Somer van die rooi robyn. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ gaan met Maria se koets na die hawe en daar laat die koetsier haar tussen haar bagasie langs die loopplank. Nicole staan ietwat verlore tussen al die bedrywighede om haar. Matrose hardloop heen en weer, teen die loopplank op en af, met swaar vragte op hulle gespierde skouers. Hulle kyk nie een keer in haar rigting nie, maar hou al hulle aandag by die vrag wat hulle in die ruim van die skip moet laai.

      “Net ’n paar minute laat, señorita,” sê die reeds bekende stem hier langs haar.

      Sy draai vinnig om.

      “Wanneer kan ek aan boord gaan?”

      Hy glimlag lui.

      “U is haastig! Nou maar goed, volg my dan.” Hy draai na een van die matrose wat teen die loopplank afkom. Die man het pas sy vrag in die ruim afgelaai en is op pad terug om nog te gaan haal. “Pablo! Kom help die señorita met haar bagasie, asseblief. Sy reis saam met ons tot in die Kaap.”

      Pablo kyk vinnig van Nicole na sy kaptein en die meisie kan nie help om die geamuseerde lig in die matroos se oë te sien nie. Hy buk en begin haar bagasie só te rangskik dat hy dit met een slag kan dra.

      Nicole volg Da Silva teen die loopplank op na die skip. Dit wieg met die deining van die see en net ’n oomblik lank wonder Nicole of sy op die reis gaan siek word. Dit sal bitter vernederend wees, dink sy.

      Haar kajuit is baie klein, maar gerieflik. Die matras op die slaapbank is vars gestop hoewel die omhulsel al gelap is. ’n Klein stapeltjie komberse lê op die voetenent van die bank. Daar is geen kussing nie.

      “U sal maar soos die ander moet leef, señorita,” sê Da Silva sonder ’n sweempie van spyt in sy stem. “Op ’n vragskip kan mens ook nie verwag om soos ’n katjie vertroetel te word nie.”

      Sy kyk vinnig na hom.

      “Ek verwag dit nie, monsieur.”

      “Nou goed, ons sal oor ’n uur kan vertrek. Alles het vinniger verloop as wat ek aanvanklik gemeen het.”

      Hy laat haar alleen en sy gebruik die tyd voordat hulle vertrek om haar bed op te maak en van haar klere aan die dienlike hake teen die mure te hang. Sy kan nie elke dag verkreukel soos ’n bondel wasgoed verskyn nie.

      Baie later voel sy die verandering in die deining onder haar en sy hardloop na die patryspoort. Hulle is besig om stadig uit die hawe te vaar. Sy haas haar na die loopgang net buite die kajuit en dan op met die trap na die dek. Dan staar sy lank na Barcelona wat soos ’n handvol pêrels langs die water al kleiner word. Daar is niemand wat haar op die hawe kom afsien het nie en sy voel skielik bitter eensaam en alleen. Ramirez da Silva is ’n vreemdeling vir haar en hulle sal nooit vriende kan wees nie. Daar is niemand anders op die skip wat sy ken nie, maar miskien sal sy nog met iemand vriende maak voordat die reis veel vorder.

      Agter haar, op die bodek van die skip, staan Da Silva ook en uitkyk oor die verdwynende hawe. Sy blik dwaal egter telkens terug na die meisie wat alleen langs die reling staan. Die oggendson laat die koperglans in haar hare skitter, dit vonkel op die borduursels van haar roomkleurige tabberd. Die trek om sy mond huiwer tussen bitterheid en minagting, die uitdrukking in sy oë is onpeilbaar.

      Nicole is onbewus daarvan dat elke klein beweginkie van haar fyn dopgehou word, toe sy ’n lastige traan van haar wang afvee. Haar pa sal nooit weet wat hy aan haar gedoen het deur haar hier agter te laat nie. Sy sal hom ook nooit vertel nie … as sy die seereis oorleef.

