Die groot legkaart. Susanna M. Lingua

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ soort lewe wat ek verlang nie, Renier, ’n lewe wat met weelde doodgesmoor word totdat jy jou sin vir waardes verloor het . . . Nee, ek verkies die soort lewe waar ’n mens nog kan droom en die eenvoudige dinge in die lewe kan waardeer. Ek wil saam met jou droom oor môre en al die ander môres, en . . . ek wil saam met jou van onder af begin, Renier, saam met jou ’n gelukkige toekoms bou.”

      Hy druk haar stywer teen sy bors vas en sê met ’n baie teer stem: “Ek belowe jou, ons sal al daardie dinge saam doen, my skat. Ons sal ook ons kinders leer dat die mooiste dinge van die lewe in die eenvoudige dinge te vind is.” Hy soen haar diep en innig, dan stap hulle weer verder met die dam se oewer langs.

      ’n Entjie om die berg se punt is dit so koud in die skaduwee dat hulle maar liewer besluit om terug te gaan.

      “Ons sal môre kom kyk wat hier agter die berg aangaan – môreoggend wanneer die son teen hierdie kant skyn,” stel Renier voor.

      Hulle loop nog steeds hand om die lyf toe hulle hulle later by hul vriende aansluit, hier waar hulle luilekker langs die viswater in die son sit en hengel. Trouens, die drie mans hengel en die meisies hou hulle geselskap.

      “Hoe lyk dit, al iets gevang?” vra Renier.

      “Nie ek nie, maar Gertman en Hennie het elkeen twee mooi visse gevang,” antwoord Wessel. “Bring jou stok, ou maat, dan kom sit jy en Tina hier by my en Anita.”

      Die res van die middag verwyl die jongklomp langs die dam, totdat die son laag in die weste hang en ’n koue suidewindjie opsteek. Hulle het tien kurpers gevang, genoeg vir ’n ete, maar wie gaan die visse skoonmaak? Die mans meen dis die meisies se werk, aangesien hulle die visse gevang het. Die meisies, op hul beurt, meen weer dat die vang van die visse glad nie tel nie, aangesien hulle die manne geselskap moes hou. Hulle kan dus nie die visse skoonmaak en nog bak ook nie, dit sal onregverdig wees.

      Daar word oor en weer geredekawel, maar nadat hulle koffie gedrink het, word daar eindelik ’n ooreenkoms getref – die mans sal die visse skoonmaak, maar dan moet die meisies dit vir aandete bak.

      Na die ete sit hulle almal om die kampvuur. Hoër op brand ook ’n aantal kampvure, dus is hulle nie die enigste kampeerders hier langs die dam nie. Gerrie sê hy hoor dit spook hier by die dam. Drie mense het glo ’n jaar of wat gelede hier verdrink, en nou wandel hulle snags op die water – lewensgroot en in spierwit geklee.

      “Is hulle nie ook wasig, met vuurrooi oë nie, Gerrie?” spot Anita.

      “Hulle roep natuurlik die ganse nag om hulp, nè, ou Gertman?” terg Wilma saam.

      “Wel, solank hulle net op die water bly en nie ons tente besoek nie, is die Kaap Hollands,” glimlag Tina ondeund.

      “Nou ja, as jy vannag jou drie spoke sien en straks bang word, Gertman, moet jy ons maar roep,” bied Riana hulpvaardig aan.

      Wessel en Renier bars hartlik uit van die lag.

      “Jy sal iets anders moet probeer as jy die meisiekinders wil bang praat, ou maat,” laat Hennie met ’n breë glimlag hoor. “Vertel hulle liewer van die wilde man met die lang hare, rooi oë en baard wat hier in die berg boer –”

      “Wilde man se voet,” val Anita die jong man laggend in die rede. “Dis ’n rondloper wat die vorige dag te diep in die bottel gekyk het, vandaar die rooi oë.”

      Almal begin hartlik lag.

      “Nou ja, aangesien julle dit nie reggekry het om die meisies bang te praat nie,” laat Renier hoor, “kan ons gerus besluit wat ons môre gaan doen. Ons durf nie elke dag en heeldag hengel nie, want dan sal die meisies afgeskeep voel en dit mag nie gebeur nie.”

      “Jy het ’n punt daar, ou maat,” stem Wessel saam en plaas nog ’n stomp op die vuur. “Ek stel voor dat ons net smiddags hengel. Soggens kan elkeen sy eie koers inslaan. Ek sal graag daardie diep, bosryke kloof agter die hotel wil besigtig. Dié van julle wat wil saamgaan, is natuurlik welkom.”

