Ballade vir ’n enkeling. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ het, hoofsaaklik omdat hy verveeld was en nie ’n maat kon kry van wie hy hou nie.

      “Jy het pas in hierdie skool aangekom, Otto. Ek wil nie hê my skool moet ly onder die barbaarse optrede van spories nie.”

      Jan-Paul wil vir Jacques opkom, maar Steenkamp is nou soos ’n stoomtrein wat bult-af loop. “Jou pa sal nie daarvan hou as hy moet weet dié klein blikskater het jou aangerand nie.” Toe weet Jan-Paul. Sy pa gaan finansiële bydraes maak tot die skool, nes tot die ander waar hy al was. Hy koop gewoonlik mense se vriendskap en gewilligheid.

      Steenkamp neem die rottang en buig dit. Hy swiep dit ’n paar keer deur die lug en net daardie klank laat Jan-Paul al seerkry. “Ek vra vir die laaste keer. Wie het die geveg begin?”

      “Ek het, meneer,” sê Jacques. “Jan-Paul is onskuldig.”

      ’n Vreemde lig kom in Steenkamp se oë. Hy gaan staan voor Jacques en buig die rottang enkele sentimeters van sy gesig af. “H’m.”

      “Dit was my skuld, meneer.”

      Jan-Paul weet hy moet praat. Dalk sal die skoolhoof hulle dan laat gaan. Nie sy gevreesde rottang om- en ombuig voor hom nie.

      “Buk.”

      Jacques knik en buk. Hy haal ’n slag diep asem asof hy hom voorberei want hy ken Steenkamp se reputasie dat sy rottang jou vel elke keer stukkend sny. Daar is ’n gedetermineerde trek om sy mond. Steenkamp lig Jacques se skoolbaadjie met sy rottang, maar dit val terug. Hy lig die skoolbaadjie nou met sy hande en raak aan Jacques se boude. Dit laat Jacques verbaas omkyk.

      “Kyk voor jou!”

      Jacques kry ’n grimmige trek om sy mond en kyk dan voor hom.

      Nou mik-mik Steenkamp met die rottang na sy boude. Jan-Paul wil praat. Hy wil weer erken dit is eintlik hý, maar hy het nie die moed nie.

      Hy kyk na Steenkamp se gesig wat opnuut in ’n grynslag vertrek. En Jan-Paul dink hy het nog nooit so ’n lelike man gesien nie, of iemand vir wie hy so bang is nie. Jacques gaan seerkry.

      Toe val die eerste rottanghou met soveel geweld dat Jacques eintlik steier daarvan. Hy raak bleek. Dit klink soos ’n geweerskoot en Jan-Paul dink dat Jacques gaan bloei hiervan.

      “Staan stil, Rynhard!”

      “Goed, meneer.” Sy stem is donker, maar selfversekerd, soos iemand wat gewoond is daaraan om gestraf te word.

      Jan-Paul besef dat dit eintlik hý is wat nou daar moes gestaan het.

      “Hou vas aan die tafel!”

      “Ek is oukei, meneer, want ek weet nou wat kom.”

      Toe slaan Steenkamp ’n tweede keer, nog harder as die eerste keer. Maar dié keer staan Jacques stil. Hy staar net stip voor hom uit en knip slegs sy oë as die gewelddadige hou sy vel sny.

      Steenkamp grynslag weer asof hy lekker kry, merk Jan-Paul. Hy buig-buig die rottang opnuut asof hy die sterkte toets en lig Jacques se baadjie dié slag met sy hand. Hy mik-mik na sy boude.

      “Jy het ’n paar sterk boude, lyk dit my,” sê Steenkamp, en dit lyk of hy ’n vreemde soort respek vir Jacques kry.

      “Kom van my pa se kant af, meneer.”

      “En dan is jy nog bekkig ook.”

      “Ek sê maar wat ek dink, meneer.”

