Louisa du Toit Omnibus 12. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Dadelik noodbehandeling. Suurstof en alles.” Om een of ander vreemde rede glip daar ’n skaduwee oor sy gesig. Dis egter so gou verby dat Brenda haar dit net sowel kon verbeel het.

      “’n Pyp in elke sy om vog van sy longe te dreineer. Glo 800 ml net van die een long afgetap,” voeg Babs by. Die verbluffende feit pas haar neiging om effens te oordryf sodat die sentrum haar aandag kan prikkel. “Dis glo … wat het mevrou Clutie vanmôre gesê?” Babs loer om die kombuis se houtafskorting na Pressly. Sy kou steeds. Magreeth Rabie se eiertoebroodjies, waarby sy staan of val vir enige reis.

      “Akute pankreatitis,” antwoord hy. As ’n mens verby die byna afgemete fermheid luister, het hy ’n welluidende stem.

      “Hoe op aarde kry ’n mens so iets?” frons Brenda.

      Hy haal sy skouers op. “Hulle beveg eers die septiese skok. Organe dreig om in te gee.”

      “En nee, hy is nié ’n alkoholis nie, ingeval jy dit dink.” Weer Babs wat meedoen. Die teemaaksessie vat langer en lewer meer klanke op as wat nodig is.

      “Nee, raai, ek het nie. Ek ken die mense van g’n Adam se kant af nie. Maar dit klink kommerwekkend.”

      Eindelik sit Babs die skinkbord tussen hulle neer. Pressly het ’n halwe beweging gemaak om dit by haar oor te neem, maar sy het beduie hy moet bly sit. “Jy spring genoeg by die Sentrum. Wil jy ook ’n toebroodjie hê?”

      “Nee dankie, ek sien tog jy wil nie graag afgee nie.”

      “Heeltemal reg ook. Maar ek kan ’n ander een vir jou maak.”

      Hy beduie steeds nee dankie, met ’n effense glimlag wat kepies langs sy mondhoeke kerwe. Dit versag sy formele aanslag.

      Versigtig neem Brenda haar tee, bedag daarop dat Babs altyd daarin slaag om nattigheid in die piering te laat kom. Hans Pressly weet dit skynbaar nog nie, want hy mors onmiddellik ’n druppel op sy denim. Hy kyk gelate daarna, onseker of dit ’n nuwe probleem is wat sy aandag verdien.

      Snaaks genoeg, stel dit Brenda gerus. Dit wys dat hy nie by Babs boer nie. “Dis meer kookwater as tee,” stel sy gerus. “In die piering, bedoel ek.” Omdat Babs geen poging aanwend om die skade te herstel nie, gaan sy kombuis toe.

      Daar is ’n skaflike afdroogdoek, en sy maak die punt nat en bring dit terug. “Hierso,” bied sy aan. Sy weerstaan die versoeking om dit self te doen.

      “Dis niks, regtig, maar dankie.” Sy kry die indruk dat hy nie aan sulke gunsies gewoond is nie. Hy word trouens doodstil terwyl hy die kolletjie wegvee. Die broekspyp span teen sy bobeen.

      “Het jy gestort?” kom Babs nou eers tot ontwaking.

      “Nee, Barbára, dit was reeds gestort.” Die naam glip maar weer uit, dis altyd onweerstaanbaar.

      Babs kyk hulpsoekend na Pressly. “Hoor jy nou? En dan stuur ons pa haar om my te kom bystaan. Sy hoef dit nie te sê nie, ek weet dit.”

      “En jy het vir haar seker ook ’n naampie?” vra hy.

      “Niks, sy is mos die witbroodjie en niemand raak aan haar nie.”

      “Ek is Brentjie. Of sommer die pipsqueak, het jy dalk vergeet?”

      “Julle is heel normaal,” bevind hy. “Dit gee my hoop vir my tweetjies se geskoor. Ek hoop hulle word ook sulke gewone, gebalanseerde susters.”

      Hiermee maak hy hulle albei stil; vir Brenda dalk die meeste, omdat die skielike glimp in sy persoonlike lewe so onverwags is. Sy begin sterker oor hom wonder. Getroud, het Babs gesê – hoewel mevrou Pressly blykbaar nie tuis op haar horlosie sit en kyk nie. Hou oud sou die dogtertjies wees?

