Ballade vir ’n enkeling. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Afrikaans praat. Sy sien geraamde foto’s van geboue wat Jan-Paul Otto en sy pa seker ontwerp het.

      Terwyl Mysi met die ontvangsdame argumenteer, glip Carina verby die geraamde foto’s met die gang af. Orals sit koppe gebuk oor tekenborde. Jong manne en meisies, almal jeugdig en modieus aangetrek. Elke kantoor spreek van byderwetse luukshede.

      En heel onder is ’n deur met Jan-Paul Otto se naam daarop.

      Sy loop vasbeslote daarheen, skep ’n slag asem en klop. Dan stap sy in.

      Jan-Paul Otto sit by sy lessenaar. Maar anders as wat Carina verwag het, is hy nie op die foon besig of kop omlaag oor ’n plan nie. Hy kyk verbaas op.

      “Meneer Otto, jammer om so in te bars, maar dit is noodsaaklik dat ek met jou praat oor Jacques Rynhard!”

      Jan-Paul se hand beweeg na die telefoon toe en Carina besef dat hy sekuriteit gaan bel.

      “Daar word tans ’n storie oor hom geskryf en ek probeer dit keer. Die enigste manier om die gerug te keer, is om met jou te praat.”

      Sy hand huiwer op die gehoorstuk. “Watse storie?”

      Carina se brein werk in hoogste versnelling. Sy maak haar sak oop en pluk ’n klomp notas uit. “Iemand sê dat jy en Jacques Rynhard by ’n dwelmskandaal betrokke is en dat hy daarom verdwyn het.”

      Jan-Paul staan stadig op. “As julle sulke snert publiseer, dagvaar ek julle tot julle nie ’n sent oor het nie.”

      “Want ek verneem dat meneer Rynhard hom in Newtown met dwelmtipes opgehou het en dat jy glo voordeel daaruit getrek het.”

      Jan-Paul se telefoon lui. Carina kyk gespanne hoe hy dit lig. “Sê vir haar ek praat later met haar en ek gee nie om hoe ontsteld sy is nie. En geen oproepe nie tot ek jou weer skakel.”

      Hy gooi die foon neer. Carina kan dit self nie glo nie, maar haar plan het gewerk.

      “Dwelms.” Hy lag. “Jacques drink skaars.”

      “Nie volgens my informante nie.”

      “Snert, man. Wie is hulle?”

      “Ek mag nie sê nie. So. Wat is jou kommentaar oor Jacques as dwelmslaaf?”

      “Wil jy die waarheid oor Jacques Rynhard weet?”

      Carina haal haar notaboek uit. “Asseblief. Anders sal ons met hierdie storie moet voortgaan.”

      “Dit is loutere bog, man.” Hy staan op en gaan staan voor die venster wat op Katherinestraat afkyk.

      “Wie is Jacques Rynhard presies?” waag Carina.

      “Die mees lojale vriend wat enigiemand kan hê.”

      “Julle ken mekaar van skooldae af, het ek Saterdagaand verneem.”

      Hy draai om. Sy kan sien dat Jan-Paul diep terugdink. Hy knik en daar is nou ’n hartseer in sy oë.

      “Wanneer het jy hom laas gesien, meneer Otto?”

      “Woensdagaand. Ons het die dag gevier toe ons op Kleinbegin ontmoet het. Dit was in 1993 toe ons albei dertien was.”

      Carina skryf die inligting in snelskrif neer.

      “Het hy bekommerd gelyk? Getraumatiseerd? Bitter?”

      “Nee. Dit is een van die min kere dat hy meer as een bier gedrink het. Ons het gelag. Grappe gemaak soos gewoonlik. Karaoke gesing, slaptjips geëet in sy gunsteling-restaurant in Newtown.”

      “Was daar hoegenaamd ’n aanduiding dat hy beswaard is? Dat hy dwelms gebruik, dat hy …”

      “Juffrou …”

      “Human. Carina Human.”

      “Juffrou Human. Kry die storie vir eens en vir altyd uit jou kop dat hy by dwelms betrokke was.”

      “Nou wat is die waarheid dan?”

      Jan-Paul draai weg. “Vriende vir altyd.”

      “Ekskuus?”

      Jan-Paul staan roerloos.

      “Die enigste rede hoekom ek jou hierdie storie vertel, is om die drek wat julle wil publiseer se rug te breek. Luister. En luister mooi na wat gebeur het.”

      6

      APRIL 1993

      Jan-Paul voel die lus in hom opstyg soos dit net met ’n dertienjarige skoolseun kan gebeur. Karlientjie sit op die stoepmuurtjie gedurende pouse en eet haar toebroodjie. Hy het nooit gedink ’n meisie kan so mooi wees wanneer sy ’n kaastoebroodjie eet nie, maar Karlientjie is. Hy probeer al sedert hy ’n week gelede van Pietersburg Afrikaanse Hoër na Kleinbegin Hoër geskuif het om genoeg moed bymekaar te skraap om met haar te praat.

      Sy pa het skielik besluit dat hy genoeg van groot dorpe gehad het. Dat hy sy argitekbesigheid na Kleinbegin wil skuif, want hy wil rustig en ongesteurd werk. Een keer per week ry Jan-Paul Otto senior Pietersburg toe, of selfs Johannesburg en Pretoria, maar oor die algemeen kom kliënte hom hiér sien. “Ons wil jou op die platteland grootmaak waar jy kan leer om nog ’n seun te wees,” het sy ma destyds gesê, “en die regte tyd is aan die begin van hoërskool.”

      Dit is hoe hy op Kleinbegin beland het. En Jan-Paul het sy ouers nog nooit so gelukkig gesien nie. Hy het altyd die indruk gekry dat daar fout is tussen hulle, maar vandat hulle getrek het, het dinge verbeter.

      Hy het ook gehoor sy ma sê wanneer hulle eendag genoeg geld gespaar het, moet hulle stad toe trek, want dit is waar sy eintlik wil bly. Jan-Paul het maar altyd aangeneem sy bedoel Johannesburg.

      Terwyl Jan-Paul na Karlientjie kyk, wonder hy of sy pa en daardie rooikopvrou op Pietersburg nie dalk iets aangehad het nie. Maar dan kyk Karlientjie op.

      Jan-Paul het sy ma gevra om vandag ’n ekstra spesiale toebroodjie te maak met gisteraand se lekker vulsel op, sodat hy dit vir Karlientjie kan aanbied. Dit is sy strategie. Sy toebroodjie in ruil vir haar vriendskap.

      Hy maak sy kosblik oop en wil net na haar toe gaan, toe ’n ander seun nader loop. Hy is die slimste ou in die klas, die ou van wie al die meisies hou. En hy het baie vriende. Almal hou van hom. Sy naam is Jacques Rynhard en hy bly in ’n spoorweghuisie waar sy kwaai ma en treindrywer-pa woon. Hulle is arm, maar mens sal dit nie sê as jy sien hoe Jacques sy lewe geniet nie. Dit lyk nie of iets hom ooit kan pla of omkrap nie.

      Jacques stap tot by Karlientjie. “Is dié plek bespreek?” Hy beduie na die oop plek langs haar.

      Karlientjie bloos en skud haar kop.

      “Gee jy om?”

      Jan-Paul gaan Jacques Rynhard vandag bliksem. Hy weet dit. Hy voel dit kom.

      Karlientjie glimlag en skud haar kop. “Nee. Jy mag maar sit.”

      Jacques gaan sit langs haar – net naby genoeg vir hom om sy hand uit te steek en aan haar te СКАЧАТЬ