Die groot legkaart. Susanna M. Lingua

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      “Ons is agt mense wat gaan, Pappa, en ons het besluit dat elkeen sy deel moet bydra om die koste te dek. Volgens ons berekening sal my sakgeld genoeg wees om my deel te dek –”

      “Ek sal na die ete vir jou ’n tjek gee vir warm klere en al die ander benodigdhede,” val hy haar ongeërg in die rede.

      Tina wil nog vir haar pa sê dat sy genoeg warm klere het en selfs ook ’n stywe bedraggie gespaar het, maar hy begin reeds oor ander dinge praat. So gaan dit altyd wanneer sy oor haar vriende se lewenswyse wil gesels. Haar pa heg te veel waarde aan geld. Rykdom en aansien is sy alfa en omega, die enigste maat waarmee hy mense meet en hul waarde bepaal. As haar ma nie destyds vir Santi as voorspraak by hul pa gedien het nie, sou hy nooit sy toestemming gegee het dat sy met Walter kon trou nie, want Walter is in sy oë niks meer as ’n kerkmuis nie.

      Tina wonder wat haar lot sal wees as sy op ’n man verlief raak wat vir ’n salaris werk. Sal haar lewensgeluk swaarder by haar pa weeg as rykdom en aansien, of sal dit die teenoorgestelde wees? Sy ys wanneer sy daaraan dink dat sy en haar pa dalk eendag sal bots.

      Na die ete bel sy vir Riana om te sê dat sy haar pa se toestemming het om saam met hulle te gaan kampeer en dat sy môreoggend om nege-uur by hul huis sal wees.

      “Dit is jammer dat jy nie ook vanaand hier kan wees nie,” hoor sy Riana sê. “Anita, Wilma en Hennie lê Roux is ook hier. Terloops, Anita is Wessel se meisie en Wilma is Gerrie s’n. Maar wag, Wessel sê hy wil ook met jou praat.”

      “Naandsê, Tina!” hoor sy Wessel se stem in die gehoorbuis sê.

      “Hallo, Wessel!” groet sy terug. “Ek het nou net vir Riana gesê dat ek my pa se toestemming het om saam met julle te gaan kampeer en dat ek môreoggend om nege-uur by jul huis sal wees.”

      “Ek is bly om dit te hoor, maar kan jy nie ’n plan maak om vanaand ook hier te wees nie?” vra Wessel.

      “Hoe dink jy moet ek daar kom? My pa het iets gepraat van ’n vergadering wat hy moet bywoon, en ons motorbestuurder het die aand vry. Ons huishoudster, mevrou Alberts, kan ongelukkig nie ’n motor bestuur nie, en ek het nog nie ’n rybewys nie.”

      “Ek kan vir Hennie en Riana vra om jou te kom haal,” stel Wessel voor. “Maar die vraag is, sal jy kan kom?”

      “Wessel, jy is ’n doring met planne maak,” lag sy saggies in die gehoorbuis. “Ek gaan net gou iets warms aantrek, dan sal ek gereed wees. Stuur hulle maar, ouboet.”

      Hulle sê vir mekaar tot siens en lui af.

      Dit neem Tina nie lank om haar in ’n swart langbroek, wit trui en ’n wit skaapveljassie te verklee nie. Sy knap haar grimering op, en gaan lig mevrou Alberts gou in oor haar uitstappie.

      Sy is nog besig om met mevrou Alberts te praat, toe die hoofhuishulp vir haar kom sê dat juffrou Riana en meneer Le Roux in die sitkamer vir haar wag.

      “Gaan solank sitkamer toe, juffrou Tina,” sê die huishoudster. “Simon sal vir jou die twee koeke na die motor toe neem.”

      “Dankie, jy is ’n ou skat, mevrou,” glimlag Tina en stap haastig sitkamer toe.

      Hennie le Roux is ’n donker kêrel van gemiddelde lengte, vriendelik en duidelik die soort van wie Tina hou.

      “As jy gereed is, kan ons maar gaan, Tina,” sê Riana nadat sy die jong man aan Tina voorgestel het. “Wessel het gesê ons moenie lank draai nie.”

      “O, ek is gereed, ek wag net dat Simon die twee koeke moet bring wat ek vir jou ma wil saamneem,” sê Tina.

