Somer van die rooi robyn. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Jou pa het so ’n goeie man gelyk en as jy iets moet oorkom op daardie skip …?” Sy bly betekenisvol stil.

      “Ek sal niks oorkom nie, madame,” sê Nicole gerusstellend. “Kaptein Da Silva en ek verstaan mekaar goed. Hy sal niks waag nie.”

      Maria gaan die herberg binne met Nicole kort op haar hakke.

      “Jy ken hom nog nie, kind. Hy sal jou sag maak en dan sal hy maak wat hy wil. Hy is nie ’n man wat sal trou nie, maar hy ontsê homself ook nie die voorregte van ’n hofmakery nie.”

      “Watse voorregte, madame?”

      Maria kyk met groot oë na Nicole.

      “Hy sal aan jou raak en nie sy afstand behou nie!”

      Nicole glimlag.

      “Hy het aan my geraak toe hy my in die koets gehelp het en ek het niks daarvan oorgekom nie.”

      Maria snak na haar asem.

      “Ek het jou gesê hy ken nie sy afstand nie. Dis ongehoord vir ’n man om aan ’n meisie te raak voordat hy die goedkeuring van haar ouers het!”

      “Dis anders in Frankryk, madame. Ons is nie so streng daar nie.”

      “Maar hierdie een is wild, kan jy nie verstaan nie? Hy sal jou selfs probeer vasdruk as jy nie baie versigtig is nie.”

      “Dit sal nie gebeur nie, madame. Ek sal nie een van sy oorwinnings wees nie.”

      Maria lyk nie beïndruk nie.

      “Dit sal ons maar eers moet sien. Da Silva sal nooit verander nie. Hy is ’n aantreklike derduiwel en hy het blou bloed in sy are. Dit maak hom onweerstaanbaar vir vroue. Die pragtige Franscesca de Cabreira was sy laaste slagoffer. Sy is die dogter van ’n gesiene man en almal het gedink dat Da Silva nou uiteindelik ’n vrou sou vat, maar hy het nie. Hy het net weer ankers gelig en ons het hom vir langer as ’n jaar nie gesien nie.” Sy skud haar kop. “Hy verkies sy vryheid en daardie ewe wilde Consuelo wat gedurig in sy nabyheid is.”

      Nicole is verbaas om te besef dat sy ’n bietjie jaloers is op die onbekende Consuelo.

      “Wie is sy?”

      “’n Sigeunerin. Hulle is gevaarlike mense, kind. Sy is verlief op Ramirez en as iemand haar pad probeer kruis, sal sy enigiets doen om hom terug te wen.”

      Nicole glimlag.

      “Sy het tog niks van my te vrese nie. Buitendien, ek glo nie hy sal haar op dié reis saamneem nie.”

      Maria knik stadig.

      “Ja, dis waar. Ek glo nie hy sal so iets doen nie. Consuelo was nog nooit op sy reise saam nie.”

      Noudat sy weet dat haar lang reis binne twee dae gaan begin, is daar nog baie wat Nicole wil doen. Hierdie sal die laaste plek wees waar sy enigiets sal kan koop vir die reis.

      Die middag bring sy besoek aan ’n paar winkels en is verras dat daar so ’n groot verskeidenheid ware is. Daar is nie tyd om vir haarself nog ’n paar skoene te laat maak nie en dus koop sy net genoeg van die sagte, rooi leer om saam te neem. Sy kry ook nog ’n geborduurde pêrelhangertjie en ’n geweefde reissak om die ekstra goed in te pak. Dan keer sy terug na die herberg vir aandete.

      Die hele dag probeer Nicole die kaptein vergeet, maar sy betrap haarself telkens dat sy aan hom dink. Sy kan die ligte spot in sy oë en die geamuseerde glimlag om sy mondhoeke maar net nie vergeet nie.

