Ikarus. Deon Meyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ gesigsuitdrukkings, die oë wat nou na haar kyk, dan weer starend na iets teen die muur.

      Sy weet sy moet versigtig interpreteer.

      Want Peires het as jong advokaat ’n waardevolle professionele les geleer. Dit was ’n pro Deo-saak, in die laaste, onstuimige jare van apartheid. ’n Wit munisipale dieselwerktuigkundige wat tereg gestaan het op aanklag van moord op sy vrou. Die omstandigheidsgetuienis was sterk – hy is ’n dag voor die moord deur ’n kennis vertel van sy eggenoot se ontrouheid, daar was bure wat die luide konfrontasie-rusie gehoor het in die engte van Goodwood se opmekaar-huisies. Hy het vingernaelmerke op sy wang gehad, en ’n opgeskorte vonnis vir ’n sewe jaar oue aanrandingsaak. En toe sy hom die eerste keer sien in die ondervragingskamer van die polisiestasie, het Peires geweet hy is skuldig. Want die man se gesig was ru, primitief. Onder swaar wenkbroue het sy oë haar blik leuenagtig ontwyk. Hy was lank en sterk, met voorhamer-hande. En sy manier was stug, hy was verbaal lomp en vaag. Peires het saam met die ondersoekende speurders geglo dat sy alibi – hy’t volgehou hy was by sy ma se huis in Parow gedurende die moordnag – ’n sameswering tussen moeder en seun was.

      Sy het die ma gaan ondervra. Sy was ’n senuagtige kettingroker wat geen goeie indruk op die hof sou maak nie. Eers toe Peires vir die vrou sê daar is ’n baie goeie kans dat haar seun lewenslank tronk toe sal gaan, het sy huilend en bang beken: Hulle was nie alleen in haar huis nie. Haar minnaar, ’n offisier van die Suid-Afrikaanse Weermag se Kaapse Kleurlingkorps, kan ook die alibi bevestig.

      En hy het, ’n waardige, welsprekende bruin man met ’n sagte, besliste stem.

      Toe die saak teen die werktuigkundige teruggetrek is en die polisie se aandag na die slagoffer se getroude skelmpie verskuif het, het sy haar kliënt gevra of hy só skaam was oor die ras van sy ma se minnaar dat hy bereid was om tronk toe te gaan.

      “Nee,” het hy geantwoord.

      “Wou jy jou ma beskerm? Was jy bang die mense praat?”

      Hy het sy kop geskud.

      “Nou waarom het jy my dan nie gesê nie?”

      “Want jy het so ’n kwaai gesig.”

      Dit het Susan Peires ontstel. Dat sy, wat haarself as professioneel maar deernisvol gesien het, as ’n “kwaai vrou” ervaar kan word. Dat hierdie oënskynlik harde, groot man vir haar bang kon wees oor hoe sy lyk. Dat die wederkerende invloed van voorkoms hulle al twee se persepsies van karakter so kon verwring het.

      Sy het dit alles lank oordink. Sy het te veel tyd voor die spieël deurgebring, en stelselmatig en onwillig vrede gemaak met haar spaarsame gelaatstrekke wat klaarblyklik, kop in een mus met haar beroep, die rede was waarom sy nog nie ernstige belangstelling van die manlike geslag geniet het nie. Sy het haar voorkoms met grimering en klere en ’n rustiger aanslag probeer versag.

      Sy het gefilosofeer oor die mens se geneigdheid tot kategorisering en etikettering op grond van voorkoms, sy het gewonder en gespekuleer oor die invloed van gelaatstrekke op die vorming van persoonlikheid, maar bowenal het sy haar voorgeneem om nooit weer dieselfde fout te maak nie.

      Daarom laat sy haar nie beïnvloed deur die feit dat Francois du Toit ’n aantreklike, bruingebrande, welsprekende man is nie. Sy luister en sy neem waar.

      Sy wil haar uitsprake oor eerlikheid of bedrog heeltemal voorbehou.

      6

      Woensdag 17 Desember. Agt dae voor Kersfees.

