Tahiti, verre land. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ moet doen, en gou ook, of jy gaan haar vir altyd verloor.”

      “Hoekom sê jy so?”

      Weda aarsel. Die een of ander tyd in die nabye toekoms gaan hy dit tog uitvind.

      “Eugenie en haar ma het besluit dat sy met Louis de Bougainville moet trou. Dis met hierdie doel voor oë dat hulle op pad terug is na Tahiti. Wel? Wat gaan jy daaromtrent doen?”

      Hy kyk haar geskok aan. Dan draai hy sy kop weer vinnig weg.

      “Niks.”

      “Niks! Maar, Franz, hoe kán jy …?”

      “Weda, hoe kan ek met ’n man soos Louis de Bougainville meeding? Ek is ’n armsalige kerkmuis. ’n Niks, het nie geld nie, het nie agtergrond nie. En Louis de Bougainville is ’n skatryk man, kom uit ’n familie wie se stamboom eeue ver teruggevoer kan word. Hy het ’n titel en is seker die beste vangs wat ’n jong meisie kan maak.”

      Hy lag kortaf, bitter. “Hoekom probeer terwyl jy weet jy is aan die verloorkant?”

      Weer voel Weda die antagonisme teenoor Louis de Bougainville in haar opstoot. As die mansmens tog net nie so ryk was nie, het die arme Franz darem ’n kans gehad. Hoekom moet die lewe so onregverdig wees? Hoekom het party mense alles en ander niks nie?

      “Jy het haar hart,” hou sy koppig vol, en dis kompleet asof sy nie met Franz aan die stry is nie, maar ’n stryd met die volmaakte Louis de Bougainville aangeknoop het. “Dit is die belangrikste.”

      “Nee, dit is nie, Weda. Moenie dat ons ons mislei nie. Vir mense soos madame Levaux en Eugenie, wat hul lewe lank gewoond was aan alles, is liefde nie alles nie. Liefde moet omsoom wees met goud, anders is dit nie aanvaarbaar nie. Wat meer is, dit sal nie lank neem vir Eugenie of enige ander meisie om op Louis de Bougainville verlief te raak nie. Hy is ’n aantreklike, wonderlike man. Ek het hom net een keer in Frankryk ontmoet, maar hy maak ’n geweldige goeie indruk, ook op ’n man. Nee, ek kan die stryd maar gewonne gee.”

      Daar is soveel verlorenheid in sy stem dat Weda ’n harde stryd teen die trane moet voer.

      “Franz, jy is verkeerd! Jy praat asof liefde na willekeur aan- en afgeskakel kan word, wanneer dit jou pas. Waar kom jy daaraan dat al wat meisie is op die man verlief móét raak? Julle gaan te kere asof die man ’n afgodjie is, vlekloos en sonder tekortkominge. Wel, ek sê jou nou, ek is die één meisie wat nie in ’n beswyming voor Louis de Bougainville gaan neerval nie, en dis eintlik jammer, want dan sal jy self sien dat jy onnodig behep is met die man. Jy is al net so erg soos Madame. ’n Mens sou sweer hy dra vlerke op sy rug!”

      Franz moet lag vir haar ontstoke relaas en hy druk haar spontaan teen hom vas.

      “Dankie, Weda. Jy doen ’n man se ego goed. Maar jy ken Louis de Bougainville nog nie. Moenie so gou praat nie. Wie weet wat gebeur nog alles op Tahiti. Dis glo ’n onvoorspelbare eiland. Miskien kom jy ook eendag op my skouer huil oor ’n gebroke hartjie. Moenie die gode uittart nie.”

      “Jy’s laf! Ek wil niks te doen hê met ’n man wat ’n seerower vir ’n grootjie gehad het nie. Ja, ek weet die eerste Louis was glo ’n ontdekkingsreisiger, maar dis maar net ’n mooi naam vir ’n seerower. En daardie spul skatte waarmee die jongste Louis nou spog en as lokaas gebruik, is seker ook gesteelde goed. Hy is g’n so watwonders as wat jy en die Levauxs dink nie.”

      Franz Leucas gooi sy kop agteroor en lag hartlik.

      “Jy moet dat Louis de Bougainville jou dié dinge hoor sê! Kom, meisiekind, kom ons gaan dans!”

      Die reis gaan voort, verby die Loyalty-eilandgroep, noordwaarts oor die Steenbokskeerkring na die Fidji-groep. Daarvandaan swenk hulle effens suid, verby die Cook-eilandgroep, dan weer effens noord en op ’n dag, die onmeetlike ruimtes van die Stille Oseaan om hulle, die tropiese son fel in ’n blou hemel, dein Tahiti soos ’n seemonster uit die blou massa voor hulle op. Hulle het die droomeiland van die Suidsee bereik!

