BreinBliksem. Fanie Viljoen

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ mense wat jy in sjampoe-advertensies sien op die TV.

      En toe kom ek. Vetterig, bloederig, skoppend en skreeuend. Dalk het ek al daardie dag geweet dis ’n moerse fout om gebore te word. Ek moes liewer gebly het waar ek was. (Presies wáár sal ek nie nou kan sê nie, maar ek reken ek sal die antwoord in die afterlife hê, so vra my weer daardie dag.)

      Ek dink my geboorte het alles opgefok. Miskien omdat ek nie beplan was nie. Dit gee mens nogal ’n moerse gevoel van trots om te weet dat jy “nie beplan was nie”. Dis asof jy al ’n gatecrasher was nog voordat jy kan onthou.

      Kerbs sê die beste deel van my het teen my pa se been afgeloop. Ek reken Kerbs is nie ver van die waarheid af nie. Ek dink my pa sal saamstem.

      Ek was ’n hardegat laaitie. Op vier het ek een van die girls by die kleuterskool gebyt. Daar was baie bloed. Dit het oor haar arm gestroom en haar pienk, icing sugar-like rokkie rooi gedye. My onderwyseres, juffrou Gerda, kon nie besluit of sy moes flou val of met my raas nie. Sy het sulke weird geluide gemaak soos ek scheme ’n vark sal maak as hy gekastreer word. Ek het my gat afgeskrik vir haar, ek dog sy gaan vrek. En van die skrik slaan ek my melktande in die sagte vel net onder haar knie. En ek byt. En toe eers shut-up sy.

      Juffrou Gerda en die icing sugar girl moes al twee gaan vir klem-in-die-kaak-inspuitings. My ma kon nie glo dat ek so iets sou doen nie. Sy het my tog geleer dat jy nie mense byt nie. Ek is gevra om die skool te verlaat. Van toe af moes ek by die bediende, Anna, bly.

      Anna het nie ’n woord Afrikaans verstaan nie. Op vyf het ek besluit om haar te leer. En ek is trots om te sê al my harde werk was nie verniet nie – sy vloek nou nog soos ’n Gautenger in ’n traffic jam.

      My sussie is ’n jaar ouer as ek. Negentien. Sy was eens die modelkind en het onderskeidings gekry vir al haar vakke tot graad 9. En toe besluit sy: what the fuck. En sy gooi haar bene oop. Veertien boyfriends, twee blou-oë en een aborsie later vat sy ook nie meer kak van my pa-hulle nie.

      Kelly het verlede jaar klaargemaak met matriek. Sy sê daar was niks aan nie. Jy moet basically ’n moroon wees om deesdae nie jou matriek te kry nie. Die Onderwysdepartement probeer moerse hard om nie die leerders teleur te stel nie. En net vir ingeval dinge nie gaan soos dit moet nie, het sy eendag vir die skoolhoof vertel dat haar oumagrootjie swart was. Dit beteken sy wat Kelly is, is ’n histories agtergeblewene, daarom moet hulle harder probeer om haar te laat slaag. En hulle het ook.

      Kelly werk nou by ’n pizzaplek en ruik die meeste van die tyd na deeg en gesmelte kaas.

      My ma en my pa is soos ’n wipplank. Toe die een onder was, was die ander een bo. En toe die een bo was, was die ander een onder. Ek praat nou nie van seks nie, ek praat van hulle werk.

      My pa was ’n eiendomsagent. Dit het nogal goed gegaan met hom, hy was ’n paar keer die topverkoper by Aïda. Die pay was goed, maar nie genoeg nie. Toe besluit hy om sy eie eiendomsagentskap te begin. Die mense het seker nie gedink dis snaaks om ’n huis te koop by ’n plek met die naam “Burns Housing” nie. Needless to say, die plek het gevou soos ’n fortune cookie.

      Toe gaan try hy die corporate ding en gaan werk by ’n bank. Saambou. ’n Paar jaar later staan Saambou se personeel voor ’n toe deur. Almal het die rumours gehoor, maar niemand wou dit glo nie. Werksoek daarna was ’n bitch. Regstellende aksie en die pale male-sindroom het die deure toe gehou.