      “Hennie, daar is niemand op aarde wat so lekker kan kook en bak soos Tina-hulle se kok nie,” lag Riana vrolik. “Ek is al skoon watertand as ek net aan daardie koek dink . . .”

      Simon verskyn in die sitkamer se deur en sê vir Tina dat hy die twee koeke na die motor toe geneem het.

      “Dan kan ons maar gaan,” sê Tina vir haar twee gaste.

      Dit is ’n gesellige groep jong mense wat Tina in tant Ella se sitkamer aantref. Wessel stel haar aan Anita en Wilma voor, albei studente aan dieselfde universiteit waar die vier jong mans studeer.

      “Kom sit hier by my, Tina,” nooi Renier en maak vir haar plek langs hom op die rusbank.

      “Dankie,” sê sy en glimlag vriendelik vir hom. Sy voel baie gelukkig by hierdie jong mense wat nog nie blasé geword het nie, jong mense wat elkeen ’n doel in die lewe nastreef en nie omgee hoe hard hulle moet werk om daardie doel te bereik nie . . . en dan is daar ook nog Renier – die enigste man wat tot dusver haar hart vinniger kon laat klop.

      “Ek is bly dat jy gekom het, Tina,” sê Renier weer nadat sy gaan sit het. “Ek het al soos ’n vyfde wiel aan die wa begin voel, want Wessel en Gerrie moet aandag aan die meisies gee en asof dit nie genoeg is nie, kom eis Hennie die liewe Riana vir homself op.”

      “Dis jou eie skuld,” help sy hom vriendelik reg. “Jy het genoeg geleentheid gehad om Riana vir jóú op te eis.”

      “Miskien wou ek haar nie vir my opeis nie,” glimlag hy. Sy blik gly stadig oor haar hartvormige gesiggie met die fyn gelaatstrekke. “Miskien het ek vir ’n sekere swartkopmeisie gewag, in die hoop dat sy ook van my geselskap sal hou . . . Dink jy sy sal van my geselskap hou?”

      “Dit hang af watter soort meisie sy is,” terg Tina. “Miskien is sy nie eens die moeite werd om te ken nie.”

      “Nee, ek gaan nie toelaat dat jy haar so verkleineer nie. Sy is alles wat ’n meisie moet wees. Ek weet waarvan ek praat, want ek het vanmiddag al met haar kennis gemaak. Sy is pragtig, klein en fyn, en die grootste wonder van alles is dat haar pa se rykdom haar nie verwen het nie.”

      “Dankie vir die kompliment, Renier,” sê sy sag. “Jy sal nooit kan raai wat hierdie mooi woorde van jou vir my beteken nie . . .”

      “Tina . . . Renier,” knip Wessel hul gesprek meteens kort, “kan ons ’n rukkie aanspraak maak op jul aandag?”

      “Man . . . ja . . . jy is lastig, maar gaan maar voort, ons luister met aandag,” sê Renier met ’n onderdrukte glimlaggie.

      “Renier, jou ou doring . . .”

      “Laat staan nou maar die doring, Wessel, en sê wat jy aanvanklik wou sê,” keer Tina vinnig, want sy kan sien waarop Wessel afstuur. Trouens, sy ken daardie ondeunde uitdrukking in sy oë.

      “Toemaar, ek was nie van plan om jou in die verleentheid te bring nie, Tinatjie,” verseker Wessel haar, ten spyte van die ondeunde laggie om sy mond. “Ek wou maar net sê, dit doen my hart goed om te sien dat my ou maat uiteindelik in ’n meisie belangstel. Maar om terug te keer na die onderwerp wat ek met julle wou bespreek . . .”

      “Toemaar, ouboet, dis nie net jóú ou maat wat van sy reg­uit paadjie afgewyk het nie,” lag Riana prettig, “mý ou maat ry in dieselfde bootjie, want ook sy het nog nooit voorheen in ’n man belanggestel nie. Ek dink sy en Renier is voëls van eenderse vere.”

      “Nou ja, as julle vir my en Tina klaar bespreek het, sal ons wil hoor wat die onderwerp was wat jy aanvanklik met ons wou bespreek het, Wessel,” laat Renier bedaard hoor.

      “Man, СКАЧАТЬ