Tahiti, verre land. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ uitdagend en koel in die rede geval.

      “Ek is bevrees u oorskry u perke, Madame. Ek is aangestel as u dogter se verpleegster, maar wat ek met my vrye tyd doen en met wie ek gesels, is my saak.”

      “Hoe durf jy …?”

      “As u nie tevrede is met die gehalte van my diens nie, verbied niks u om my by die volgende hawe aan wal te sit en my plek terug te bespreek nie. Maar totdat ons daar kom, moet u my asseblief goed verstaan. Ek laat my nie voorskryf van wie ek moet hou of nie.”

      “Weda! Moeder! Asseblief!” Eugenie is op die rand van histerie. Sy was ontsettend geskok om te hoor hoe Weda haar gevreesde ma aanspreek. Dit word net nie gedoen nie! Maar dat daar sprake is dat sy Weda gaan verloor sodra hulle weer by ’n hawe aandoen, kan sy glad nie verwerk nie. Sy kan nie meer sonder Weda klaarkom nie. Sy het al met die gedagte begin speel om Weda te probeer oorreed om, wanneer hulle Tahiti bereik, langer aan te bly.

      “Moeder, ek kan nie insien waarom Weda nie met … met Franz vriende kan wees nie. Dit het mos niks met ons te doen nie.”

      Dapper ontmoet sy haar ma se skerp, speurende blik en bid dat haar toneelspel oortuigend is. Haar blik dwaal koel na Weda. “Ek het niks daarteen nie. Dit kan my nie skeel nie. Ek gaan met Louis de Bougainville trou, en Weda kan maar die skeepsdoktertjie kry.”

      Weda vererg haar bloedig. Hoe kan Eugenie haar eie hart so verraai! Ook haar oë is koel toe sy haar kop knik en styf glimlag.

      “Dankie, Eugenie. Dis baie … vrygewig van jou. Ek sien ’n groot toekoms vir dié skeepsdoktertjie en …”

      “Om tussen die Polinesiërs te werk!” Madame boet ’n bietjie van haar waardigheid in om ’n slag deeglik en hard te snork. “Maar dis presies soos hy is. Hy sal ewig ’n lamsak en ’n sukkelaar bly.”

      Haar blik rus goedkeurend op haar dogter. “Ek is bly om te sien jou oë het uiteindelik oopgegaan, my kind. Louis de Bougainville is die man vir jou.” Sy draai by die deur terug, ’n ligte frons tussen haar wenkbroue. “Ek verstaan hier is vanaand ’n groot dansparty aan boord. Gaan jy en … die dokter ook?”

      Weda kyk haar nadenkend aan. Wat broei nou weer in daardie slinkse kop?

      “Hy het my gevra, ja, maar ek was nie seker of Eugenie my sal nodig hê nie.”

      “Gaan gerus. Ek sal vanaand by haar kom sit.” Sy glimlag na die twee verbaasde gesigte. “Ons moet haar darem nie te hard laat werk nie, Eugenie. Sy ís geregtig op vrye tyd, nie waar nie?”

      Weda se blik rus op die deur wat agter madame Levaux toegaan. Dit vra nie veel intelligensie om presies te weet hoe die ouer vrou se verstand op hierdie oomblik werk nie. Haar skielike ommeswaai is nie vir een van die twee meisies duister nie. Hoe hegter die vriendskap tussen die verpleegster en die dokter, hoe minder die gevaar dat Eugenie miskien weer haar hart op die skeepsdokter kan verloor.

      Weda se blik keer terug na haar pasiënt en sy kyk in ’n paar donker, vyandige oë vas. “En presies hoe ver het die vriendskap tussen jou en Franz al gevorder?”

      Weda se wenkbroue lig. Sy kry Eugenie jammer, maar op die oomblik het sy nie juis baie simpatie met haar nie. Hoekom veg sy nie vir haar liefde nie?

      “Ek dog dan dit kan jou nie skeel nie.”

      Die uitdrukking in Eugenie se oë verander en Weda kan, soos so dikwels die afgelope weke, die helder pyn daarin sien lê.

      “Eugenie, ek is jammer.” Sy stap vinnig nader. “Ons gaan nou te kere asof daar al ’n vaste verhouding tussen my en Franz is, en dis ver daarvandaan. Ons stel nie ernstig in mekaar belang nie. Ons is bloot vriende. Jy het my woord daarvoor.”

