Adrenalien. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ dan gewaar hy langs die figuur, op die stoel, ’n groot, bonkige sak.

      ’n Lyk! dink Gustaf.

      Die man hou op met neurie. Hy steek sy hand – hy het ’n handskoen aan – uit na die sak en begin dit oopmaak asof spesiaal vir Gustaf, wat nou geen beheer meer het nie. Hy leun vorentoe om te sien wat in die sak is. Vorentoe en vorentoe deur die stank van ou springmielies, deur die rooi skynsel van die EXIT-ligte, deur die koeldrankvlekke en die ou, verweerde sitplekke en asbakkies van toentertyd wat nog aan die agterkante van die sitplekke vasgeheg is.

      Hy kyk hoe die hand in die sak gesteek word. En stadig, stadiger as in enige rolprent, stadiger as enigiets wat Gustaf al beleef het, word die hand uitgetrek. Wag Gustaf vir die kopbeen, die afgekapte hand, die mes, die byl, die bloed.

      Eers kan hy nie mooi uitmaak wat dit is nie. Dan sien hy dat dit sand is. Spierwit sand wat deur die handskoen glip.

      Die man laat die sand in die asbakkie voor hom vloei.

      Zjoer! Iewers agter Gustaf.

      Klik. Grts! Kraa-aa-aak. Die geluid net voor die gordyne oopskuif.

      En toe, flikkerbeelde op die gordyne.

      Iemand het ’n DVD in die teater se speler gesit! Gustaf swaai om. Hier is dus nog iemand in die teater behalwe die man voor hom met die sand wat …

      Gustaf swaai terug. Die man met die rooi mussie en die sak met sand is nie meer daar nie. Maar hy dink aan die woorde van die wysie wat in daardie krakerige doodskis-stem geneurie is: Mister Sandman, bring me a dream! Make him the cutest that I’ve ever seen …

      Klaas Vakie. Liewe hemel!

      Die gordyne bewe asof ’n reus daaroor blaas. En dit skuif gelate, gehoorsaam óóp.

      In die projeksiekamer flikker ’n lig. En op die skerm verskyn die gesig van ’n blonde vrou wat gil.

      Give him two lips like roses and clover, then tell him that his lonesome nights are over …

      En iewers uit sy eie keel, klanke soos hy begin saamsing: “Bung-bung-bung-bung-bung-bung …”

      Die blonde vrou op die doek beland in ’n motorongeluk en val dan terug, terug, terug op ’n matras.

      The Babadook, verskyn die titel op die skerm.

      Nou vloei die adrenalien behoorlik deur sy are. Gustaf spring op. Hy voel sy pad deur die donkerte. Dis asof hy daaraan kan vat. Dit is dik en bedreigend om hom. Daar is ’n beweging bo in die projeksiekamer en die rooi X flikker aan en af.

      Hier is beslis nog mense! Iets of iemand saam met hom in die teater!

      Hy het vanoggend weer nie sy antidepressante gedrink nie. Hy is al jare daarop en sy dokter het hom gewaarsku indien hy meer as een dag oorslaan, kan dit slegte gevolge hê. Maar om sy voorskrif te hernu, moet hy ou dokter Payne weer gaan sien, en dié het geweier om dit weer voor te skryf.

      “Jy moet van die goed afgaan, dan sit ek jou op ’n spesiale kursus, meneer Prinsloo, sodat jou liggaam geleidelik daaraan gewoond kan raak, anders kry jy onttrekkingsimptome.”

      Nou voel hy dit, ruk die angs deur sy liggaam.

      Reël 8: Neem alle hulpmiddels van die held of heldin af weg sodat sy of haar eie neurose of gewete of vrees ’n monstervorm aanneem – soos die figuur met die sak.

      Reël 9: Sodra daar nie uitkomkans is nie, dán slaan die monster toe op die grusaamste wyse denkbaar. Moontlik met ’n mes wat ’n keel oopklief dat die bloed ritmies uitpols.

