Tahiti, verre land. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ het sy vanoggend gehoor.

      Die Franse meisie het eers gesoebat, en toe dit nie slaag nie, begin huil en haar later in so ’n toestand opgewerk dat haar ma verplig was om Weda te vra om tog net ’n rukkie op Tahiti aan te bly. Nie dat Weda sou omgee om eers ’n paar dae op die lieflike eiland te kuier en dit beter te leer ken nie. Sy weet maar te goed dat sy nooit weer in haar lewe dié voorreg sal hê nie. Dit is egter die gedagte dat sy van Louis de Bougainville se gasvryheid gebruik moet maak en dat sy in sy huis sal tuisgaan, wat die vlieg in die salf is. Eindelik het sy teësinnig toegegee, want sy het besef dat Eugenie haar eintlik nog nodig het. Dis net sy wat iets met Eugenie kan uitrig wanneer sy deur pyn en spanning oorval word; net sy wat haar weer tot kalmte kan bring met massering.

      Franz het gejuig van vreugde toe sy hom kort voor hul aankoms in die hawe gesê het dat sy nog ’n paar dae sal vertoef voordat sy huis toe vertrek.

      “Ek is vreeslik bly om dit te hoor, Weda. Nou kan ons Tahiti saam verken!”

      Daar was net tyd vir knik en toe het sy haar gehaas om toe te sien dat alles gepak en reg is. Sy kan die vreeslike spanning waarin Eugenie verkeer, duidelik in die donker oë sien, en weer eens voel dit vir haar of sy die meisiekind tot nugter denke kan klap. Maar dis ’n bietjie laat.

      Haar blik val op ’n man wat die loopplank opgestap kom, en sonder dat iemand haar hoef te sê, weet sy dat dit net Louis de Bougainville kan wees.

      Die trotse, koninklike wyse waarop hy sy kop op die breë skouers dra, laat hom uittroon bo die ander mense wat die loopplank opstroom. Daar is iets in die ritmiese beweging van die skraal heupe soos hy sonder haas nader stap, wat haar laat dink dat die De Bougainvilles deur die geslagte heen ook iets van die ongebonde Polinesiese ritme geërf het. Hy is in vleklose tropiese wit geklee en sy tande blink wit teen die sonbrand van sy vel toe hy sy gaste raaksien.

      Weda staan doodstil terwyl sy toekyk hoe hy eers oor Madame se hand buig en dan weer oor Eugenie s’n, en sy weet, anders as Eugenie wat maar net ’n vae beskrywing van hom kon gee, dat sy Louis de Bougainville in die fynste besonderhede aan Marina sal kan beskryf wanneer sy terug is in Suid-Afrika. Teen wil en dank beïndruk hy haar, en Weda weet – of jy van Louis de Bougainville hou of nie, een ding is seker: ignoreer kan jy hom nie en vergeet sal jy hom nooit nie. Met watter gevoelens jy hom onthou, is ’n ander saak. Sy weet ook met ’n vreemde beklemming in haar binneste dat Louis de Bougainville, net soos die pragtige eiland, altyd deel van haar herinneringe sal bly.

      En dis nou die man agter wie Madame haar dogter halfpad om die aardbol gesleep het; met wie Eugenie, ten spyte van ’n ander man se beeld nog helder in haar hart, vasbeslote is om te trou. Weer, asof deur ’n magneet getrek, gaan Weda se blik terug na die sterk gesig. Dis met die grootste teësin dat sy eerlik aan haarself erken dat Franz geweet het waarvan hy praat. ’n Meisie sal maklik op hierdie man verlief kan raak, baie maklik. Miskien sal dit Eugenie glad nie lank neem om Franz heeltemal te vergeet nie. In alle eerlikheid moet Weda erken dat Louis de Bougainville ander mans afgewater en oninteressant laat vertoon. Die arme Franz, self oulik en aantreklik, het nie verniet die stryd gewonne gegee voordat hy nog begin het nie.

      Agter haar rug hoor sy ’n geamuseerde stem opklink.

      “Wel, Weda? Sien jy nou wat ek bedoel het? Dit help nie om teen só ’n man mee te ding nie.” Daar is ’n treurige trek om sy mond, maar sy oë skerts in hare af toe sy omdraai na hom. “Moet jy tog nou nie ook die kluts kwytraak nie. Ek wil nie sien dat jy jou hartjie op Tahiti moet agterlaat nie.”

      “Moenie verspot wees nie, Franz!” Sy kyk hom erg ontevrede aan. “Hy is nie my tipe nie. Glad nie. Ek wil hom nie present hê nie. Ek sal die stuipe kry as ek ’n man moet hê oor wie al wat vroumens is in ’n beswyming raak. Gewoonlik is daardie soort mans egoïstiese skepsels wat dink hulle is kaas. Nee wat, dankie, regtig. Eugenie is welkom.”