      Dit veroorsaak dat die skoolhoof hom ’n derde brutale hou gee wat deur die vertrek weergalm. Selfs die sekretaresses langsaan hou op met tik. Jan-Paul se hande maak vuiste van vrees. Sy kniekoppe bewe. As dit hý was wat hier gestaan het, het hy lankal gehuil.

      “Genoeg gehad, Rynhard?”

      Jacques lig sy skouers. “Ek weet nie hoeveel meneer in gedagte het nie.”

      “Maar jou klein bliksem …”

      Die grynslag verdwyn. Steenkamp gee Jacques ’n vierde hou – harder as enige van die ander en Jan-Paul verbeel hom dat hy iewers bloed deur Jacques se broek sien vlek, maar Jacques staan roerloos. Die skoolhoof lyk half verbaas dat hy nie reageer of soebat nie.

      “Jy het nie dalk ’n stuk skaapvel hier ingedruk nie? Van die seuns doen dit partykeer.”

      “Net as hulle weet hulle gaan by meneer pak kry. Ek het mos nie geweet nie, meneer.” Jacques grinnik. “Anders het ek dalk.”

      Steenkamp loop tot by Jacques en raak aan sy boude. Hy voel-voel met sy hande. Dit laat Jacques verbaas orent kom.

      “Ek het nie gesê jy kan opstaan nie.”

      Jacques meet Steenkamp met sy oë en buk dan weer.

      Weer sien Jan-Paul ’n vreemde uitdrukking oor die skoolhoof se gelaat sprei, asof hy die vattery nog meer geniet. Hy vee met sy hand oor Jacques se boude.

      Jacques kyk om, glad nie gediend met hierdie vattery nie. Dit laat Steenkamp terugtree.

      “Lyk my, voel my, jy het nog nie genoeg gehad nie.” Jacques draai sy kop terug en Jan-Paul kan sien dat hy hom vervies het vir die vatterige ou man.

      Steenkamp gee Jacques ’n vyfde hou, maar hy staar net uitdrukkingloos na die muur. Stilte. Afwagting. Jacques maak gereed vir die sesde hou.

      “Jy kan nou maar opstaan, Rynhard.”

      Jacques kom stadig orent en as hy geweldige pyn het, wys hy niks. Dit ontsenu Steenkamp nog meer. “Hoop meneer het dit net soveel geniet soos ek.” Jacques se oë is nou donker en stip op Steenkamp.

      Die ouer man se oë skiet vuur. “Jou verdomde klein bliksem! Het jy nog nie genoeg gehad nie?”

      Jacques kyk hom reguit en vreesloos in die oë. “Net as meneer voel … dit was genoeg.” Hy plaas klem op die laaste drie woorde.

      Steenkamp staar verstom na Jacques. Hy swaai-swaai die rottang deur die lug en blaas boosaardig. Hy gryp Jacques agter sy nek en stamp sy kop met soveel geweld op sy tafel dat sy blikkie met penne omval.

      Jan-Paul kan dit nie meer hou nie: “Meneer! Seblief, meneer. Moenie Jacques weer slaan nie. Hy … dit … ek …” Maar die bekentenis kom nie oor sy lippe nie.

      Dit laat Steenkamp kalmeer. Jan-Paul kyk na Steenkamp, wil hom waarsku dat hy gaan vertel hoe hy Jacques bevoel het. Steenkamp moet die boodskap kry, want hy word bleek.

      “Ons sal nie weer nie, meneer,” sê Jan-Paul afgemete.

      Die man skep asem, draai weg, staan voor die venster. “Ek wil julle spories nie weer hier in my kantoor sien nie, verstaan jy my, Rynhard?”

      “Kan ek maar opstaan, meneer?” Sarkasme in sy stem.

      Steenkamp draai stadig om, moord in sy oë. Jacques kom nou met ’n effense glimlag orent en laat sy baadjiepante oor sy boude sak, sy oë stip op Steenkamp gerig. Jacques lig Steenkamp se penneblikkie wat omgeval het en plaas die penne weer presies terug op hulle plek.

      “Vra СКАЧАТЬ