Vir die voëls. François Bloemhof

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ wil nie. As hulle sou baklei, sou sy aftjop, nou probeer sy opmaak daarvoor met haar gladde bek.

      “Ek is so sumpel, want ek’s Irma Humpel,” sing-praat hy en dadelik val Louis en Philip laggend in stereo in: “Ek is so sumpel, want ek’s Irma Humpel. Ek is so …”

      Hy weet nie waar dit vandaan kom nie. Die aanval. So vinnig. Donner!

      In ’n oomblik loop sy hom storm, loop sy hom só dat hy agteroor val. Die val is seer, want hy keer met sy elmboog, en hy’s van balans af en sy’s bo-op hom, sit op sy maag terwyl sy met haar vuiste op sy bors slaan.

      Kan nie wees nie.

      Hy is so verstom dat sy dit doen, só iets wat ’n meisiekind mos nie sal nie, en aanhou om dit te doen, dat hy nóú eers daaraan dink om sy hande te lig om te keer.

      Haar regtervuis tref syne, in die oop palm, en pyn skiet in sy gewrig op.

      “Eina, moer!”

      “Wie nie wil hoor nie, moet voel.”

      Hy skrik. Sy het byna soos ’n grootmens geklink.

      Dis asof sy ook daarvoor geskrik het, want sy begin regop kom. Sy leun egter eers oor om iets in sy gesig te sê.

      Dán kom sy orent, draai om en begin wegloop. Na waar Marieda met ’n oop mond staan en kyk.

      Voor sy suster! Voor Louis en Philip, en wie ook al nog kyk. Hy wil haar bestorm, hy wil haar gryp en klap en skud. Maar sy arm gee weer ’n skietpyn toe hy hom daarmee probeer regop stoot.

      Philip bied aan: “Hier, laat ek jou optrek.”

      “Los my!” Hy voel die skaamte in hom styg soos wanneer hy wil opgooi. Hy stof homself so goed af as wat hy kan.

      “Sy’t my surprise.”

      “Dis ’n malletjie daai,” voeg Louis vinnig by.

      En Philip: “Sal maar wegbly van haar af.”

      Sampie snork. “Ek skrik nie vir haar nie. Is julle mal?”

      “Nee, ek meen maar net …”

      “Ek baklei nie met meisiekinders nie. Sy’t dit geweet. ’n Ou baklei nie met ’n vroumens nie. Toe vat sy advantage.”

      Hulle begin wegloop. Die klok gaan in elk geval nou-nou lui.

      Hy weet hy sál wegbly van haar af. Sy’s moeilikheid.

      En dan is daar ook die skaamte. Nie net omdat hy geval en sy hom bygedam het nie. Dit gaan meer oor daardie woord wat sy vir hom gesê het net voor sy orent gekom en weggedraai het.

      “Moordenaar.”

      7

      Dat haar pa is soos hy is, is nie die ergste nie. Dis dat hy party dae anders is.

      Dan is hy die pa wat sy lank gelede gedink het sy ken. Hy het toe nie so dikwels na brandewyn geruik nie, of sy het dit nie opgelet nie, of sy onthou nie meer so goed nie.

      Nou sien sy daardie pa nie veel meer dikwels as Vader Krismis nie.

      Hy kan haar nog verras en dan word sy amper kwaad vir hom, want dit beteken sy gaan weer slegter voel die volgende keer as hy dronk is.

      Soos ’n paar weke nadat hulle hier op Queenstown aangekom het:

      Laatmiddag en sy lê op die stoep Jasper die Speurder en lees wat sy by die biblioteek uitgeneem het, toe sy die hekkie hoor skwiek. Hier anderkant haar sit haar ma, besig om ’n paar skoene van haar pa blink-blink te polish.

      Irma sit die boek neer, hoor die voetstappe op die kolletjie gruis, dan verskyn daar meer van haar pa se donker, slap hare soos hy die trappies klim. Daar is ’n eienaardige trek op sy gesig, en dit word ’n glimlag.

      “Dis mos nou die gesig wat ek aan die einde van ’n lang dag wil sien.”

      Sy besef sy glimlag ook.

      Hy buk en soen Ma Alta. Wat skaam lyk. Hy kyk na Irma en hy staan ongemaklik asof hy iets agter sy rug wegsteek.

      “Kom hier, juffroutjie.”

      Het sy iets verkeerd gedoen? Maak hy net of hy vriendelik is? Is dit ’n slaanding wat hy vashou?

      Sy gaan nader en hy druk iets in haar hand. Sy trek haar asem in toe sy sien wat dit is.

      “Vir die voëls,” sê hy.

      Irma gryp die verkyker voor hy dit dalk kan terugvat. Sy weet nie waar hy daaraan gekom het, of hy dit gekoop het of wat nie, dis net, dis net so …

      Sy gooi haarself in sy arms. Hoor hom bo haar kop lag.

      Dit moet net ’n paar sekondes wees, maar die vashou voel soos ure. Die beste ure in hóé lank.

      Sy begin afsit na die hekkie toe.

      “Moenie te ver gaan nie,” roep haar ma agter haar aan.

      “Ag, Alta – laat haar verken.”

      Het sy rêrig haar pa dit hoor sê? Moet wees, want toe sy terugkyk, neem hy haar ma se hand.

      En dan is daar die keer dat sy iets sien wat sy nie bedoel was om te sien nie. Nie behoort te sien nie, want kinders moenie sulke goed van hulle pa’s en ma’s weet nie.

      Sy staan op om te gaan pie. Weet nie hoe lank sy geslaap het nie. Dink aan die mossie wat sy die middag minute lank met die verkyker dopgehou het voor dit tjirpend weggevlieg het om die dag iewers anders te gaan beter maak.

      Sy loop saggies toilet toe, want sy wil hulle nie wakker maak nie.

      Maar haar pa en ma ís wakker, sy hoor stemme by die deur wat op ’n skrefie oop staan. Daar brand ’n dowwe lig.

      Daar kom ’n sagte geluid en dis wat maak dat Irma vassteek. Huil hy? Kan nie wees nie! Sy het hom nog nooit sien huil nie.

      Sy loer.

      Op die kassie brand die lampie met die swart kappie. Op die bed sit haar pa. Hy het nie ’n hemp aan nie en lyk maerder as wat sy hom onthou, dalk is dit die swak lig. Hy lyk … Sy dink aan die regte woord.

      Verslae.

      Voor hom kniel haar ma, in haar nagrok. Die geluid van water. ’n Lap wat deur water gevee word. Daar is ’n skottel langs haar en sy lig sy voete daarin om dit te was.

      Sy ken bewe, Irma kan dit van hier af sien.

      “Jy’s te goed vir ’n vrot man soos ek.”

      Haar ma sit haar vinger op sy mond, skud haar kop. Hy vat haar hand en soen dit.

      Irma sluip weg, bang dat sy ’n geluid sal maak. Hierdie mense wat lyk soos sy hulle nog nooit gesien het nie, is haar ouers. Dis ’n angswekkende gedagte. Sy ken hulle eenvoudig nie.

      Dan СКАЧАТЬ