Frats. Chris Karsten

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ spek wat braai. Hy is honger en sien uit na die brekfis wat die vrou voorberei.

      Hy en Bartol spoel hul hande af in die vars, helder water van die leivoor. Dis ’n mooi oggend met geen reën en wind nie. Hulle gaan sit op die skoon stoep en wag. Die vet spek sis neffens die growwe brood met diepgeel botter in die blikborde waarvan die emalje van groen en wit stuk-stuk aferd.

      Hy vat die bord en kyk op na haar, vir die eerste keer van naby. Die gesig is fyn en jonk en vol. Die vel van haar gesig en arms en van die hande wat die borde uithou, is die gladde vel van ’n jong meisie, gloeiend, die kleur van ligte heuning. Sy draai om, terug in die huis in. Sy oë verstar op haar figuur, op haar boude wat wieg onder die rok terwyl sy wegstap. So massief, so rojaal, kon hy hom dáárdie deel van die vroulike anatomie nooit voorstel nie.

      Hy begin eet, maar toe sy uitkom met die blikbekers vol stomende koffie, kan hy nie wegkyk nie. Hy voel die klopping teen sy nek en teen sy slape. Hy besef dat hy iets besonders aanskou. Hy kyk na Bartol, maar Bartol kyk nie op nie. Die vet van die spek blink om sy mond. Hy sluk die kos met die koffie af en vee die laaste brood deur die vetterigheid in die bord. Die jong vrou wat die huis skoonmaak, die wasgoed was en die kos maak, is vir Bartol nie iets snaaks nie. Sy is maar net een van die werkers op die werf.

      Maar Woodcock staar haar steeds agterna. Hy kan nie ophou kyk na haar skommelende boude nie. Hulle is volmaak gevorm, sensueel rond, ferm, maar enorm, heeltemal buite verhouding tot haar kort liggaam. Die res van haar liggaam – die skraal nek, skouers, arms, borste los onder dun materiaal, die kuite en skraal enkels en die klein voete – pas by die kort postuur.

      By die deur kyk sy om. Hy laat sak sy gesig na sy bord toe.

      “Is sy vir jou snaaks?” vra Bartol oplaas en slurp aan die koffie.

      Woodcock knik. “Ja, sy is … anders.”

      “Tiebout glo sy behoort aan hom, glo sy is sy eiendom. Hy hou van die slaafse Kaapse vroue.”

      “Kan ek met haar gesels?”

      “Haar Engels is min, maar sy verstaan dit. Ons praat Hollands, meestal. Ons het haar geleer, van kleins af, vir haar en Goens, die stalkneg.”

      “Wat is dan haar eie taal?”

      “Sy is hautitou, uit die Gamkamma. My pa het dit so opgeteken, in sy opgaaf van haar en Goens se koop by die slawesmous. Die papiere bewaar ek. Eendag, as sy wil loop, kan sy haar opgaaf kry, om te sê wie sy is en waar sy vandaan kom. Sy is mos ook mens, nes ek en jy.”

      Woodcock knik. Mens, maar raar, met sulke boude, en nié soos ons nie. Hy wag dat Bartol terugkom met haar papiere. “Ongelooflik,” mymer hy.

      “Ongelooflik?” vra Bartol. Hy gaan sit langs Woodcock op die stoep en vou die dokumente oop. “Hier is dit.”

      “Sý is ongelooflik,” sê Woodcock.

      Bartol blaai deur die papiere. “Gari-Karib, dis haar regte naam, van die stam Gomarib geib.”

      “Waar het jou pa die inligting gekry?”

      “Die Hottentotte van die slawesmous het kennis gehad. Hulle het haar Khoena genoem. Dis soos ons haar ken. Khoena. Goens het ook gehelp, haar ouer broer. Hy kon meer onthou. My pa was stip met hulle inboek, vir wettige verblyfreg sodat niemand kan sê sy is ’n rondloper nie, en dat sy domisilium het.” Hy lees wat Rijckloff Boelens neergeskryf het: “Loutersvalleij, op de vlack tussen ’t geberghte van ’t land van Africa en de Caep.”

      “Sy lyk jonk.”

      “Pas agtien, soos my pa haar geboorte geskat het.”

      “Jou pa het baie moeite gedoen.”