      “Om terug te keer na die werkstorie,” probeer sy normaal reageer, “ek is in werklikheid met verlof. Tref dit jou nie dat ek dalk regtig ’n bietjie hier wou kom rus nie, Babs? As ’n mens vir jou eie pa werk, is daar min genade.” Sy kyk na Pressly en sien die werklike teleurstelling op sy gesig. Dit klink of hy met sy kantoorsituasie diep in die sop is.

      “Om die mooie jonge wewenaar Neels Mostert nie te vergeet nie,” twis Babs voort. Altyd die rebel sonder rede.

      “Waar kom jy daaraan?” vra Brenda geraak. “Of wou jy hom dalk self aankeer? Jy is mos nou los.”

      “Al is dit net ’n dag of twee?” Hans Pressly pleit bo-oor hulle geskoor. Hy sprei sy hande oop, palms boontoe, asof hy wil sê: Kyk, geen wapens, geen verweer. “Net tot mevrou Clutie se seun hopelik uit die noodsituasie beweeg.”

      Brenda oorweeg dit. ’n Dag of twee? Hoekom nie? ’n Week of twee as dit moet? Sy sal in elk geval die eerste paar dae nodig hê om haar te oriënteer, haar tande in die roetine en werkslading te slaan.

      In hierdie huisie sal sy spoedig sielsverveeld wees; en selfs al leer sy die omgewing ken, kan sy tog nie elke dag ronddrentel of in koopsentrums gaan ronddwaal om haar bonus te bestee nie. Dalk weet ek net nie hoe om vakansie te hou nie, besluit sy, en dis die hele storie.

      Het sy haar onnodig deur Neels Mostert se nabyheid laat vaspen? Sy kon in die vyf jaar wat sy werk, al vyf keer oorsee gereis het, of waarheen ook al. Sy is jonk en die lewe wink. Om op Neels te sit en wag, is soos om op die volmaan te wag, en dan skuif wolke voor dit in. Wolke wat jy nie weg kan ploeg nie.

      Hiervan sal haar pa tog hou, met sy teks uit die profete. Tiny Rabie vertolk hierdie seeploegbeeld as ideale motto vir die regswese. Dat die reg suiwer gehandhaaf moet word. Dis dwaas om die reg te gebruik om onreg te pleeg of aan te moedig. Dit bring jou nêrens.

      Die lot van die onbekende mevrou Clutie gryp haar al hoe meer aan; ’n vrou wat nie weet of haar seun sal bly leef nie, maar wat haar nogtans bekommer oor die werk en die mense wat sy in die steek moes laat. “’n Paar dae sal my seker nie doodmaak nie,” swig sy. “Die vraag is of ek my pad sal kan vind in ’n totaal vreemde werksituasie.” Ingewikkeld seker ook, vermoed sy.

      “Is dit ’n ja?” Dis die man van gesag wat praat. Duld nie vaaghede nie.

      “Ja. Ek sal tydelik help. Net tydelik.” Sy was bowendien nie van plan om onbepaald van die huis af weg te wees nie. Nie noudat Neels Mostert met ’n nuwe soort bewussyn om hom begin rondkyk nie. Daar is boonop ’n troebel gevoel in haar gemoed, nie net oor haar pa se vermaning van “oopoog kies” nie, maar ook oor iets anders: Onyra Doorn, wat so gemaklik in haar plek inglip.

      Was sy nie net te geredelik beskikbaar nie? Laat sy nie haar eie man in die steek nie, of is daar nou ook weer ’n aflos van mindere rang wat haar moet vervang? Dalk is die ekstra inkomste vir hom ook welkom. Almal weet dat Jack Doorn ’n goeie siel is, half Nederlands maar Suid-Afrikaans gebore, tuisgeskool in besigheid, maar nooit slinks nie. ’n Bietjie te goedvertrouend, eintlik.

      Dis waarskynlik die huisvriendskap met die Mosterts wat gemaak het dat Onyra gistermôre so vanselfsprekend vir Neels met ’n “Haai, jy” kon groet. Ietwat familiêr, om die minste te sê. Teenoor Brenda ’n klein bietjie hooghartig, wat dalk te kenne moet gee dat Brenda vanweë haar pa se guns hier werk?

      Hoe dit ook al sy, sy is nou hier, in haar suster se klein woonkamer saam met die baas wat in sulke diep sop is, en Hans Pressly is opsigtelik verheug oor die besluit. Hy spring op en kom tot by haar. Sy was ’n oomblik lank seker dat hy haar wil omhels. Die afstand wat sy handhaaf, verhinder hom egter om aan haar te raak. Natuurlik wou hy net haar hand СКАЧАТЬ