Adrenalien. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ wete dat jy steeds veilig en onaangeraak is.

      Maak Klaas Vakie dood in jou storie!

      Maar deesdae tref erger gruwels jou buite die teater as daarbinne …

      Dit is hoekom mense na rillers gaan kyk, het Elisma in een van haar lesings gesê: “Omdat ’n mens die adrenalien mis wat so gereeld deur ons voorsate se are gepomp het. In vandag se beskermde samelewing mis jou liggaam daardie adrenalienskok. Lees jy rillers of gaan kyk jy na gruwelprente waar jy ’n oopoë-nagmerrie kan beleef met die gepaardgaande rillerelemente sonder dat ’n haar op jou hoof beskadig word. Veilige foltering. Dit is soos om ’n groteske koporgasme te kry.”

      Die studente het die verwysing na ’n orgasme natuurlik vreeslik geniet, maar een het gegrinnik: “Ons ergste gruwels is in die samelewing en in die regering en in korrupsie!” Waarop Elisma geen kommentaar gelewer het nie.

      En nou ry Gustaf terug deur Johannesburg. En daar is niks genotvols aan hierdie adrenalien-ervaring in die verlate strate nie.

      Hy slaan remme aan. Die verkeerslig het na rooi oorgeslaan en hy het dit byna nie opgemerk nie. Nie dat enigiemand ooit hier stilhou nie, veral nie dié tyd van die nag nie. Maar ’n dronkie kon uit ’n systraat aangery gekom en hom op die deur getref het.

      Gustaf kyk rond. Dit is asof War of the Worlds skielik waar geword het en alle menslike lewe van die planeet verwyder is.

      Graffiti teen die muur: Welcome to Nkandla City! Pay back the money!

      No white Miss South Africa! Racism!

      ’n Stuk papier fladder oor die pad. Dit tref sy voorruit en hy gil. Die skok laat hom ruk, so erg dat selfs die kriewelings vir ’n oomblik bedaar.

      Gustaf sit lank so. Dan skakel hy die windskermveërs aan en probeer die papier wegvee, maar dit is asof dit ’n lewe van sy eie het. Dit gee nie mee nie.

      Die verkeerslig, een van die min in die gebied wat nog werk, slaan oor na groen, maar hy kan nie ry nie. Die papier versper sy uitsig.

      Hy probeer fokus op wat daarop staan. Dit is nie ’n verdwaalde bladsy van ’n koerant nie. Iets is met die hand daarop geskryf. Hy kyk weer rond.

      ’n Beweging. Daar is iemand in die straat!

      Hy sien ’n verflenterde seuntjie in ’n jas wat te groot is vir hom. Die bedreiging kom dus vanuit ’n onverwagte oord, soos in Adrenalien. Die riller wat sommige lesers nie kon voltooi nie omdat dit hulle te erg laat ril het.

      Nou gebeur dit met hom.

      Die kind, eintlik al ’n bietjie grootmens van al die ontberings, staan langs sy motor. Gustaf is te bang om na hom te kyk. Hy wil ry, maar sy regtervoet bewe so dat hy beswaarlik die brandstofpedaal kan trap.

      Die handjie wat die papier nou van sy windskerm afhaal, is nogal groot vir ’n kind. Die mondjie trek in ’n glimlag waar die enkele tande wat nog nie gevrot het nie soos mieliepitte aan die tandvleis kleef. Die handjie wat die slym uit sy neusie afvee, is vol sere.

      Die kind hou die papier uit asof dit vir Gustaf bedoel is, soos ’n bladsy uit ’n Bybel wat per ongeluk losgekom het en met eerbied teruggegee word. En stadig, sonder dat dit die gevoel verminder van pootjies wat oor sy kopvel kruip, druk Gustaf die knoppie wat die ruit laat afskuif.

      Die straatkind hou die stuk papier uit.

      Gustaf vroetel in sy broeksak. Sy stywe vingers vat iets raak wat na ’n vyfrandstuk voel en hy druk dit in die smetterige handjie.