      “My pa was ’n goeie mens. Hy het goed gedoen vir my en Tiebout en vir sy slawe, veral vir Khoena en Goens, oor hulle net kinders was.”

      “Sy is potsierlik,” sê Woodcock. “In Engeland sal mense baie betaal om na haar te kom kyk. Só iets het niemand nog ooit gesien nie. En die geleerdes sal haar wil bestudeer.”

      “Dis hoe hulle lyk, Khoena en haar mense. Dis g’n ánders of potsierlik nie.”

      “In Europa word oor hulle gepraat. Daar is groot diskussies oor vroue se anatomie. Almal bespiegel oor die vroue van Afrika, die Hottentotte. Geen wetenskaplike het nog die kans gehad om een van hulle van naby te bestudeer nie.”

      Bartol kyk verbaas na Woodcock. “Gesprekke oor vroue, oor hoe hulle lyk?”

      Verveling is die vloek van lang seevaarte, en dié saaiheid verwyl Woodcock met sy boeke en geskrifte. In hierdie tyd, wat die Franse l’âge de raison noem, word elke onderwerp, hoe gering en onbenullig ook al, ’n dispuut wat opgeklaar moet word. Al hierdie twiste vermaak Woodcock in die ledigheid van weke en maande met net die deining van die oneindige see om die skip. Die nuwe, en vurige, redekaweling van die anatomiste, naturaliste en antropoloë van Europa gaan oor die vorm, die bou, van die vrou se liggaam.

      “Daar is deftige modes in Engeland en Europa. Vroue, dié wat die geld het, is pronkers. Maar hoe lyk hulle regtig?” vra Woodcock. “Dít is die vraag waaroor nou geredeneer word: hoe lyk hul liggame as daardie materiale, jaartse en jaartse en in die mooiste kleure, van hulle gestroop word?”

      “Ek kan jou sê,” reken Bartol, “maar Tiebout is ’n groter kenner. Hy weet presiés hoe vroue lyk, sonder klere.”

      “Ja, maar is jou broer ’n wetenskaplike wat sy bevindinge van kaal vroue aanteken? Kan hy verklaar dat Khoena se skedel doligokefaal is, of dalk ortokefaal, of dat haar gesig prognaties is? Is haar borste klein en konies, met groot tepels? Het hy aangeteken dat haar boude steatopigies is? Wat is sy bevinding van haar labia minora?”

      Bartol skud sy kop oor die geleerde woorde. Hy weet Tiebout het nie tyd vir haarklowery wanneer hy die snolle van die Keisergracht, of Khoena, laat uittrek nie.

      Die boude van hierdie jong vrou met die heuningvel, sê Woodcock, sal nuwe opwinding verskaf aan die heersende debat, oor die studies waarin die liggaamsbou van vroue in Europa vergelyk word met dié in Afrika. Oor hoe die Afrikavrou afwyk van die anatomiese norm van die Europese vrou. Khoena, so glo hy, sal ’n groot geskarrel afgee in hierdie era van die rede. Want hier, voor sy eie oë, is die antwoord, die bewys, waarna die intellektuele redenaars op soek is, die bepalende gevallestudie. Dit sal ’n vergryp wees, ’n growwe mistasting selfs, ja, inderdaad ’n onvergeeflike sonde, as hy nie die kans aangryp om haar liggaam beskikbaar te stel vir die wetenskap nie.

      Boonop, meen hy in die stilligheid, sal hy besonder mildelik vergoed word vir hierdie seldsame en unieke spesimen. “Sy sal ongetwyfeld ’n groter attraksie wees as ’n kaalgeplukte volstruis of die afgeslagte vel van ’n kameelperd,” sê hy. “Mense sal betáál om haar te sien.”

      Bartol sit sy beker neer, sy oë op skrefies ver oor die duine, doer in die rigting van die see agter die sandvelde. “Hoekom sal die mense geld betaal om haar te sien?”

      “Omdat sy so anders is. Geen vrou in die ganse Engeland, die ganse Europa, lyk só nie. Hulle sal dink sy is … ’n frats.”

      “Frats! Daar’s niks met Khoena verkeerd nie. Sy’s normaal en slim, sy leer vinnig.”

      “Is jy nie bang sy loop weg nie?”

      “Waarheen sal sy wegloop? СКАЧАТЬ