      Om 17:03 skakel die SAPD-stasiebevelvoerder van Table View-stasie die Direktoraat vir Prioriteitsmisdaadondersoeke se kantoor in Bellville en vra om met die bevelvoerder te praat.

      “Brigadier Manie is nie op die oomblik op kantoor nie, kolonel,” sê sy sekretaresse.

      Die stasiebevelvoerder sug, want dit is daardie tyd van die jaar. Kerspartytjies en Kersinkopies en Kersetes vir personeel … “Wie is nou hoof by Geweldsmisdade?”

      “Majoor Mbali Kaleni, kolonel.”

      Van haar het hy al baie gehoor. Hy onderdruk nog ’n sug. “Kan ek met haar praat?”

      “Hou aan …”

      * * *

      Bennie Griessel is in ’n kokon. Hy is onbewus van die mense agter sy rug, die kroeg wat stelselmatig voller begin word in die laatmiddag. Hy sien nie die sokkerwedstryde op die groot platskerm-TV’s nie, hoor nie die geroesemoes van stemme van mededrinkers wat in groepies gesels en lag nie.

      Dis net hy en die sesde dubbel Jack, en die dapperheid en wysheid van dronkenskap.

      Hy laat sy kop hang, hy probeer sy dansende gedagtes orden.

      Hy het daar by Vaughn Cupido voor die huis in Edgemead gestaan en die gewaarwording het hom stadig in die hart gesteek, met die mes van insig: Die shrink was reg.

      Adjudant Tertius van Vollenhoven het die verskriklikste, ondenkbaarste, hartverskeurendste daad gepleeg omdat hy sy geliefdes wou beskerm teen die hond van onheil wat met sy kwylende bek en sy bloedbelope oë deur die wêreld loop. Want niemand kan daardie hond keer nie, sy honger word net groter.

      Die shrink was reg – hy wat Bennie Griessel is, suip omdat dit die hond van sy deur en sy geliefdes af weghou. Die drank is sy skans, die muur wat keer dat hy nie soos Vollie …

      Hy is nog nie dronk genoeg om na daardie plekke toe te gaan nie.

      Maar hy sal daar kom. Vanaand nog.

      Twee das-en-baadjie-mans in hul dertigs kom skuif langs Griessel in, aan die lang kroegtoonbank van die Fireman’s Arms. Hulle kyk na hom waar hy buig oor sy glas. Hulle grinnik smalend.

      Hy hou nie daarvan nie.

      Sy selfoon lui voor hy vir hulle iets kan sê. Dis Mbali Kaleni, sien hy.

      Fok dit. Hy’s op ’n real vacation. Hy en sy vriend Jack.

      Hy sluk sy glas leeg en wink vir die kroegman.

      * * *

      Majoor Mbali Kaleni sit in haar kantoor en sy bel Bennie Griessel se selnommer.

      Cupido staan anderkant haar lessenaar. Hy moet die blomkool-dampe inadem en hy dink dis ’n disgrace. Sy’s nou ’n groephoof en haar quarters ruik só?

      Dis oor haar diet. Waarmee sy al glo elf kilo’s verloor het, maar hy kan dit nie sien nie, sy lyk vir hom nog net so kort en dik soos altyd.

      Twee weke terug, toe weet hy nog niks daarvan nie. Hy’t in die gang afgestap gekom, smullend aan ’n pakkie Speckled Eggs, en Mbali loop verby en sy sê vir hom met daardie irriterende beterweterigheid: “Prof Tim says sugar is poison, you know.”

      Hy’t dit net laat verbygaan, want ’n argument met Kaleni is soos ’n sumo wrestling match – jy kry nooit ’n decent grip nie, and afterwards it leaves you all sweaty and unsatisfied. Maar ’n dag later, toe hy ’n bakkie jogurt vir ontbyt by sy lessenaar eet, toe’s dit: “Prof Tim says the whole low fat thing is a fraud.” Hy het dít ook laat slide. Tot die volgende oggend, toe hy met ’n pakkie Simba-sout-en-asyn by die oggendparade uitloop, en Mbali sê: “Prof Tim says it’s the carbs that make you fat, you know.” СКАЧАТЬ