      Wanneer hy die papier raakvat, sny die skerp kant hom. Hy ruk sy hand terug, druk sy duim in sy mond en suig die bloed uit. Dit het ’n vrank, soet smaak.

      En Dracula en sy vampiergebroedsel hou hiérvan?

      Gustaf kyk na die bloedmerk wat hy op die papier gelaat het. Hy probeer op die letters fokus.

      Dit is vreemd hoe ’n mens se oë Kaapse draaie kan gooi oor letters wat jou eie naam uitspel. Eers dink jy dit is ’n naam wat lyk soos joune, of dat die woord dieselfde letters as jou naam en van bevat. Maar een vir een, soos letters gedurende ’n oogtoets, kom dit in fokus. G.U.S.T.A.F. P.R.I.N.S.L.O.O.

      Hy knip-knip sy oë. En dan:

      Ek bely hiermee dat die volgende gegewens die waarheid is – die volle waarheid, en dat daar geen verdigsel of versagting van die waarheid is nie, so help my God.

      ’n Vlaag wind ruk die papier uit sy hand. Dit flenter oor die pad sodat die bietjies-kind agter dit moet aanhardloop.

      Hy swaai links in ’n verlate straat sonder om sy flikkerlig aan te sit en kies kortpad huis toe, net ingeval die polisiemanne tog kom kyk wat hy so laat in die nag in hierdie krotbuurt doen.

      Dit is nog net sewe kilometer tot by sy huis en hy is amper op die snelweg. Maar wat gaan hy maak as daar iets op die agterste sitplek sit? Uit sy motor spring en hardloop, selfs terwyl dit nog beweeg?

      Hy neurie “Mister Sandman” asof hy ’n wiegeliedjie vir die verbeelde gevaar hier agter hom sing – enigiets om sy aandag af te trek. En verbeel hy hom of hoor hy ’n gegiggel iewers?

      “Mister Sandman, I’m so alone! Don’t have nobody to call my own!” sing hy.

      Kyk.

      Moenie kyk nie.

      Kyk.

      “So please turn on your magic beam!” Die towerstraal wat so skerp soos ’n mes is en deur murg en bloed en vel en been sny.

      Moenie kyk nie.

      Wat is die ergste? Om te wéét daar skuil gevaar, of om hom te verbeel wat daar skuil?

      Hy draai op die snelweg, sien die bekende borde, merk die pad voor hom wat lank en verlate uitstrek. Nie vol swaaiende, drillende taxi’s en aggressiewe Gauteng-bestuurders nie.

      Toe kyk hy in die truspieëltjie.

      Die helder ligte is feitlik op hom. ’n Vragmotor toet en ry byna in hom vas. Hy het vergeet om te kyk of daar iets aankom. Hy is so gewoond aan verlate paaie dat hy nie in sy truspieëltjie gekyk het vir aankomende verkeer nie!

      Hy probeer vinniger ry om uit die monstertrok se pad te kom, maar sy motortjie het nie genoeg krag nie. Hy hoor hoe die vragmotor remme aanslaan, sien hoe die trok heen en weer begin swaai.

      Dan skiet sy motor vorentoe en hy jaag weg. Hy kyk in sy truspieël – verwag dat die vragmotor gaan omslaan en na hom toe rol en sy motor vergruis. Maar die bestuurder herwin beheer oor sy voertuig, skel op hom, wys tekens, druk op sy toeter.

      Gustaf jaag huis toe.

      Snelwegligte, hier en daar ’n motor van voor af met verblindende kopligte wat al sy sondes uit sy kop kyk, tolhekke, borde met name, soms ’n motor met dronk insittendes wat seker van ’n klub af kom. Een van die mans trek sy broek af en druk sy boude teen die ruit.

      Toe hy tien minute later in hul motorhuis stilhou, stoot die asem deur sy bors soos branders wat eb en vloei, en met elke terugtrekking sand oor sy longe laat skuur. Dit kom en gaan, maak seer met elke intrek van asem. Hy wil amper lag kry vir homself en wat met hom gebeur. СКАЧАТЬ