      Weda sal haar eerste indrukke van Tahiti met sy omringende eilande, almal deel van die Geselskapsgroep, nooit vergeet nie. Die stippeltjie op die landkaart lê eindelik in al sy werklike glorie voor haar.

      Haar eerste indruk van die eiland is een van grootsheid maar ook geheimsinnigheid. Haar reisbrosjure vertel haar dat die lawagevormde riwwe en pieke meestal in wolke gehul is, soos vandag ook. Maar laer teen die hellings het die mis gewyk en sy sien die lower van tropiese flora. En nog laer die silwerwit strande en – tot haar verbasing – ook swart strande. Glo jare gelede gevorm deur die stof van lawa-uitbarstings. Origens het die prentjie wat die verspotte Marina daardie dag in hul woonstel se sitkamertjie duisende kilometers hiervandaan geskilder het, waar geword. Die smaraggroen see, ’n saffierblou hemel, rye en rye wiegende palms, die absolute groen van blaar en blad en dan die blomme – blomme en nogmaals blomme in helder kontras.

      Punt Punaauia lê soos ’n mespunt voor hulle met die wye en beskutte hawe van Papeete, hoofstad en ook hoofhawe van Tahiti, daaragter.

      Weda voel half teleurgesteld toe hulle die hawe binnevaar. Sy het nie iets moderns verwag nie. Haar blik rus met weemoed op die groot olie-opgaartenks aan die een kant. Die droomeiland het al ’n deel van sy bekoring ingeboet ter wille van sy toerismebedryf. Hóé geweldig hierdie toerismebedryf reeds gegroei het, kan gesien word aan die luukse hotelle wat die een langs die ander op die agtergrond uittroon.

      Weda betig haarself dat sy nou kinderagtig is. Die eiland wat sy in haar gedagtewêreld opgetower het, bestaan nie meer nie. Die aardbol het te klein geword. Dit is nou maar net ’n ronde balletjie en nêrens, nie eens op hierdie afgesonderde eiland in die hart van ’n ontsaglike oseaan, sal jy die misterie en wonder van die oorspronklike skepping terugvind nie.

      Hoe jammer, dink sy. Hoe jammer dat daar nie ’n enkele stukkie van die oorspronklike Eden bewaar kon bly nie, waar die moeë reisiger van die twintigste eeu kan gaan kyk hoe die Skepper dit oorspronklik op daardie eerste skeppingsdag bedoel het.

      Sedert die dag toe Wallis se matrose voet aan wal gesit het op die swart lawastrande van Tahiti, was hierdie paradys nie meer ’n paradys nie; dit het stadig begin verander, ontaard, totdat dit vandag soos die res van die aardbol lyk. Toeriste stroom elke jaar in hul duisendtalle na hierdie uithoekie van die aarde, maar dít wat hulle hier kom soek, is nie meer te vind nie – hulle het dit self vernietig. Dit kon net sowel Miami-strand in Amerika gewees het.

      Tog het daar iets egs, al is dit ook net ’n afglansing van die oorspronklike, oorgebly. Waar hulle dit eers gedoen het uit suiwer lewensvreugde, doen hulle dit nou as deel van die toeristeaantreklikheid van die eiland: die meisie van die reisbrosjure met die swaaiende grasrompie het meteens verdriedubbel. Hulle staan in ’n ry op die kaai, die pragtige swart hare tot aan die ritmies bewegende blomme om die volmaakte rondings van die bolyf en nek. Die klaende tone van die kitaar en ukelele bring ’n byna dierlik ongebonde ritme in die swaaiende heupe en arms. Die hoelameisies van Tahiti in al hul Polinesiese prag en geheimsinnigheid!

      Weda staan ’n entjie agter madame Levaux en Eugenie en laat haar blik ook oor die saamgedromde mengelmoes van mense voor hulle op die kaai dwaal. Sy weet nie of sy bly of spyt is dat sy binne enkele oomblikke die hooggeagte heer Louis de Bougainville sal ontmoet nie. Aan die een kant het sy gehoop dat hy nie sy gaste sal kom ontmoet nie. Sy is teësinnig om met die man kennis te maak. Aan die ander kant het vroulike nuuskierigheid haar deeglik beet.

      Sy frons effens. Sy is geensins tevrede met die verloop van sake nie. Sy wou gehad het dat daar by hul aankoms in Tahiti vir haar ’n plek bespreek word op die eerste beskikbare vliegtuig terug. Dit was СКАЧАТЬ