      Sy wonder oor Consuelo. Sy ken die sigeuners baie swak. In Frankryk het sy af en toe met hulle te doene gekry, maar dit was net oppervlakkig. Dit was gewoonlik net wanneer hulle deur die omgewing gegaan het en iewers kamp opgeslaan het. Haar pa het ook maar min van dié swerwersvolkie geweet en kon haar nie veel oor hulle vertel nie. Al wat sy wel van hulle weet, is dat hulle ’n inkennige nasie is, ietwat geheimsinnig en vurig van geaardheid. Sy kan baie goed glo dat ’n sigeunermeisie die kaptein sal interesseer.

      Die volgende dag spandeer sy al haar tyd om haar trommels en sakke in te pak en seker te maak dat sy niks vergeet het nie. Op die mark naby die hawe koop sy ’n hareborsel en ’n handspieël en vind sy ook uit waar die El Mar voor anker lê.

      Dis ’n groot, vaartbelynde seilskip en die boeg is ryklik versier soos alle Spaanse skepe. Hierdie een het egter vir haar besondere betekenis en nie net omdat sy daarmee Kaap toe gaan vaar nie. Die kaptein daarvan is ’n uitsonderlike man, ’n Spaanse edelman met ’n verreikende reputasie. Hy stuit vir niks en sy kan nie anders as om te dink dat hy dapper in enige geveg sal wees nie.

      Sy frons. Waarom moet sy nou aan ’n geveg dink? Daar sal tog nie so iets gebeur terwyl hulle op see is nie. En tog laat die gedagte haar ietwat bekommerd. Tot dusver het sy nog nie aan die gevare gedink wat hulle op see te wagte kan wees nie. Die El Mar is ’n handelskip en die moontlikheid is baie goed dat hulle deur seerowers voorgelê sal word.

      Sy stap vinnig terug na die herberg. Dit sal haar niks help om nou aan sulke dinge te dink nie. Dit is iets waaroor Da Silva hom maar moet bekommer. Deur haar te bekommer, gaan sy tog nie die gevare weghou nie.

      Maria kom na aandete na haar kamer.

      “Dis nog nie te laat om terug te draai nie, señorita. Ek kan vanaand ’n boodskap na Ramirez da Silva toe stuur.” Nicole glimlag.

      “Ek is te trots om nou toe te gee, madame. Ek sou dit haat dat hy my ’n lafaard noem.”

      Maria sug lank en diep.

      “Dan het jy ook voor sy sjarme geswig. Dis jammer.”

      Nicole kyk verbaas na haar.

      “Nie so haastig nie, madame!” roep sy uit. “Die feit dat ek saamgaan, beteken beslis nie dat ek voor sy sjarme geswig het nie. Ek moet so gou moontlik in die Kaap kom en ek kan nie nog ’n maand wag vir ’n skip nie.”

      Maria kyk agterdogtig na haar.

      “Ek is mos nie vandag gebore nie, kind. Sedert jy gister by Da Silva was, is jy net nie meer jouself nie. Jy is ingedagte en afgetrokke.”

      “Ek bekommer my oor die reis, madame. Daar is baie gevare op see.”

      “Waarvan Ramirez da Silva nie die minste is nie,” kap sy terug. “Dit sal vir jou beter wees as jy liewer aan ál die gevare dink en nie net aan party nie.”

      “Ek sal dit doen, madame,” antwoord Nicole gelate. Sy besef maar te goed dat dit nie sal help om die hele tyd met die hospita te stry nie.

      Sy slaap die nag nie baie goed nie en verslaap haar byna die volgende oggend. Dis reeds sesuur toe sy na die ruim kombuis gaan waar Maria besig is om ontbyt te maak.

      “U het my nie kom wakker maak nie,” sê sy beskuldigend.

      “Dis omdat ek gehoop het dat jy sou verslaap. Dan sou jy nie kon saamgaan nie.” Sy sit ’n groot bord kos voor die meisie neer. “Hier, eet sommer hier in die kombuis. Die kos op die skepe is nie watwonders nie en jy sal nog terugverlang na hierdie ontbyt.”

      Nicole glimlag, en voel ’n knop in haar keel opstoot.

      “Ek СКАЧАТЬ