      ’n Beweging. ’n Ritseling …

      Gustaf loop hom vas teen ’n sitplek wat afgeslaan is. Die pyn skiet deur sy knie, en hy val. Toe hy die grond tref, voel hy die taaiheid teen sy wang. Harde springmielies ook, en daar is die reuk van vrot kos. Iemand het seker ’n hamburger hier ingebring en hy het pas met sy hand daarin gedruk. Hy kan hom indink hoe wurms daaruit peul.

      “Ksss-ksss …” hoor hy. Hy spring op.

      Onder die rooi EXIT-lig wat na die voorportaal lei, staan twee figure: Beëlsebub en ou oom Petrus uit die hel. Gustaf kyk terug na die beelde op die skerm asof hulle hom kan help. ’n Klein seuntjie met deurmekaar hare sê iets.

      Twee sitplekke word afgeslaan en die figure in die teater gaan sit. Agter staan nog iemand.

      Gustaf gly in die vleis vol wurms en slaan weer neer. Sy middellyf moet nat wees van die vrot kos en hy ruik ook die ou springmielies sterker as tevore.

      Hy kruip hande-viervoet met die paadjie na die swaaideure wat voorportaal toe lei. Kyk terug. Die twee figure aan die ander kant van die teater praat oor iets. Sien hulle hom? Weet hulle ooit van hom? Gaan hier meer mense kom? Moorddadige mense wat die gebeure op die doek gaan naboots?

      Hy hardloop na die uitgang. Dit voel of hy elke oomblik in die man met die rooi mussie gaan vashardloop. As sy verbeelding net nie so op hol was nie!

      “Hei!” Beëlsebub het hom gesien. Die twee donker figure kom orent, kyk na hom, wys na hom. Gustaf gil. Die derde figuur staan ook op.

      “Hei, jy!”

      Gustaf hardloop teen die deur vas en steier terug, met bloed wat uit sy neus begin stroom. Die twee figure kom nader asof in stadige beweging, soos in ’n film. Een van hulle loop in ’n afgeslaande sitplek vas en swets.

      Gustaf stamp teen die deur.

      “Wag!”

      Die grootste van die twee figure gryp hom aan die mou en pluk hom terug. Gustaf weet hy gaan in ’n paar spleetoë vaskyk, en ’n paar horings en vleis wat van wange afvrot en …

      “Meneer Prinsloo?” Dit is Felix, die bestuurder van die teater. “Wat de hel maak jy hier?”

      Gustaf kan nie keer nie, hy begin opgooi. Koeldrank en springmielies.

      “Wat gaan aan met jou?” wil die man weet.

      Uiteindelik kry hy die deur oop en val die voorportaal binne. Felix en dié se onbekende vriend is dadelik by hom.

      “My magtag, meneer Prinsloo! Ons het nie geweet jy is hier nie! Ek wou vir Lothar Gräbe daai Aussie-moewie wys wat almal so aan die praat het. Hy soek ’n riller om te maak.” Hy beduie met sy hande. “Ons het nie geweet hier is nog iemand van die vorige vertoning nie! Wil jy saam kyk? Dan begin ek dit van voor af.”

      Die ander man kom nou in fokus. Gustaf verbeel hom dat hy hom al iewers gesien het.

      “Gustaf Prinsloo. My lojaalste kliënt,” knik Felix vir die ander man.

      “Wag so ’n bietjie,” sê die man wat as Lothar bekendgestel is. “Gustaf Prinsloo. Is jy nie …?”

      “Die rillerskrywer. Inderdaad. Van Adrenalien!” grinnik Felix. “So van rillers gepraat, hy het ons eie Babadook geskryf!”

      “My magtag! Uiteindelik ontmoet ons. Hemel, man, Adrenalien was darem vir jou ’n donnerse bakgat boek! Ek het my toegeskyt!”

      “Ek СКАЧАТЬ