Somer van die rooi robyn. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ haar pa se oordeel kan vertrou.

      “Ek sal nou maar eers na my kamer gaan en ’n bietjie rus, madame. Dit was ’n vermoeiende rit hierheen en daar lê nog baie vir my voor.”

      “Daarvan kan jy seker wees,” sê Maria met ’n donker stem. “Maar kom, ek neem jou na jou kamer.”

      Toe sy eindelik weer alleen is, dink Nicole na oor wat die hospita gesê het. Hoewel sy op haar pa se oordeel kan vertrou, voel sy tog onseker oor wat haar te doen staan. Sy weet sy behoort nie te reis met ’n man wat Da Silva se reputasie het nie, maar miskien moet sy hom eers gaan besoek en dan self oordeel wat sy moet doen. Sy kan Da Silva altyd ’n brief gee om aan haar ouers te oorhandig, sou sy besluit om nie saam met hom te gaan nie.

      Nicole skrik die volgende oggend baie laat eers wakker. Die hospita het haar maar laat slaap. Die reis na Barcelona was erg vermoeiend en sy weet dat die meisie baie moeg moet wees.

      Nicole was haar gesig en hande omdat daar geen ander geriewe in die kamer is nie en trek dan ’n tabberd van donkergroen fluweel aan. Sy wil goed lyk wanneer sy die berugte Da Silva vandag ontmoet. Hy moet weet dat sy nie sommer ’n gewone meisie is nie. Sy wil hom nie die gedagte gee dat hy met haar ook kan maak wat hy wil nie. Sy sal hom koel en uit die hoogte behandel en dit behoort hom gou op sy plek te sit. Indien sy sou besluit om saam met hom te reis, kan hy haar ook nie weier nie, want haar reisgeld is reeds betaal.

      Die hospita kyk verbaas na Nicole toe die meisie later in die eetkamer haar verskyning maak.

      “U is uitgevat vir ’n feestelike geleentheid, señorita,” merk sy op terwyl sy haar blik oor Nicole se keurige voorkoms laat dwaal. Die groen tabberd met die roomkleurige kantafwerking komplementeer die heldergroen van die meisie se oë en bleek gelaat.

      “Ek wil na monsieur Da Silva gaan, madame.”

      “Jy soek moeilikheid,” sê Maria somber. “Hy is by sy villa buite Barcelona. Die El Mar vertrek eers oor twee dae uit die hawe en hy bly gewoonlik daar tot die dag voor sy vertrek. Ek sou jou aanraai om liewer ou klere te dra en nie so mooi te lyk nie, of het jy vergeet wat ek jou gister vertel het?”

      Nicole skud haar kop laggend.

      “Nee, ek het nie vergeet nie, maar ek voel dis beter dat ek die kaptein op gelyke voet ontmoet. Ek is nie van plan om onderdanig aan hom te wees nie.”

      Maria skud haar kop.

      “Hy dwing almal om onderdanig te wees. Hy het ’n magnetiese persoonlikheid, señorita, maar jy sal dit self uitvind. Jou bravade sal soos mis voor die son verdwyn as jy hom eers van aangesig tot aangesig ontmoet.”

      “Ons sal maar sien wat gaan gebeur, madame.”

      Na ontbyt stuur Maria die herberg se koets na die voordeur en Nicole klim in. Dan vertrek hulle na die Villa El Toro waar Da Silva tuisgaan.

      Terwyl hulle deur die besige strate ry, verkyk Nicole haar aan die Spanjaarde in die strate. Die getroude vroue is almal in swart geklee. Dis ’n eeue oue tradisie onder die Spanjaarde, want hulle glo dat die getroude vrou nou vir die samelewing en vir die jongmans ’n taboe is. Dis net die jongmeisies wat mooi aangetrek is en dan is hulle deurentyd in die geselskap van ’n duenna.

      Spoedig verlaat hulle Barcelona, maar nie ver van die laaste huise af nie draai die koetsier by ’n groot, witgekalkte hek in.

      Nicole kyk met nuwe belangstelling na haar omgewing. Verder teen ’n skuinste kan sy die wit villa sien wat soos ’n pêrel in die groen omgewing lê. Dit moet ’n pragtige uitsig oor die see en die hawe hê, besluit sy. Van daar kan sy dalk Mernorca sien.