      Dit tref haar skielik dat die glimlag van Franz se gesig verdwyn het en dat hy na iets of iemand agter haar kyk. Dis in haar gasheer se donker, priemende oë wat sy vaskyk toe sy omdraai. Anders as in die geval van madame Levaux en Eugenie, neem hy nie haar hand toe die bekendstelling gedoen word nie, maar knik net styf met die kop en gee dan dadelik sy aandag aan die jong dokter.

      “Ek is bly om te sien jy het ook veilig aangekom, Leucas. Ek het vir jou ’n motor gekry. Dit wag reeds en sal jou na jou losiesplek toe neem. Ons praat later.”

      Gedwee volg Weda die ander drie die loopplank af. Sy het die gevoel dat sy diep in die moeilikheid getrap het. Sou die man haar gehoor het? Nou wat daarvan as hy haar gehoor het? vra sy haarself af met ’n bravade wat sy nie werklik voel nie. Wat kan haar mening hom tog skeel?

      Met Louis de Bougainville aan hul sy, neem dit ’n rekordtyd om by die doeanebeamptes verby te kom en eerlank sit hulle in die motor wat op hulle gewag het.

      Voor in die motor langs hul gasheer is Madame nie ’n oomblik stil nie. Agter in die motor sit Eugenie met ’n aangeplakte, onnatuurlike glimlag wat gans te breed en oordadig is om waar te wees. Weda sug en kyk met verdeelde belangstelling by die venster uit. Sy neem haar die hoeveelste keer voor dat sy Eugenie gaan los om haar eie heil uit te werk.

      Sy dwing haar gedagtes doelbewus na wat by haar oë verbyflits en weer eens kan sy nie help om ’n gevoel van teleurstelling te ervaar nie. Alles wat jy in Suid-Afrika te siene kry, kan jy ook hier sien – haarsalonne, reisagentskappe, apteke, supermarkte en, oorheersend oor alles, die een luukse hotel op die ander. Sy gewaar selfs ’n verkeerskonstabel, ’n fris Polinesiër in uniform, wat sy bes doen om die stroom voertuie op die kleurryke esplanade, die Quai Bir Hacheim, te reël.

      Sy is nie bewus daarvan dat die teleurstelling so duidelik in haar oë weerkaats lê nie. Sy weet ook nie dat ’n paar donker oë elke gesigsuitdrukking van haar in die truspieëltjie dophou en opsom nie. Sy kom dit eers agter toe daar ’n oomblik van verposing in madame Levaux se gebabbel kom.

      “Jy is teleurgesteld in Tahiti, mam’selle? Maar jy moenie so gou ’n oordeel vel nie. Dis verkeerd om sommer met die eerste oogopslag op sigwaarde te oordeel.”

      Daar is iets in die blik wat hare ’n oomblik in die spieëltjie gevange hou, wat haar vertel dat hy nie net van haar indrukke van Tahiti praat nie. “Wat jy hier sien, is nie Tahiti nie. Dit is die Riviera van die Suidsee. Tahiti lê verder aan. Jy sal nou sien.”

      ’n Rukkie later, toe die Riviera van die Suidsee, soos hierdie deel van Papeete deur die ryk toeriste gedoop is, agter hulle lê, kronkel die pad verder, hoër en eindelik begin dit lyk soos Weda dit in haar drome gesien het en hoe die reisbrosjures dit aan reisigers voorstel.

      In swyende bewondering en respek vir die tuin wat die Skepper hier tot stand laat kom het, kyk sy toe en sonder dat sy dit agterkom, verminder haar gasheer spoed. Weer is daar tonele van belaaide frangipani; rooi, geel en papierwit hibiskus; hangende bougainvillea van alle kleure, skarlaken opuhi; wit en geel jasmyn – asof die Skepper ’n hand vol saad oorgehad het nadat Hy die res van die wêreld geskape en dit toe hier uitgestrooi het. En tussendeur, in tropiese baldadigheid, groei die kokosneutpalms, broodbome, mango’s, avokado’s, ysterhout, die donker Tahitiaanse kastaiings, die stekelrige skroefpalm, tamarisk en boomvaring. Die aarde is oortrek met die kleur van blaar en blom, die mos hang soos lang, groen trane aan die takke van die ysterhoutbome, die rankplante slinger van die een boom na die ander soos geweefde gordyne.

      Voor hul oë sprei ’n vallei oop met ’n roerlose, blouselblou meer, terwyl duiselingwekkende basaltpieke waghou oor al die paradysweelde aan hul voete, hul kruine nog steeds omhul deur mis asof die eeue oue geheime van die voorvaderlike Polinesiërs so teen vreemde oë bewaar word.

      “Hierdie vallei heet Fautauna, en daardie pieke, die hoogste by die twee СКАЧАТЬ