het gesê ek moet van die eiertoebroodjies vir jou oorlos.”

      “H’m, lekker. Gee.”

      Daar is nie ’n portaal om van te praat nie, slegs sowat een meter spasie verby twee gefatsoeneerde pilaartjies wat seker Toskaans of Grieks of Romeins moes lyk. Dan is jy in die woonkamer; seker eetkamer ook, te oordeel aan die bekende ronde tafel en stoele in die hoek. Oor die verdeling van besittings tussen Babs en Tom was daar bes moontlik ook relletjies. Dis te veel gevra dat hulle selfs oor ’n langsteelpan sou saamstem.

      Brenda het nie kans om die gedagte of die swiepende oogopslag te voltooi voordat sy hom sien sit nie, die vreemde man wat beleef uit sy stoel oprys toe hy sien dat sy hom opgemerk het. Die versoeking is groot om tussen skerts en erns vir Babs te sê: “So jammer jy’t al weer jou feite verkeerd, want toe betrap ek jou skelmpie hier.”

      Maar die tweede gedagte is vinnig op die hakke van die eerste. Babs is nou geskei, en mag seker ’n vriend ontvang as sy wil. Maar hoe lank geskei? Slegs enkele weke sedert dit wetlik voltrek is. Kon sy reeds nuwe vriendskappe opbou, of is hierdie ’n oorstaan-een, wat dalk selfs die moeilikheid tussen haar en Tom veroorsaak of verhaas het? En waar kom sy aan sulke veroordelende gedagtes? Die twee is duidelik nie op ’n voet van intimiteit nie.

      Babs het haar verbasing oorkom. Sy staan langs Brenda, haar hande liggies in haar sye geplant, die “suikerpotposisie” soos hulle ma dit noem. “Brenda, ontmoet vir Hans Pressly, hy’s my regmatige baas by die Sentrum.”

      “Hoeveel soorte base het jy dan?” vra Brenda.

      Die vreemdeling steek sy hand uit.

      Dis net goeie maniere om dit te erken, daarom groet sy hom met ’n “Aangename kennis.” Hy het ’n ferm handdruk, maar ongehaas.

      “Pressly met twee s’e en een e,” verklaar hy. Dis duidelik dat hy hierdie uitleg al dikwels in sy lewe moes gee.

      “Dankie,” sê sy. “Ons ma is versot op Elvis se ‘Wooden Heart’, so ek sou dit heel moontlik verkeerd gespel het.”

      “Hoe laat jy my nou na Ma verlang,” sê Babs, dalk omdat sy reeds diskreet die eierbroodjie aan ’t kou is. “Ek sien daardie ou plaat se omslag in my kop.”

      “Ons het Paasnaweek vir jou gewag. Ma het nogal laventelblomme op jou kussing gesit. Kalmerend, glo sy mos.”

      “Ek het vasgedraai.”

      “Nè, reken,” antwoord Brenda. Het Pressly iets daarmee te doen? Hy is aantreklik, goed gebou en donkerig van hare en gelaatskleur. Ongewone oë wat of rokerig bruin is, of die donkerblou wat haar kleurkundige ma as “midnight blue” of dalk “Prussian blue” sou beskryf. Oë wat vermoedelik geoefen is om diep te kyk sonder om te wil ontmasker. Sy is bly oor die positiewe gedagte, want andersins hou sy nie veel van die bekwame fermheid wat hom as effens ongenaakbaar laat oorkom nie.

      Hy dra deeglik gebruikte jeans by ’n geruite oorhang-kraaghemp. Etiketklere, dis duidelik. Sowat ’n halwe kop langer as sy, wat ’n halwe kop СКАЧАТЬ