      En toe kom die back breaker.

      My ma, wat jare lank as persoonlike assistent by ’n beleggingsmaatskappy gewerk het, het intussen die corporate ladder begin klim. Saans swot sy dat jy net Unisa-boeke sien waai. En deur die dag kruip sy gat by die base en woon elke denkbare konferensie by. En toe ons weer sien, is my ma se paycheck meer as my pa s’n.

      Dit was ’n recipe vir disaster. Hulle marriage was down the drain. Geen man se selfbeeld handle sulke goed met grace nie.

      Hy gryp na strooihalms en probeer om begrafnispolisse te verkoop om sy ken op te hou. Sy verdien net elke maand meer in bonusse. Sy koop ’n BMW. Hy moet downgrade na ’n second-hand Mazda.

      Maar hulle bly saam onder een dak, in aparte kamers. En ek en Kelly sien hoe hulle vir mekaar kyk. En ons weet: die shit is in die fan.

      Saterdagoggend.

      SMS vir Kerbs:

      my ma het nou net ’n moerse scream gelos. ek dink syt haar kar

      gesien :- (

      Dis die eerste keer in maande dat Kelly op ’n Saterdagoggend by die huis is. Het haar boyfriend haar gelos? Well, good for him! Gewoonlik dump sy die boyfriends lank voor hulle sell-by date. Dit laat haar voel sy het die power to end it all. Dit laat haar veiliger voel. En dan is daar ook niks van daardie dae lange tjanksessies agterna nie.

      Ek check haar uit waar sy van die kombuiskas na die yskas loop. Try sien of iets verkeerd is. Wag vir ’n julle-mans-is-almal-laer-as-varke-uitbarsting. Dalk ’n traan.

      Sy verraai niks nie. Dan is alles dalk nog oukei met haar en die boyfriend. (Wat is sy naam nou weer? Iets van Knater. Knoeter? Kunter? Gunter? Nevermind.)

      “Hulle’t gisteraand by Ma se kar ingebreek,” sê Kelly toe sy sien ek hou haar dop.

      “O?”

      Wat moet ek nou sê? Haar uitvra oor die kar? Who cares, ek was mos daar.

      Kelly gooi ’n klomp Rice Krispies in ’n bak, dan koue melk en drie lepels suiker. Ek gril vir die koue melk. En die kos. Ek weet nie hoe kan mense ontbyt eet nie. Gee my liewer ’n sigaret.

      Ek kyk hoe sy die eerste hap vat van die pap, hoor die snap-crackle-pop. ’n Straal melk loop teen haar ken af. Sy vee dit af met haar hand en vat die tweede hap, dié keer kleiner. Ek verbeel my ek kan hoor hoe die suiker onder haar tande kraak, hoe dit afgly in haar keel en dae later ’n sellulietdimpel op haar wit boud gaan maak. En ek sien hoe daai drie cartoon-mannetjies op die papboks vir haar lag.

      “Wat kyk jy my so?” vra sy na ’n ruk.

      Ek grinnik net en wonder of ek vir haar moet sê: Ek kyk hoe jy jouself vet voer. Maar ek los dit. Dis ’n oorlog vir ’n ander dag.

      Ek hoor iemand by die voordeur. ’n Rukkie later kom my pa by die kombuis in. “Die kar se ruit is stukkend geslaan. Die radio is gesteel,” sê hy.

      “Ek weet.”

      “O, jy weet?” vra hy.

      Selfde stemtoon as gisteraand. Daardie wel-boetie-ek-weet-ook-stemtoon. Maar weet hy genuine, of is dit my verbeelding?

      “Kelly het my gesê.”

      “A.” Hy vryf oor sy stoppelbaard en gaan sit langs Kelly.

      “Ek gaan kyk,” sê ek om onder my pa se oë uit te kom. Ek weet hy staar my agterna totdat ek in die gang verdwyn.

      Ek stap kaalvoet buitentoe. Ek het net ’n jean aan. Kaal bolyf.

      My ma sit in haar kar. Die look op haar gesig is soos iemand wat treur oor ’n dooie.

      “Fok, Ma, ek hoor hulle het –”

      “Hou СКАЧАТЬ