      2

      Die El Mar is ’n vaartbelynde galjoen en, soos die ander skepe van die Spaanse Armada, ryklik versier. Die voorkasteel steek bo die boeg uit sonder die seile. Dis Da Silva se gunsteling-uitkykpos en as hy nie in die stuurkajuit is nie, dan is hy gewoonlik hier op die voorkasteel waar hy ’n goeie uitsig het oor hulle pad vorentoe deur die golwe. Dis nie nodig dat hy altyd op sy pos is nie; hy kan maar net een van die matrose vra om hier wag te hou, maar hy hou van die alleenheid wat gewoonlik hier te vinde is.

      Terwyl hulle deur die Mediterreense See vaar, is dit nie nodig om die horison dop te hou vir seerowerskepe nie. Die skeepsverkeer hier is heeltemal te druk en hulle sal dit nie sommer hier waag nie. Sodra hulle deur die Straat van Gibraltar is, sal daar pal iemand op wag wees in die kraaines. Dan eers sal die werklike gevare begin.

      Nicole bly baie lank nog by die reling staan. Om haar is die matrose bedrywig. Sy verstaan nie wat hulle doen nie, maar hulle ken skynbaar hulle werk. Die dek is vol netjiese rolle toue en ander voorwerpe wat sy glad nie ken nie. Dus bepaal sy haar aandag by die golwende see voor haar.

      Majorca se onegalige kuslyn strek voor haar oor die oosterkim uit. Hulle vaar nie baie vinnig nie en sy word later moeg van die donkerblou heuwels van Majorca. Sy kyk terug oor die dek en sien die kaptein voor op die voorkasteel staan. Hy is skynbaar diep in gedagte versonke.

      Nicole wens skielik dat sy nie saamgekom het nie. Daar is nou geen terugkeer meer nie. Da Silva kan haar nog by Gibraltar aan wal laat gaan, maar sy twyfel of hy dit sal doen. Hy is nie die soort man wat aan versoeke van besluitelose vroumense sal voldoen nie. Nee, sy kan maar van Gibraltar vergeet.

      Sy gaan terug na haar kajuit en hou haarself besig met handwerkies wat sy vir dié doel ingepak het. Sy moet erken dat sy nie baie gelukkig voel nie. Dit is asof die matrose en hulle kaptein haar ignoreer, asof sy ’n indringer is. Dit gaan ’n dubbele lang reis wees as sy net haarself die hele tyd vir geselskap gaan hê.

      Haar middagete word in haar kajuit bedien. Dit laat haar soos ’n ongewenste gevangene voel. Sy is egter honger en die heerlike gebraaide vleis en kapokaartappels lyk lekker.

      Na aandete gaan sy vir die eerste keer uit op die dek. Die aandlug is koel en verfrissend. Tot nou toe het sy nog nie seesiek geword nie en sy glo nie dat dit meer sal gebeur nie. Dis ten minste iets om voor dankbaar te wees.

      ’n Beweging aan die oorkant van die dek trek haar aandag. ’n Meisie van min of meer haar eie ouderdom kom met ’n slenterstap oor die dek in haar rigting. In die flou lig van die lanterns kan Nicole haar nie mooi sien nie, maar sy herken die effens korterige rok wat die sigeuners dra. Die meisie is slegs twee tree van haar af toe sy gaan staan.

      Nicole voel skielik koud. Dit moet Consuelo wees, dink sy ontsteld. Die meisie het ’n donker, geheimsinnige skoonheid omtrent haar. Haar swart oë gloei en haar vol, sensuele lippe het ’n trek van minagting om hulle.

      “Buenas noches,” groet Consuelo op Spaans.

      “Bonsoir,” groet Nicole op Frans terug.

      Consuelo lag sag met ’n heserige, ryk stem.

      “Wat het jy Ramirez betaal om op sy skip te kom?” wil sy astrant weet.

      Nicole haal haar skouers op.

      “Die gewone reisgeld, hoekom vra jy?”

      Consuelo lag uitdagend, minagtend.

      “Die gewone reisgeld! Daar is nie so iets vir Ramirez nie – óf jy betaal baie duur en hy laat jou met rus, óf jy ry goedkoop en betaal op ander maniere die verskil in.”

      Nicole verkleur.

      “Ek het nie self met hom oor die reisgeld onderhandel nie. My vader het dit gedoen terwyl ek in Frankryk was.”

      Die glimlag verdwyn van Consuelo se gesig af.

      “Ramirez СКАЧАТЬ