      Eugenie lyk meer gerus, maar kan nie nalaat om te sê nie: “Ek het nie eens geweet julle sien mekaar so baie nie. Jy het my nooit vertel nie.”

      “Nee, ek het nie, want ek het nie die nodigheid daarvoor ingesien nie. Gee jy om as ek vanaand saam met hom gaan dans?”

      Sy hou die ander fyn dop, sien hoe die oë versomber. “Nee, ek gee nie om nie. Solank dit jy is, weet ek … ek bedoel, hoekom sal ek omgee? Daar is mos niks tussen ons nie. Dit behoort tot die verlede.”

      Weda sug en trek haar skouers op. As Eugenie teen haar eie hart wil veg, kan sy niks daaraan doen nie. Tog voel dit vir haar asof sy die Franse meisie aan die skouers kan gryp en haar goed skud. Sy sal moeilik ’n gawer man kry as Franz Leucas. Maar die Levaux-dames beskou Franz Leucas as ’n kerkmuis en ’n sukkelaar. Hy kan nie met die rykdom van die De Bougainvilles meeding nie. Weda het al so ’n teësin in die naam Louis de Bougainville ontwikkel dat sy hoop sy hoef hom nooit te ontmoet nie. Sy kan hom by voorbaat nie veel nie. Terwyl madame Levaux hom tydig en ontydig in Eugenie se keelgat afdruk, moet Weda ook oor en oor die basuingeskal oor al sy voortreflikhede aanhoor. Sy voel al sy kan skree as sy net sy naam hoor.

      Die ergste is dat ook Franz die danige Louis de Bougainville se voortreflikhede gedurig besing. Dit was al baiekeer op die punt van haar tong om hom te vertel dat hierdie selfde man die meisie vir wie hy so lief is, voor sy neus gaan wegraap. Maar elke keer kon sy die woorde nog keer. Sy wil nie dieper in hierdie intrige betrek word as wat sy reeds is nie. Wanneer hulle Tahiti bereik, klim sy op die eerste die beste vliegtuig terug huis toe en kan Franz en Eugenie maar self hul heil uitwerk.

      Australië lê agter hulle en die boot het reeds die golwe van die Stille Oseaan begin klief, toe Weda en Franz daardie aand ’n rukkie op die dek uitstap. Hoewel die jong skeepsdokter sy bes doen om vrolik mee te doen, kan Weda sien dat sy hart nie in die plesierigheid is nie. Arme Franz en arme Eugenie. Sy kan haar voorstel dat dit ’n vreeslik frustrerende stryd moet wees om teen jou eie hart te stry. Hulle kom langs die dekreling tot stilstand en toe hy diep sug, draai sy impulsief na hom.

      “Franz, hoekom dóén jy nie iets nie?”

      “Waarvan praat jy?” Hy frons.

      “Jy weet goed waarvan ek praat. As jy wag dat daardie vroumens haar dogter op ’n silwerskinkbord na jou toe moet aandra, gaan jy tot in der ewigheid wag.” Weda is sommer weer vererg.

      Franz verstyf en sy stem klink bot.

      “Ek wil haar nie op ’n silwerskinkbord hê nie.”

      “Ag, twak, man! Hier staan jy jou hart en uiteet van verlange en in haar kajuit lê Eugenie haar oë en uithuil en julle …”

      “Wat? Weda, is dit so? Het jy …?”

      “O, nood, daar praat ek my mond verby!” Sy kyk hom moedeloos en tog ook ’n bietjie geamuseer aan. “Maar julle maak dat ek dinge sê wat ek nie van plan was en geen reg het om te sê nie.”

      “Maar is dit so? Dink jy werklik … sy … gee nog vir my om?”

      Weda sug. Sy is nou so ver, sy kan seker maar met die res ook uitkom.

      “Ja, ek is oortuig daarvan dat Eugenie nog vir jou omgee. Net so oortuig as wat ek is dat jy, ten spyte van alles wat jy al kwytgeraak het, nog vir haar omgee. Is ek reg? Jy het haar nog nie vergeet nie, het jy, Franz?”

      Hy kyk lank oor die maanverligte see uit. Dan glimlag hy effens en knik sy kop.

      “Ja. Dit help nie. Ek voel bitter teenoor haar, diep teleurgesteld in haar, maar … gek soos dit is – ek het haar nog СКАЧАТЬ