Debora gaan huis toe. Helene de Kock

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ wil nog vra dat hy moet uitbrei, maar hy staan op. Groet sag en stap uit. Sy maak die voordeur stadig agter hom toe.

      Toe sy eindelik gaan lê, is sy tot in die been moeg. Maar sy lê tot die môre gryspienk deur die gordyne glim voordat sy wegraak.

      HOOFSTUK 2

      SY SLAAP TOT die moeg uit haar uit is. Teen elfuur kom haar ma in met ’n koppie tee. Swart en soet, soos sy daar­van hou.

      “Ag, dankie, Mamma. Is Pa al weg?”

      “Ja, hy is weg spreekkamer toe. Maar hy het streng opdrag gegee dat jy moet bly slaap.”

      Debora neem eers ’n sluk tee. “Ma, dit moet end kry. Ek is nou ’n dokter. Julle moes my ook vroeg wakker gemaak het.”

      “Nee wat, vat jy dit nou maar rustig. Ouma Debora het al gevra na jou. Jy sal vanmôre maar moet gaan dag sê.”

      “Ek sal ’n bietjie later gaan, Mamma. Ek wil eers ’n paar dinge doen.”

      Wena kom ingewals. Sy het ’n bitter kort tennisrokkie aan. “Kom speel saam,” nooi sy laggend. “Jakob gaan ook speel. Dieter moet winkel toe.”

      “Anderdag,” antwoord Debora. “Ek vind nog eers my voete.”

      “Daai selfde voete sal eersdaags onder jou uit wees.”

      “Nee wat,” stry Debora en strek haar arms bo haar kop uit. “Ek het al baie oulike mans gesien en nie eers een kon my knieë laat swik nie.”

      Haar ma se oë vernou. “Daar is altyd ’n eerste keer, Debora.”

      “My liewe Ma,” sê sy. “Ek staan nou nog by Tuks bekend as die aster wat in die ryp gestaan het sonder om te verwelk.”

      “Wat beteken dit nou eintlik?” vra Wena verstom.

      “Seker dat ek nog redelik aanskoulik is ten spyte van die ys wat my omhul.”

      Wena kom sit op die voetenent van die bed. “Is dit waarom jy nooit eintlik gesleep het nie?”

      “Is dit wat my tydgenote se jonger boeties en sussies skin­der?”

      Wena kry ’n kleurtjie. “Wel, ja. Deirdre Veenstra wat saam met my sielkunde swot se ouboet was saam met jou in die klas.”

      “H’m. Dit was Daan Veenstra met die gekweste ego. Kon nie nee vir ’n antwoord vat nie.”

      “En toe?” por Wena.

      “Moet ek regtig verduidelik? Ek het wel gesleep. Net nie aanmekaar met dieselfde ou nie.”

      “Toemaar, jy sal nog,” sê haar ma hoopvol.

      “Bly klou aan die hoop, Moedertjie.”

      Soos gewoonlik ruk haar ma haar op en stap uit om na die kos te gaan omsien. “Ek kom nou help met middagete!” roep Debora berouvol agterna.

      Sy gaan bad en trek ’n ligblou rok aan. Haar donker hare laat sy oor haar skouers golf.

      Toe sy in die eetkamer kom, staan die kos klaar reg. Net toe kom Marnitz met ’n donderende stap die huis in.

      “Wat is fout, liefste?” wil ma Margot weet toe hy hulle elk met ’n druk groet en aan tafel gaan sit.

      “Mense wat nie wil hoor wat hulle moet hoor nie,” antwoord hy kortweg. “Oom Claassen moet ’n opehartoperasie kry en hy dink ’n teelepel medisyne en drie pille gaan help.”

      Margot skep gou vir hom in. Geurige wors, gevlokte aartappels en vars groenboontjies. Hy het net ’n uur om te eet om weer stiptelik tweeuur by die hospitaal te wees. “En toe?” por haar ma begrypend.

      “Gelukkig was Tristan Murray daar en het hy hom mooi­tjies oorreed om Kaapstad toe te gaan. Groote Schuur.”

