Ballade vir ’n enkeling. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ se stem dreun deur die vertrek. “Vra Jan-Paul om verskoning, Rynhard. En vee daai verdomde glimlag van jou gesig af.”

      Jacques loop vorentoe en steek sy hand uit. Sy oë is helder en ten spyte van Steenkamp se waarskuwing, glimlag hy asof niks gebeur het nie, hoewel hy wit in sy gesig is. “Ek’s jammer, tjomma.” Hy skud Jan-Paul se hand.

      “Nee, ék is jammer,” mompel Jan-Paul.

      “As ek jou ooit weer in hierdie kantoor sien, sporie, neuk ek jou dat jy bloei. Verstaan jy?”

      Jan-Paul wil sê dat hy dink Jacques bloei wel, maar besluit daarteen.

      “Ek verstaan, meneer.” Jacques se stem is betekenisvol, sy oë weer stip op Steenkamp. Daar plooi weer ’n effense skewe glimlaggie om sy mondhoeke.

      “Lag jy vir my, Rynhard?”

      “Nee, meneer.”

      Steenkamp blaas soos ’n padda op wat water gesluk het, sy gesig rooi en verontwaardig. “Uit my kantoor uit, albei van julle!”

      “Goed, meneer. Dankie, meneer.” Jacques gee weer sy skewe glimlaggie wat Steenkamp nog meer woedend maak, maar hy slaan hom nie weer nie. Kyk Jacques net met wrewel agterna tot hy die deur toemaak. En net voor hy die deur toemaak, merk Jan-Paul dat Steenkamp se hande bewe. Die skoolhoof vee die sweet van sy voorkop af.

      Toe Jan-Paul en Jacques uiteindelik in die gang uitkom, staar twee seuns wat sit en wag om Steenkamp te sien benoud na hulle. Jacques lig sy skouers. “Dis nie so erg nie. Dink aan ’n meisie, dan voel jy niks. En na die derde hou is jou boude verdoof, dan voel jy niks.”

      Die seuns staar hom met openlike bewondering aan.

      Toe Jacques verby die skoolhoof se sekretaresse stap, vee sy trane uit haar oë.

      “Koebaai, tannie. My pa stuur groete.”

      Sy sluk en knik, kyk hom met openlike simpatie aan.

      Op die speelgrond kan Jan-Paul Jacques amper nie in die oë kyk nie. Hulle praat nie oor Steenkamp se voelery nie.

      “Thanks.”

      “Sy’s oulik, huh?”

      “Wie?”

      “Karlientjie. Ek het gedink sy’s die moeite werd om voor geneuk te word.”

      Jan-Paul knik en gaan sit waar sy kosblik steeds staan. “Dankie dat jy …”

      Jacques lig sy skouers. “Dis stupid dat ons al twee gemoer word.”

      “Ek skuld jou,” sê Jan-Paul.

      “Jy skuld my niks, pella.”

      “Luister, ek dink jy bloei.”

      Jacques lig sy skouers. “Dan moet my ma vir my ’n nuwe skoolbroek koop. Hierdie een is in elk geval te klein.”

      Jan-Paul sit, maar Jacques bly staan. Daar is ’n oomblik se stilte tussen hulle. Jan-Paul wil praat, wil dreig om te gaan vertel wat Steenkamp gedoen het. Maar hy vra: “Wat doen jy die naweek?”

      Jacques krap deur sy hare. “Niks. Jy?”

      “Lus om swemgat toe te gaan?”

      Jacques knik. “Klink cool. Maar ek het ’n beter voorstel. My pa is ’n treindrywer. Ek gaan hom vra of ons Lydenburg toe kan ry op sy trein, dan tjil ons bietjie daar. Saterdagmiddag na rugby. Wat sê jy?”

      Enigiets om uit die huis te kom. Maar Jan-Paul se ouers mag dalk dink Jacques is nie in dieselfde klas as hy nie. Hulle waarsku hom hoeka altyd teen verkeerde vriende. Veral dié wat naby die spoorlyn bly.

      Te hel daarmee. Hy skuld Jacques. “Piele. Ek’s daar.”

      Jacques gaan sit nou stadig. Jan-Paul se hande bewe wanneer hy die kosblik oopmaak, sy toebroodjies nog ongeëet. Hy hou dit na Jacques uit.

      “Thanks.”

      “Plesier.”

      Nou eers skraap Jan-Paul die moed bymekaar: “Steenkamp is ’n flippen pervert. Jy moet jou pa en ma sê dat hulle hom by die skoolraad aankla.”

      Jacques skud sy kop. “Dis oukei, buddy. Ek sal tog verloor. Steenkamp is beste pelle met die burgemeester en ’n paar ander groot omies op die dorp. So ek probeer nie eers nie.”

      “Maar dis nie regverdig nie.”

      “Life is not fair,” sê Jacques, maar glimlag nie.

      Daardie aand slaap Jan-Paul min. Sy gewete pla hom. Hy oorweeg dit om Maandag na Steenkamp toe te gaan en te erken dit was eintlik hý wat die geveg begin het. Maar dan onthou hy daardie houe, die geweld waarmee Jacques geslaan is, die genot in Steenkamp se oë.

      Saterdag voor die rugby-oefening kom Jacques na Jan-Paul toe gestap. Hy steek sy hand uit. “Hoezit?”

      “Cool. Jy?” Hulle skud hande.

      “Piele!” lag Jacques.

      “Die ouens sê hulle’t jou rottanghale gesien. Twee het die vel gebreek en die ander is blou opgeswel. Hoe de hel sit jy?”

      “Maak of dit nie bestaan nie. As iets in jou lewe jou pla, dink aan ander goed, dan gaan dit weg.”

      “Jy dink te veel, Jacques.”

      Jacques kyk na hom asof niemand dit al ooit vir hom gesê het nie. Hy antwoord nie.

      “Ons kan Steenkamp se wiele afblaas. Of ’n waterbom op hom laat val,” stel Jan-Paul voor.

      Jacques dink.

      “Dude. Doen dit net,” sê Jan-Paul.

      “Hy gaan weet dis ek, en dié slag word jy ook gemoer.”

      “Hy sal nie weet nie.”

      “Hy’t sy oog op my. Hy sal my uitcheck en jy saam met my.”

      “Hy’t meer as sy oog op jou, pella,” waarsku Jan-Paul.

      Die seuns word bymekaargeroep om strekoefeninge te doen en Jan-Paul besef: Hy hou van Jacques. Hy’t nog nie eintlik vriende by dié skool gemaak nie, maar Jacques gaan beslis sy eerste vriend word. Dalk nog sy beste vriend.

      “Kom ons vat Karlientjie saam uit volgende week!”

      Jan-Paul hou nie van die voorstel nie. Hy wil Karlientjie alleen uitvat. Maar hy wil nie hê die Karlientjie-sage moet tussen hulle kom nie.

      “Om ’n meisie uit te vat kos geld, bru.”

      “Waarvan jy baie het.”

      “Ek weet nie of ek nog lus het nie,” verdedig Jan-Paul.

      “Wel, ék het.” Hulle begin strekoefeninge doen. “Ek sê jou wat: kom ons vra СКАЧАТЬ