      Voor die deur word sy deur ’n lakei ontmoet wat haar na binne neem. Die hoofbediende neem haar na ’n klein vertrekkie terwyl hy sy meester in kennis stel van haar aankoms.

      Terwyl Nicole op Da Silva wag, kyk sy in die vertrek rond. Daar is pragtige skilderye teen die mure en kosbare tapyte uit Persië op die vloer. Die man het duur, maar goeie smaak, besluit sy. Daar is skielik net ’n klein bietjie onsekerheid in haar. Hoe ’n soort man is hy werklik? wonder sy. Sal sy haar man teen hom kan staan, of moet sy maar liewer na ’n ander skip gaan soek? Sy het genoeg geld om vir die reis te betaal. Sy het in die verlede al met Franse edelmanne te doene gehad en dit was nie moeilik om hulle op gelyke voet te ontmoet nie. Nou is daar skielik ’n bietjie twyfel by haar nog voordat sy Da Silva gesien het.

      Dis dalk die huis wat so oorweldigend is, dink sy. Dit maak haar effens senuweeagtig om hier tussen al die weelde te wees en te weet dat sy dié man netnou van aangesig tot aangesig sal ontmoet. Dis haar taak om hom te laat verstaan dat sy nie nóg ’n jongmeisie is wat vir hom gaan val nie.

      “Dis ’n aangename verrassing, señorita,” sê ’n manstem skielik agter haar.

      Nicole draai nie dadelik om nie. Sy stem is diep en klankryk, fluweelsag, maar met daardie onmiskenbare klank van gesag daarin. Nog voordat sy omdraai, weet Nicole dat ’n moeilike taak vir haar voorlê.

      ’n Oomblik lank staar sy hom net aan en dis meer van verbasing as van ’n gebrek aan woorde. Hy is lank, lenig gebou en besonder aantreklik. Sy gesig is bruingebrand deur voortdurende blootstelling aan die son, sy oë donker en geheimsinnig. Hy het nie eens sy baadjie vir die geleentheid aangetrek nie, maar staan heeltemal op sy gemak voor haar geklee in ’n nousluitende swart broek, stewels en ’n haelwit wyemouhemp. Sy hand rus elegant op die hef van sy swaard aan sy sy. Om sy mondhoeke speel ’n geamuseerde glimlag.

      “Is u monsieur Da Silva?” vra sy eindelik en daar is nie die koelheid in haar stem wat sy graag daarin sou wou hê nie.

      Sy glimlag verbreed effens.

      “Dit is ek. En u is señorita Nicole Rousseau?”

      Sy knipper haar oë toe hy haar naam prontuit noem. Dis nie die gebruik in die Franse kringe om ’n dame by die eerste ontmoeting op haar voornaam te noem nie.

      “Dis korrek, maar u bediende het u seker gesê wie ek is.”

      Hy skud sy kop en stap na ’n tafeltjie waarop ’n kraffie wyn en glase staan.

      “Ek vind dit vervelig om voor die tyd te weet wie ek gaan ontmoet,” sê hy terwyl hy wyn in twee glase skink. “Pablo het opdrag gekry om my nooit te sê wie op my wag nie.”

      Sy lig haar wenkbroue.

      “Is dit die rede waarom u so informeel geklee is?”

      Hy lag toe hy omdraai en haar ’n glas wyn aanbied.

      “In my huis doen ek soos ek goed dink, señorita Nicole. Al was dit ook koning Philippe wat hier op my gewag het, sou ek nie die moeite gedoen het om my voorkoms te verander nie. Nou, waarmee kan ek help?”

      Haar hart bons in haar keel. Hoe moet sy nou haar probleem aanvoer? Sy weet intuïtief dat dit nie sal help om van hierdie man weg te hardloop nie. Hy sal ook weet hoekom sy nie saam met hom wil gaan nie en skielik kan sy die gedagte dat hy vir haar moet lag, nie verdra nie.

      “My vader het vir my ’n plek op u skip bespreek tot in die Kaap, monsieur.”

      Hy glimlag effens.

      “En u sou verkies om nie te gaan nie, want teen hierdie tyd het u sekerlik al van my reputasie gehoor?”

      Nicole СКАЧАТЬ