      Debora kry vir haar nog groenboontjies. “Ek dag dié Tristan kom net rondkyk om te sien hoe die Vrystaat lyk.”

      Haar pa sluk ’n mondvol weg en beduie: “En ek dag jy het gisteraand al gehoor hy is ’n werkesel?” En toe sy verleë swyg: “Kyk, Debora, daar’s nou vir jou ’n goeie dokter. En nie net klinies gesproke nie. Hy is goed met mense. Toe ek al oom Claassen se nek wou omdraai, het hy die hele prosedure van die operasie vir hom so rustig verduidelik dat die oom gedink het hy is self deel van die oplossing pleks van die probleem.”

      Margot begin lag en Debora ook. Maar nie so heelhartig nie. Dat sy wonderlike dinge oor Tristan hoor, maak haar bang. Sê nou net dis waar. Want as dit is, gaan sy probleme hê. Dis ’n wete wat intuïtief in haar vasknoop.

      Toe sy wil saam spreekkamer toe, kry sy ’n kwaai kyk. “Jy rus vandag of jy kan vergeet van ’n vennootskap.”

      “Goed, Pappie,” terg sy in ’n klein stemmetjie en soengroet hom voordat hy uitstap. “Nou, Mamma, ek gaan my kamer bietjie regpak en nes dit vyfuur is, gaan ek maar oorkant toe. Dan het Ouma al seker klaar ’n middagslapie gevang.”

      “Ek kom by jou sit, Debora. Dan gesels ons.”

      Sy leun oor om haar ma te klapsoen. “Dit sal heerlik wees. Ek het na ons geselsies verlang.”

      In haar kamer pak Debora haar hangkas netjies reg soos sy dit graag wil hê. Sy en haar ma bekyk haar klere met ’n kritiese oog. Sy sal miskien ’n paar nuwe goed moet kry. Die knap tannie Richter wat straataf woon, beduie Margot, sal moet help. Sy kan self die crimplene by die rolle materiaal in Debora en Seuns gaan uitkies want sy wil nie iets hê wat ge­stryk moet word nie. Wanneer haar werk eers in alle erns begin, sal die crimplene sorg dat sy ten minste onder die wit jas kreukelvry bly, sê haar ma.

      Debora lag. Stem saam. Later sug Margot diep. “Liefkind, ek gaan jou nou eers hier los en by tant Sina Pienaar in die ouetehuis inloer. Sy is siekerig. Maar ek sal voor ete terug wees, hoor.”

      “Natuurlik, Mams, sê groete.”

      Debora se gedagtes dwaal na haar aankoms gister. Iets bly haar pla. Klein Santie van tant Trudie se toestand het beslis versleg sedert sy haar een naweek in Julie gesien het toe sy vir ’n blitsbesoek kom kuier het. Sy begin vermoed dat tant Trudie nie so gereeld as wat sy moet die kind se voorgeskrewe medisyne gee nie. En asma is nie kinderspeletjies nie. Trudie Tredoux is ’n koppige vrou. Sy het eenkeer voor Margot Schlagerfeldt en Debora gesê die ding dat kinders heeldag pille en goed moet drink, is nonsens. Haar oudste dogter het dan nooit so gesukkel nie. Santie sal dié asmastorie ontgroei. Toe het dit Debora vaagweg geamuseer. Maar sy moes al ge­leer het. Mense doen met oorgawe die mees afbrekende en gevaarlike dinge. Soos om nie hul kinders se medisyne volgens voorskrif te gee nie omdat hulle kwansuis van beter weet.

      Toe die gedagte eers posgevat het, kan Debora dit nie hou nie. Sy klap die hangkasdeur toe. Stoot haar leë tas diep onder die bed in. Sy is eintlik nes haar pa. As daar iets is wat haar terstond ontstel, is dit mense wat hulle nie uit hulself kan verlos nie. En tant Trudie is by uitstek nie daartoe in staat om haar eie warse idees te laat vaar nie.

      Sy kan nie langer wonder of Santie gereeld haar medisyne kry nie en sal die situasie later vanaand met haar pa bespreek. Dis nou as hy vroeg genoeg terugkom en die СКАЧАТЬ