      Hulle sit tot laat die nag om die kampvuur en gesels. Anita is die eerste wat aankondig dat dit tyd is vir soet kinders om te gaan slaap. Hierna word die vuur geblus en die meisies word voor hul tent nag gesê.

      Die volgende twee weke vlieg vir Tina en Renier soos ’n droom verby. Die dae wanneer dit nie haar beurt is om maaltye voor te berei nie, is sy en Renier elke oomblik van die dag bymekaar. Hulle leer mekaar ken en verstaan, en die band van hul liefde word by die dag beter gesmee.

      Tina het nooit kon droom dat dit so wonderlik is om lief te hê nie. Renier is haar hele wêreld en elke gedagte, elke droom van haar kring net om hom. Sy weet as sy hom moet verloor, sal haar lewe nooit weer dieselfde wees nie, want dan sal die kernelemente ontbreek – die elemente wat haar lus laat voel om te lewe, wat elke dag vir haar tot ’n goue dag omskep, wat haar hart laat jubel van blydskap omdat sy ’n mens is wat kan liefhê en droom.

      Ook Renier weet dat Tina die enigste vrou vir hom is. Hy weet nie of dit haar mooi persoonlikheid, of iets in haar donkerbruin oë is nie, maar daar is iets in haar wat haar anders maak as die meisies wat hy ken, iets wat haar vir hom baie dierbaar maak . . . Ja, hy is vasbeslote om Tina sy vrou te maak, kom wat wil.

      Ten spyte daarvan dat Julie ’n koue wintermaand is, geniet die agt jong mense hul vakansie ten volle. Daar is trouens nie ’n berg of ’n kloof in die nabyheid wat hulle nie verken het nie. Die mans hengel elke middag na hartelus, en menige aand braai hulle die dag se vangs sommer daar oor die kole van die kampvuur. Vir elkeen is dit ’n genotvolle vakansie, maar vir Tina en Renier is dit onvergeetlik.

      Die dag van hul vertrek breek eindelik aan, en toe hulle vroeg die oggend weer in die pad val, terug Johannesburg toe, kondig Wessel sommerso uit die bloute aan dat hy en Anita besluit het om hul wittebroodsdae hier langs die Ebenezerdam te kom deurbring.

      Dit is byna drie-uur toe Renier vir Tina by haar ouerhuis besorg. Sy nooi hom binne vir ’n koppie tee, maar Renier is ietwat huiwerig om haar uitnodiging te aanvaar, aangesien hy nie aangetrek is vir ’n besoek nie.

      “My pa is nog op kantoor,” lig sy hom in. “Net die huishoudster en die huishulpe is tuis, en hulle sal nie eens merk dat ons skoene nie blink nie. Hulle weet in elk geval dat ons nou van die dam af kom en soos reisigers sal lyk wat deur ’n woestyn getrek het.”

      Haar stem is meteens sag en pleitend toe sy vervolg: “Ek kan nie nou al van jou afskeid neem nie, Renier. Kom drink net saam met my tee en . . . en kuier nog so ’n klein rukkie by my.”

      “Dink jy dit is vir my aangenaam om nou al weer van jou afskeid te moet neem, ou kleintjie?” Hy kyk haar aan met oë wat net liefde vir haar weerspieël. “Nou goed, ek sal saam met jou tee drink, maar dan kom eet jy vanaand saam met my. Sal jou pa jou toelaat om saam met my te kom eet, my poppie?”

      ’n Skaduwee skuif meteens oor haar mooi gelaat en die glimlaggie om haar mond verstar.

      “Solank my pa onder die indruk verkeer dat jy maar net ’n vriend is soos . . . soos die drie Beukes-kinders, sal hy geen beswaar maak nie, Renier.” Haar stem klink duidelik ongelukkig.

      “Die botsing sal kom wanneer jy hom om my hand vra, want hy het reeds vir Thys Joubert as sy aanstaande skoonseun gekies. Trouens, hy probeer al die afgelope jaar om Thys aan my af te smeer, en ek het hom al oor en oor verseker dat ek vir die vent nie ’n druppel tyd het nie. Hy is ’n losbol met te veel geld en te min verstand, en dan is hy nog boonop verwaand en vermetel ook. Maar kom, laat ons liewer gaan tee drink. Ek vind Thys Joubert СКАЧАТЬ